คนเรามักจะไม่สามารถลืมรักแรกได้ลง แม้จะนานแค่ไหนก็ตาม บางครั้งก็ยากที่จะนึกถึงแม้แต่หน้าตาของคนที่เป็นรักแรกไปแล้วด้วยซ้ำ แม้จะมีความทรงจำเกี่ยวกับหน้าตาที่เบือนลางในความรู้สึกนั้น ก็ไม่อาจทำให้ความรู้สึกเลือนลางไปด้วยเลยเสียด้วยซ้ำ รักแรกคือความไร้เดียงสา ไม่ได้ตัดสินใครที่หน้าตา ไม่ได้คิดถึงสภาพฐานะ หรือแม้แต่ความเข้ากันได้ เราไม่ได้ใช้สมองมาคิดว่าจะชอบหรือรักใคร หกแต่เป็นการใช้ความรู้สึกเท่านั้น 

       เหมือนที่ "ฮาจิเมะ" ชอบพอ "ชิมาโมโตะ" 

"ฮาจิเมะ" เป็นลูกคนเดียวของครอบครัว เขาต้องเผชิญกับความแปลกแยกของการเป็นลูกคนเดียว ในขณะที่เพื่อนๆมีพี่น้องกันเสียส่วนใหญ่ ลูกคนเดียวในตอนนั้นจึงเป็นความแปลกของสังคมพอสมควร 

จนเขาได้เจอ "ชิมาโมโตะ" เธอเป็นลูกคนเดียวเช่นกันกับเขา และพวกเขาต่างเข้าอกเข้าใจความรู้สึกเช่นเดียวกัน พวกเขามักทำอะไรด้วยกันเสมอๆ 

      จนเมื่อฮาจิเมะย้ายโรงเรียน ย้ายเข้าสู่สังคมใหม่ การเริ่มเข้าเรียนชั้นมัธยม เขากลับไปหาชิมาโมโตะบ่อยครั้ง ทว่าด้วยวัยที่เริ่มโต ทำให้เขาเริ่มขวยเขินในความสัมพันธ์ของพวกเขา (มันเป็นปกติของวัยเริ่มโต คนเรามักเริ่มรู้สึกแปลกๆเมื่อมีเพื่อนเป็นผู้หญิงหรือผู้หญิงที่มีเพื่อนเป็นผู้ชาย)

และสิ่งนั้นทำให้พวกเขาออกห่างกัน ความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่สามารถต่อติดเหมือนเดิมได้

    ฮาจิเมะก็ได้คบกับผู้หญิงคนหนึ่งและเริ่มมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่น แม้กระทั่งแต่งงานมีลูกแล้ว แต่เขาไม่สามารถสลัดความคิดจากชิมาโมโตะได้เลย และกระทั่งชิมาโมโตะกลับเข้ามาในชีวิตเขาอีกครั้ง  ความโหยหาความรักในอดีตกลับประทุขึ้น เขาไม่สามารถปฏิเสธความปรารถนาที่มีต่อรักแรกของตนได้ แม้จะพยายามห้ามตัวเองเท่าไหร่ก็ตาม 

  ความลังเลเป็นอีกหนึ่งความคิดของมนุษย์ เรามักลังเลที่จะทิ้งหรือเลือกสิ่งหนึ่งเสมอ แม้จะได้เจอกับสิ่งที่ต้องการแล้วก็ตาม เหมือนกับฝังลึกอยู่ในจิตใจของเรา 

  เราชอบการดำเนินเรื่องของมุราคามิ ชอบสำนวนการแปลของคุณหนุ่ม โตมร  เริ่มแรกอาจจะไม่ได้มีอะไรตื่นเต้นมากมาย กลับดำเนินเรื่องได้เนิบนาบ อ่านได้เรื่อยๆ แต่เมื่อถึงกลางเรื่องกลับน่าสนใจอย่างประหลาดใจ เราวางหนังสือไม่ลง (แถมวันที่อ่านนั้นล้วนมีฝนตกแทบจะทุกวัน แปลกดี) เมื่ออ่านจบแล้วก็ได้แต่สงสัย เขาไม่แก้ปมให้เราเลย T___T เหมือนให้คิดต่อเอาเองว่ามันเป็นอย่างไร เหมือนเราต้องตีความเอง ซึ่งการอ่านเล่มนี้ใช้พลังงานพอสมควร อ่านจบแล้วก็ได้แต่สงสัยและพยายามจะตกผลึกมันออกมา....

   ค่อนข้างชอบ และ ขอออกตัวก่อนว่าเป็นเล่มแรกที่อ่านของคุณมุราคามิ แม้จะเห็นหนังสือมากมายของเขาแล้วก็ตาม อ่านเพราะ #จินยองอ่าน อีกแล้วค่ะ T_T  และค่อนข้างจะติดใจเลยด้วย อาจจะมีหนังสือของคุณลุงมูอีกเรื่อยๆ :)