เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
House of storyManualEyeko
Day 4 : Coffee
  • Johnny l Taeyong 

    Story by : Yoruhoueko (ManualEyeko)


    บางครั้งเขาก็คิดนะว่าบรรยากาศในห้องทำงานของคนเป็นหัวหน้ามันได้รับอิทธิพลจากภาพยนตร์หรือละครเรื่องไหนสักเรื่องที่ทำให้มันต้องรู้สึกกดดันเหมือนยืนอยู่ในศาลไคฟงในสมัยราชวงศ์หมิงทุกที

    อีแทยงมายืนก้มหน้าอยู่ที่หน้าโต๊ะของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้ามาสักพักแล้วโดยที่ร่างของคนที่นั่งพิงพนักเก้าอี้ประจำตำแหน่งหัวหน้าแผนกก็ทำแค่นั่งมองลอดเลนส์แว่นสายตาออกมาด้วยดวงตาที่คนทั้งออฟฟิศหนาวเหมือนเปิดแอร์20องศา  


    “มาแล้วเหรอครับคุณอีแทยง”

    “...”

    เจ้าของชื่อยืนก้มหน้าสูดหายใจลึกๆเข้าปอด เขารู้ดีถึงความผิดของตัวเองแม้ว่าคนเป็นหัวหน้าจะไม่เอ่ยปาก ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วที่เขาขอลากลับบ้านที่ต่างจังหวัด4วัน ทั้งๆที่เป็นช่วงที่ต้องเตรียมส่งงานต่อให้แผนกอื่น 

    พนักงานใหม่อย่างเขารู้ดี ยิ่งเงยหน้าขึ้นแล้วมองเห็นสายตาที่จ้องมองมาของคนเป็นหัวหน้าเขายิ่งรู้ว่าวันนี้เขาจะต้องโดนอะไร

    “ผมรู้ดีว่าวันลานี้ผมใช้ได้แต่ดันเอามาใช้ในเวลาที่มันไม่เหมาะสมเท่าไหร่ครับ ทุกคนกำลังยุ่งแต่ผมดันลางานไป”

    “แล้วยังไงต่อครับ”

    “คือ….”

    น้ำเสียงลากยาวจนขาดห้วงไป เหมือนว่าระบบการคิดหาเหตุผลของเขาตายด้านไปแล้ว เขาคิดคำจะแก้ตัวไม่ออก

    “คุณจะพูดต่อได้หรือยัง ผมจะได้พูดเรื่องของผม”

    “หัวหน้าซอครับ...ผมทำผิดไปแล้วจริงๆ ช่วยพิจารณาลงโทษก็ได้ครับ คือผมรู้ว่าวันนี้ที่หัวหน้าเรียกมาก็เพราะจะคุยเรื่องนี้...ใช่มั้ยครับ ”

    ซอยองโฮเอนหลังไปพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทีสบายๆ ขึ้นแม้ว่าสีหน้านิ่งๆ ของเขาจะไม่ได้ช่วยให้อีแทยงรู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย นี่เขาควรจะทำยังไง หรือว่าเดินออกจากห้องไปเลยดีมั้ยเผื่อจะได้ไม่ต้องทนฟังคำด่าแค่โดนไล่ออกทีเดียวเลยให้มันจบๆ ไป

    “ผมก็ไม่ได้จะว่าอะไร”

    “เอ่อ...เมื่อกี้ว่าไงนะครับ”

    “ที่ผมเรียกคุณมาเนี่ย ผมไม่ได้จะว่าคุณเรื่องที่คุณลางานไปสักหน่อยคุณอีแทยง”

    “อ้าว แล้วกัน...”

    “หรือเปลี่ยนใจดี”

    “เอ่อ มะ มะ ไม่ต้องก็ได้ครับ แฮ่ๆๆ ที่จริงผมน่ะ….”

