เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Into Something...teammha
#3 It's Personal
  • "เพราะเราใช้ประสบการณ์ในการเสพ สารที่ได้จึงไม่เหมือนกัน นี่แหละคือศิลปะ..."


    ขณะที่ผมกำลังนั่งจ้องแผ่นกระดาษสีแดงที่ว่างเปล่า สภาพรอบตัวนิ่งสงบจากการใส่หูฟังป้องกันเสียง ภายใต้ความเงียบและการตัดขาดทั้งจากสิ่งรอบตัวทั้งโทรศัพท์และนาฬิกาที่ถูกถอดและฝากไว้ก่อนเข้านิทรรศการ เป็นเวลาที่ผมได้ครุ่นคิดและพูดคุยกับตัวเอง 

    ผมตัดสินใจลุกขึ้นและเปลี่ยนที่นั่ง ไปยังเก้าอี้อีกตัวหนึ่งที่ว่างลง ด้านหน้าของเก้าอี้นั่นเป็นกระดาษสีฟ้าที่ว่างเปล่าเช่นกัน ผมจ้องมองกระดาษแผ่นนั้นอยู่ซักพักและผมก็คิดขึ้นมาได้ว่า ทำไมทั้งๆที่กระดาษทั้งสอง มีสีที่แตกต่างกันแต่กลับให้ความรู้สึกที่เหมือนกันขนาดนี้ ความสับสน... 

    ผมลุกและเปลี่ยนที่นั่งอีกครั้ง ครั้งนี้ผมเลือกที่จะไปนั่งในอีกกิจกรรมหนึ่ง ที่นั่งถูกจัดให้หันหน้าเข้าหากลุ่มคนที่ยืนสงบนิ่งเป็นวงกลมอยู่บนพื้นยกระดับ ผมเริ่มสังเกตสิ่งรอบตัวมากขึ้น มีผู้เข้าร่วมนิทรรศการนี้จำนวนมาก ต่างคนต่างสงบนิ่ง บ้างเดินอย่างช้าๆไปตามทางที่กำหนด บ้างนั่งจ้องกำแพงที่มีกระดาษสีแปะอยู่อย่างที่ผมทำก่อนหน้า บ้างยืนหลับตาหันหน้าเข้าหากันเป็นวงกลม บ้างนอนอยู่บนเตียงที่เหมือนฉากในหนังของโรงพยาบาลจิตเวช บ้างนั่งอยู่บนโต๊ะไม้กับกองเมล็ดพืช สิ่งเหล่านี้คงเป็นสัญลักษณ์ของ "ความแปลก" ที่สร้าง "ความไม่มั่นคง" ตามสารที่นิทรรศการต้องการสื่อ 

    แต่สำหรับผมความไม่มั่นคงที่เกิดขึ้นเป็นความไม่มั่นคงในอีกรูปแบบหนึ่ง... วันนั้นเป็นวันแรกหลังจากที่ผมตัดสินใจลาออกจากงานที่เป็นงานแรกของผม ความสงบและเงียบงันกลับนำพาความสับสนและความรู้สึกไม่มั่นคงมาสู่ผม แต่ขณะเดียวกันก็เป็นช่วงเวลาที่ทำให้ผมได้คิด ได้พิจารณา ได้พูดคุยกับ
    ตัวเอง ผมคงไม่อาจพูดได้ว่าการมาร่วมงานนิทรรศการศิลปะจะทำให้ผมค้นพบคำตอบของชีวิตผม แต่สิ่งหนึ่งที่ผมได้จากการเข้าร่วมกิจกรรมนี้คือ... ผมควรพูดคุยกับตัวเองให้มากขึ้น 









Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in