พี่แทฮยอนเป็นอะไร

อยู่ๆก็เกิดหลบหน้าเขาขึ้นมาไม่พูดไม่จากับเขายังไม่พอเจ้าตัวยังไม่ยอมรับโทรศัพท์เขาอีก

ส่งข้อความไปก็อ่านแล้วไม่ตอบ

โกรธอะไรวะ

เพราะหาเวลาอื่นไปเจอไม่ได้สุดท้ายก็ดักกันที่หน้าห้องเลยแล้วกัน

คิดถึงจะแย่ไม่รู้รึไง

“อื้ม ไว้เจอกัน”

“พี่แทฮย- ใคร” เสียงดี๊ด๊าหายไปอทนจะทันทีที่เห็นคนตัวเล็กอยู่กับใครที่เขาไม่รู้จัก ฮยอนบินค่อนข้างมั่นใจในรอบตัวของแทฮยอนว่าเขารู้จักหมดแน่นอน

“งั้นกลับละนะ” ชายแปลกหน้าพูดขึ้นท่ามกลางเดดแอร์ที่มีมาเกือบๆห้านาทีพร้อมทิ้งบอมบ์ขนาดใหญ่ให้เขาอีก

จุ้บ

แทฮยอนกำลังช็อก

เช่นเดียวกับฮยอนบิน

ความรู้สึกอุ่นๆของริมใีปากอีกคนยังรู้สึกได้ที่ข้างแก้มเขาแม้ว่าคนที่ทำไว้จะเดินลงไปแล้วก็ตาม

“โอยเจ็บ” คนตัวสูงชะงักเล็กน้อย เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเผลอลากอีกคนเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ก็ต้องที่เสียงร้องของคนเป็นพี่ก่อนจะพบว่ารอยรอบข้อมือค่อยๆแดงขึ้นจากการที่เขาเผลอกำมันแรงไป

“ใคร”

“รุ่นน้อง”

“สนิทขนาดนั้นเลยรึไง” เสียงเย้ยหยันดังขึ้นทำให้แทฮยอนเหวอไปเล็กน้อยเขากับน้องแค่สนิทกันมาก ก็แค่นั้น

“ไม่เหมือนบ้างคนสินะที่สนิทกันจนยกเลิกนัดฉันไปพากัน” ฮยอนบินชะงักเล็กน้อย ก่อนจะรู้สึกชาไปทั้งตัว

อย่าบอกว่าพี่แทฮยอนเห็น

“ผู้หญิงคนนั้นเหมาะสมกันดีนะ” เขาพูดจริงๆ เหมาะสมกันมาก จนเขารู้สึกด้อยค่าและไม่ควรเลยจริงๆที่จะอยู่ข้างคนคนนี้ ข้างควอนฮยอนบิน

ฮยอนบินถอนหายใจก่อนจะดึงอีกคนเข้ามาในอ้อทแขน แม้แทฮยแนจะพยายามขัดขืนแต่เขาก็ต้องยอมแพ้ในท้ายสุดเพราะมันเหนื่อยเปล่า

“พี่ที่รู้จัก เขากลับมาจากต่างประเทศ”

“...” เสียงทุ้มเป็นเอกลักษณ์ดังขึ้นข้างหูของเขาจากการที่คนตัวสูงเอาคางมาเกยไหล่ไว้

“แม่ๆเขารู้จักกันเลยให้พาผมไปส่ง”

“..”

“ส่งซื้อของวันหมั้นของพี่เขา” โล่งใจ อยู่ๆเขาก็รู้สึกแบบนี้ แทฮยอนกอดเอวอีกคนกลับเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นบ้าง

“กลับน้องเมื่อกี้ไม่มีไรจริงๆ”

“ครับ ผมเชื่ออยู่ละ”

“ขอโทษที่เข้าใจผิด”

“โถ่วพี่แทฮยอน” แรงกอดแน่นขึ้นอีกนิดก่อนที่คนตัวสูงจะกระซิบข้างหูเขา จนแทฮยอนหน้าเห่อร้ินแดงไปจนถึงใบหู

“ผมจะนอกใจพี่ได้ไงละ”

“ขนาดยังไม่ได้เป็นแฟนกัน”