    อีแทยงมีสีหน้าที่ผ่อนคลายขึ้นเมื่อเห็นว่าที่เขาถูกเรียกมาไม่ใช่เพราะเรื่องลางานกลับบ้านที่ต่างจังหวัด เขาพูดต่อด้วยสีหน้าที่สดชื่นขึ้น รายละเอียดบนใบหน้าหมดจดที่สดใสขึ้นของอีแทยงเห็นได้ชัดเจนในสายตาของคุณหัวหน้าแผนกที่มองลอดเลนส์แว่นสายตาไม่ยอมละวาง  

    “วันนี้ผมตั้งใจไว้ว่าหลังจากโดนด่าแล้วจะขอบคุณหัวหน้าซอครับ อยากขอบคุณมากครับที่เมตตาให้ผมลางานไป จริงๆ ไม่คิดว่ายื่นไปแล้วจะยอมอนุมัติให้ลาด้วย”

    “ก็คุณจำเป็นต้องไป”

    “อ่า ครับ… เดี๋ยวนะครับ ว่าแต่หัวหน้ารู้ว่าผมไปทำอะไรด้วยหรอครับ?”

    ซอยองโฮทำการเปลี่ยนเรื่องอย่างมืออาชีพด้วยใบหน้านิ่งๆ ที่กดดันคู่สนทนาให้คล้อยตามได้ไม่ยากเย็นโดยเฉพาะพนักงานใหม่หงอๆ อย่างอีแทยง

    “คุณชงกาแฟเป็นมั้ยครับ”

    “อ่ะ...ครับ? ห๊ะ อะไรนะครับ” 

    อีแทยงไม่ได้เอะใจใดๆ ไหลไปตามที่อีกคนต้องการอย่างง่ายดาย จนกระทั่งได้ยินประโยคที่ไม่น่าจะออกมาจากปากของหัวหน้าแผนกจอมเฮี้ยบ

    “ผมถามว่าคุณชงกาแฟเป็นมั้ยครับ”

    อีแทยงหันหน้าฉับไปที่แก้วกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของคนเป็นหัวหน้า ถัดไปด้านข้างเป็นคอมพิวเตอร์ และกระถางต้นไม้เล็กๆ เป็นโต๊ะทำงานที่เรียบร้อยจนเผลอๆ อาจจะแอบคิดขึ้นในใจว่ามันดูสมเป็นโต๊ะทำงานของคนเป็นหัวหน้าแผนกดีจริงๆ

    “เอ่อ...เป็นครับ”

    ฉิบหาย อีแทยงมึง….

    “พอดีว่าวันนี้คุณเลขาซงลากิจ...และก็กาแฟนี่ผมซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อข้างล่าง รสชาติห่วยแตกสิ้นดี”

    อีแทยงหลับตาฟังเสียงกระแทกตรงคำว่าห่วยแตกที่ดังออกมาจากริมฝีปากกระจับที่เก่งเรื่องพ่นคำพูดเหน็บแนมได้อย่างเย็นชานั่น แล้วได้แต่เม้มปากและพยักหน้ารับ

    “ผมอยากได้กาแฟที่ผมดื่มประจำ”

    “หัวหน้าซอจะรับกาแฟแบบไหนดีครับ”

    “กาแฟดำร้อน”

    “แต่มันขมนะครับ”

    “อะไรนะ?”

    “เอ่อ”

    อีแทยงอยากจะตบหัวตัวเองให้หลุดออกไปจากบ่าเลย ในใจได้แต่คิดว่า แน่ล่ะ มันก็ขมแต่มึงไปเสือกอะไรกับการอยากกินกาแฟดำของคนอื่น

    “แล้วปกติคุณอีแทยงดื่มกาแฟแบบไหนล่ะครับ”

    “ผมไม่ดื่มกาแฟ…”

    “เอาเป็นว่าถ้าคุณพูดแบบนี้แล้ว...มีกาแฟแบบอื่นแนะนำผมมั้ยล่ะครับ”

    “คือว่า...ผมก็...”

