เสียงหอบหายใจหนักของคนสองคนประสานกัน ผมกำลังถูกมอมเมาอยู่กับซอกคอขาวตรงหน้า เช่นเดียวกับที่มือผมกำลังขย้ำสะโพกอีกคนไว้ เสียงครางฮือในลำคอเป็นเสียงที่ผมชอบเสมอ

“ฮะ ฮยอนบิน” คนที่นั่งบนเคาท์เตอร์พูดขัดจังหวะผมขึ้น หอบหายใจจากอารมณ์วาบหวิว

“ครับพี่แทฮยอน”

“ไม่ถนัด อื้ม” ผมพยักหน้ารับทราบก่อนจะอุ้มอีกคนไปที่ที่ถนัดกว่านี้

อย่างเช่น โต๊ะกินข้าว

พลิกตัวให้พี่เขานอนคว่ำราบกับโต๊ะกินข้าวที่มีผ้าปูโต๊ะที่ผมไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่อยากจะเปลี่ยนมันมานานพอควร

แก่นกายของผมกำลังถูไถอยู่ที่ร่องบั้นท้ายของอีกคน ผมอยากจะสอดใส่เข้าไปมากแค่ไหนก็ต้องอดทนไว้ กลัวจะโดนอีกคนข่วนเอาได้ง่ายๆ

“ลึกอีก อืออ” นิ้วยาวของผมขยับตามคำสั่งก่อนจะสัมผัสโดนจุดที่ทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งเอา

“เข้ามา ฉันอยากได้”

“ไม่ปฏิเสธครับ” เสียงครางอืออ้าดังขึ้นจากทั้งผมและพี่เขา

ปฏิเสธไม่ได้ว่าชอบร่างกายนี่มากแค่ไหนผมเคยอยากจะนิ่มนวลกับเขาทุกครั้งแต่ก็ทนไม่ได้เพราะเสียงครางที่ผมชอบฟังรวมไปถึงช่องทางที่กำลังตอดรัดเขาจนอย่างจะรุนแรง

ใช่แล้วผมก็ทำให้สายลมเย็นกลายเป็นพายุได้ทุกครั้ง

จนกระทั่งพวกเรามาจบกันที่บนเตียงอย่างเคย

เมื่อย

เมื่อยตัวไปหมด

ไม่รู้ควอนฮอยอนบินไปอดอยากมาจากไหนตั้งแต่ห้องครัวยันห้องนอนคนที่ทำเขาเมื่อยและเหนียวตัวจะนายแล้ว

สภาพห้องครัวที่เละเทะเหมือนพายุเข้าทำให้แทฮยอนเผลอกุมขมับทันที

ต้องซื้อผ้าปูโต๊ะใหม่อีกใช่มั้ยเนี่ย