"เมื่อไหร่จะมาหา” ประโยคที่น่าเบื่อสำหรับเขาเหลือเกิน ไม่เข้าใจว่าอีกคนต้องการอะไรจากเขามากมายก็อยู่แล้วว่าง่านเยอะ แต่มาเรียกร้องอีกงี้หรอ

“เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ” และก็เป็นประโยคเดิมๆที่เขาตอบกลับ

แทฮยอนกำโทรศัพท์ในมือแน่น ช่วงนี้เขาเองก็รู้สึกว่าฮยอนบินเปลี่ยนไป มันแย่หน่อยตรงที่เขารู้ว่ามันจะเปลี่ยนไปเป็นแบบไหน

จบด้วยการเลิกกัน

แม้ว่าเขาไม่อยากจะเลิกขนาดไหนก็ตาม

มันคงเป็นแบบนี้สินะความรู้สึกที่เรารักเขามากขึ้นแต่รักของเขากลับน้อยลง

ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่กลายเป็นเขาเองค่อยเซ้าซี้คนอายุน้อยกว่า ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขาแทบไม่เคยสนใจกลับเป็นฮยอนบินมากกว่าที่เซ้าซี้เขา

“เป็นแฟนกับผมนะๆ” ประโยคที่ได้ยินทุกวันก่อนหน้านี้ พอคิดไปแล้วนึกถึงหน้าหมาอ้อนของอีกคนก็อดยิ้มไม่ได้

คิดถึงตอนนั้นจังแหะ

“คิดดีๆตอนอยากได้เขาละอยากได้แทบตาย พอได้มาก็ไม่ดูแล” แทนที่จะได้คนเข้าข้างกลับโดนด่ากลับมาซะงั้นเมื่อเขาลองไปพูดปัญหาที่เขากำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ให้รุ่นพี่สัญชาติญี่ปุ่นฟัง

“ผมไม่รู้ว่ะ เหมือนไม่ได้รักเขาแล้ว”

“ลองคิดดีๆ ลองคิดถึงวันที่ขอพี่เขาเป็นแฟนสิ”

วันนั้นเป็นวันธรรมดาโง่ๆวันหนึ่งและเป็นอีกครั้งที่ฮยอนบินจะมารอแทฮยอนหน้าบ้านสุดสัปดาห์ ก่อนจะพากันไปเที่ยวดูหนัง กินข้าวแล้วกลับบ้านมาเล่นเกม หนังที่ดูวันนั้นเป็นหนังเรื่องโรแมนติดอะไรซักอย่างที่บังเอิญว่าแทฮยอนไปดูทีเซอร์มาแล้วเกิดอยากดู ตอนนั้นฮอยอนบินไม่รู้ด้วยซ้ำมาว่าเรื่องดำเนินไปอย่างไร เพราะเขาเอาแต่จ้องหน้าคนที่อินกับหนังไปหมดตัว

จบวันด้วยประโยคเดิมๆที่เขาไม่เบื่อที่จะพูดอย่าง

“เป็นแฟนกับผมนะ”

“อื้มเอาดิ” จำได้ว่าพี่แทฮยอนตอบมาอย่างเบาแต่ดังโคตรในใจเขา แทบจะอุ้มพี่เขาขึ้นบ้านแล้ว ดีใจมาก

“ลองคิดถึงความรู้สึกตอนที่เริ่มรักพี่เขาดิ”