    “ไปชงกาแฟของคุณมาได้แล้วครับ ผมต้องการกาแฟมาวางบนโต๊ะผมใน10นาที”

    ซอยองโฮหันกลับไปสนใจหน้าจอคอมพิวเตอร์ของตัวเองแล้วเอ่ยปากสั่งงานคนเป็นลูกน้อง อีแทยงทำหน้าตาเหมือนเห็นผี กลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อกแล้วเดินออกจากห้องทำงานคนเป็นหัวหน้าไปเงียบๆ 

    หลังจากนั้นประมาณ15นาทีก็กลับเข้ามาพร้อมถ้วยกาแฟควันฉุยส่งกลิ่นหอมไปทั่วห้องสู้กับดอกลาเวนเดอร์ในแจกันบนชั้นวางเอกสารตรงมุมห้อง

    “นี่ครับ กาแฟ”

    ซอยองโฮชะโงกหน้ามาดูกาแฟในถ้วยที่พนักงานชงมาให้เขาแล้วเงยหน้ากลับขึ้นไปมองด้วยสายตาเย็นเฉียบ

    “คุณไม่เคยรู้เหรอว่าผมไม่ทานกาแฟใส่นม”

    “ก็หัวหน้าบอกให้ผมชงกาแฟสูตรของผม ก็นี่ไงครับ”

    “...”

    “...”

    รอบข้างกลายเป็นความเงียบจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงานอย่างต่อเนื่อง อีแทยงกลัวเหลือเกินว่ามันจะเงียบจนได้ยินเสียงใจเต้นระทึกของเขา นี่เขาเผลอต่อล้อต่อเถียงคนเป็นหัวหน้าไปกี่ครั้งแล้ววะวันนี้

    “คุณใส่อะไรลงไปบ้าง”

    “กาแฟ และก็ครีมเทียม น้ำตาลแค่นิดเดียวครับ”

    “...”

    ซอยองโฮไม่พูดพล่ามทำเพลง เขายกกาแฟแก้วนั้นขึ้นจิบเบาๆ สายตายังไม่เลิกมองไปที่คุณพนักงานที่ยืนทำตัวไม่ถูกอยู่หน้าโต๊ะห่างออกไปเกือบเมตร แก้วจรดริมฝีปากของหัวหน้าได้สักพักเขาก็วางมันลงก่อนจะมองไปยังคุณพนักงานที่ยืนตัวลีบแทบจะเป็นส่วนเดียวกับอากาศในห้องทำงานของเขาไปแล้ว ซอยองโฮเผลออมยิ้มกับท่าทางเหล่านั้นของอีแทยง จนเขาต้องแอบกระแอมไอในลำคอ แล้วทำเสียงแข็ง

    “ก็ไม่เลว”

    “อะไรนะครับ”

    “ผมบอกว่าก็ไม่เลว”

    “ฮู่ว ขอบคุณครับ” 

    อีแทยงยกมือทาบอกเหมือนโล่งใจนิดๆแต่พอยิ้มดีใจอยู่ได้สักพักก็รู้สึกเหมือนลืมตัวว่าต้องเก๊กขรึมต่อหน้าคนเป็นหัวหน้า


    “คุณกลับไปทำงานของคุณได้แล้วล่ะ ผมรบกวนเวลาคุณเยอะแล้ว”

    “อ่าครับ...ขอบคุณหัวหน้ามากครับ”

    “อะไรกัน ผมสิต้องขอบคุณที่อุตส่าห์ชงกาแฟให้ผม ขอบคุณมากครับคุณอีแทยง”

    “เอ่อ...ครับ ไม่เป็นไรครับ”


    บรรยากาศที่ดูเก้อเขินนิดๆ นี่ทำให้อีแทยงเผลอยกมือขึ้นมาเกาท้ายทอยเบาๆ ก่อนจะรีบเก็บไม้เก็บมือมายืนสำรวมอาการเหมือนเดิมแล้วเดินออกจากห้องทำงานของหัวหน้าไป


    แต่กลายเป็นว่าพอจะเดินออกจากห้องไปก็ดันสวนกับคุณเลขาซงที่หัวหน้าซอบอกว่าเธอลางานวันนี้!!!

    "อ้าว คุณเลขาซง"

    "ว่าไงแทยง มีอะไรหรือเปล่า"

    “อ่ะ เปล่าครับ...เอ่อ ผมว่าผม...ไม่มีอะไรครับ”

    “ทำตัวแปลกๆนะ มีความลับอะไรหรือเปล่าเนี่ย”

    “เปล่าครับ ไม่มีอะไรครับ” อีแทยงเดินกลับไปที่โต๊ะอย่างงงๆ วันทั้งวันที่เหลือของเขาเฝ้าแต่ถามคำถามว่านี่เขาจะโดนหัวหน้าซอแกล้งไปอีกจนถึงเมื่อไหร่



    “หัวหน้าคะ มาเก็บถ้วยกาแฟค่ะ...อ้าว ลืมไป วันนี้ฉันลาครึ่งวันเลยไม่ได้ชงกาแฟรอบเช้าให้นี่นา” เลขาซงมายืนยิ้มโก๊ะๆอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของหัวหน้า หญิงวัยกลางคนที่ติดจะร่างอวบหน่อยๆในชุดสาวออฟฟิศมองปราดไปที่โต๊ะทำงานของหัวหน้าแล้วพบแก้วกาแฟต้องสงสัยจนเธอขมวดคิ้ว

    “คุณเลขาซงชะเง้อมองอะไรครับ”

    “หัวหน้าทานกาแฟใส่นมด้วยเหรอคะ” 

    เธอมองที่ขอบแก้วตรงที่หัวหน้าของเธอใช้ริมฝีปากจิบกาแฟดื่มแค่ปราดเดียวก็รู้ว่ากาแฟในนั้นใส่นม ผิดวิสัยการดื่มกาแฟของหัวหน้าที่เธอทำงานมาด้วยหลายปีดีดัก

    “อ่อ กาแฟสูตรของคุณอีแทยงเขาน่ะ”

    “อีแทยงหรอคะ?”

    “ครับ อ้อ บอกให้เขาชงมาให้ผมเพิ่มด้วยนะครับ...กาแฟสูตรของเขาน่ะ ผมดื่มหมดแล้ว ผมขออีกแก้วตอนบ่ายสามโมงนะครับ” 

    ซอยองโฮพูดโดยที่ไม่เงยหน้าจากจอคอมพิวเตอร์เลย ทิ้งให้เลขาสาวใหญ่ทำหน้างงๆ ทำปากพึมพำท่องทวนคำสั่งที่ได้รับมาเมื่อสักครู่เหมือนไม่เชื่อว่าได้ยินอะไรมา เธอเดินออกจากห้องคนเป็นหัวหน้าไปตรงโซนนพนักงานอยู่ก่อนจะเอ่ยปากเสียงดังสั่งอีแทยงไปตามที่เธอได้รับบัญชา


    “อีแทยง กาแฟสูตรของเธอตอนบ่ายสาม ชงมาให้หัวหน้าซอด้วย”



    ManualEyeko ment :
    จริงๆตั้งใจให้มันออกมาขมๆเหมือนกาแฟนี่แหละ 
    ตัดช็อตใจอุ่นบางอย่างออกไปนิดหน่อย
    มันเลยแอบทื่อๆเนาะ เพราะเราวางคาเเรคเตอร์2คนนี้ให้เป็นคนทื่อๆ แบบคนทำงานสายพาน
    ตอนนี้จริงๆ มันเป็นส่วนหนึ่งของฟิคยาวเรื่อง "หัวหน้าซอเป็นโรคหัวใจ" ยังไงฝากติดตามต่อด้วยจ้ะ :]
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in