....คุณเคยเจอเหตุการณ์ที่เหมือนโลกหยุดหมุนไหมครับ? มันอาจจะฟังดูเกินจริิงไปหน่อย เมื่อก่อนผมเองก็ไม่เคยเชื่อเลยว่ามันจะเกิดขึ้นได้จริง จนผมได้เจอกับตัวเอง...

ผม "แช ฮยองวอน"นักศึกษาหนุ่มวัย 21 ปี ที่ใครๆก็รู้จักผมในนามว่า "เจ้าชายนิทรา" ที่มาของฉายานี้ก็ไม่มีอะไรมากครับ ผมนอนได้ทุกที่ทุกเวลาโดยเฉพาะอย่างยิ่งในคาบเรียน แต่เดี๋ยวก่อน! อย่าเพิ่งมองผมด้วยสายตาแบบนั้นซิครับ เห็นผมหลับทุกคาบแบบนี้แต่มิดเทอมที่ผ่านมาไอ้แชคนนี้ก็ได้คะแนนเกินมีนทุกวิชานะขอบอก ในขณะที่เพื่อนสนิทของผม "จูฮอน" ที่นั่งฟังอาจารย์ตลอดแต่คะแนนในบางวิชาก็ยังต่ำกว่ามีน เฮ้อ...กลุ้มใจ คนมันเก่งอ่ะครับโทษที ;) เอาจริงๆคือผมก็ไม่ได้อยากหลับหรอกนะ แต่ทำไงได้มันน่าเบื่อนี่หน่า เสียเวลา เอาเวลามานอนดีกว่า กับเรื่องความรักก็เหมือนกัน ผมจีบสาวบ่อยก็จริง แต่ก็จีบแค่เล่นๆเท่านั้นแหละ ผมรู้สึกว่ายังไม่เจอใครที่น่าเสียเวลาด้วยเลยสักคน....

โอเคมาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า...ก็อย่างที่พูดไปตั้งแต่ต้น "เหตุการณ์ที่ทำให้โลกหยุดหมุน" ผมเจอเหตุการณ์ประหลาดนี่มานับครั้งนี้ก็ถือเป็นครั้งที่สองแล้ว แต่ที่มากไปกว่านั้นคือคนที่ทำให้ผมเจอกับเหตุการณ์ประหลาดทั้งสองครั้งนี้เขาคือคนเดียวกันหน่ะสิครับ...

ครั้งแรกเกิดขึ้นเมื่อประมาณปีที่แล้ว ผมและครอบครัวได้มีโอกาสไปเที่ยวที่ประเทศญี่ปุ่นในช่วงซากุระบาน ระหว่างที่ผมกำลังเดินถ่ายรูปเล่นอยู่ในสวนแห่งหนึ่ง กล้องของผมมันก็หันไปเจอสาวชาวญี่ปุ่นใส่ชุดกิโมโนหน้าตาน่ารักตัวเล็ก ผิวของเธอขาวเนียนราวกับว่าไม่เคยเจอแสงแดดมาก่อน ไหนจะแก้มทั้งสองข้างของเธอที่ขึ้นเป็นสีชมพูระเรื่ออย่างเป็นธรรมชาติ..

วินาทีนั้นแหละครับ...ที่โลกของผมมันหยุดหมุน ผมเผลอกดชัตเตอร์ไปแบบไม่รู้ตัว ทันทีที่ลั่นชัตเตอร์ออกไปสาวเจ้าคนนั้นก็หันมองมาทางผมและยิ้มให้ด้วยความเป็นมิตร กว่าจะรู้ตัวอีกที...เธอก็หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ผมเอาแต่ด่าตัวเองอยู่เกือบปีที่ทำไมวันนั้นไม่รีบตื่นจากภวังค์และเข้าไปคุยกับเธอ

ส่วนครั้งล่าสุด...เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อช่วงเย็นที่ผ่านมา หลังจากผมแวะไปหาไอ้จูฮอนที่สนามฟุตบอลเพื่อบอกเรื่องสำคัญบางอย่าง เหตุการณ์ประหลาดที่ว่าก็เกิดขึ้นเมื่อผมกำลังเดินออกมาจากสนามกีฬาและหันไปเจอกับหญิงสาวตัวเล็กในชุดนักศึกษากำลังนั่งรอเพื่อนของเธอตีแบต ใบหน้าแสนน่ารักนั้นผมจำมันได้เป็นอย่างดี เธอคือคนเดียวกับคนในความทรงจำของผม...สาวน้อยในชุดกิโมโนวันนั้น... แต่บ้าหน่า เธอจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หรือว่าแค่หน้าเหมือนกันนะ...ในระหว่างที่ผมกำลังเถียงกับตัวเองอยู่นั้น ผมก็นึกขึ้นได้ว่าผมควรจะรีบเข้าไปคุยกับเธอ แต่กว่าจะนึกได้ก็ไม่ทันอีกแล้ว เธอหายไปแล้ว..ให้ตายเถอะผมอยากจะตบตัวเองแรงๆซักที ผมตัดสินใจเดินหาจนทั่วสนามแบต แต่ทว่าเธอหายไปแล้วจริงๆ เพราะหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ...โชคชะตาเล่นตลกชะมัด

...บนโลกนี้มีคนอยู่ เป็นร้อยล้านคนแต่วนมา

ได้พบเธอ ความบังเอิญเปลี่ยนชีวิตฉันไป แค่แรกเจอ

ที่พบเธอ ก็เหมือนเจอทุกสิ่งที่ฉันรอ...

คราวนี้ผมจะต้องหาเธอให้เจอให้ได้ ผมจะไม่ปล่อยให้เธอหายไปไหนได้อีก เราจะต้องได้รู้จักกัน!... ผมตั้งปณิธานกับตัวเอง ตั้งแต่เมื่อเย็นจนถึงตอนนี้ที่ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืนแล้วในหัวของผมไม่คิดเรื่องอื่นเลย นอกเสียจากการคิดว่าจะไปหาตัวสาวน้อยกิโมโนของผมได้จากที่ไหน และแล้วโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น ผมเกือบตัดสายอยู่แล้วเชียว แต่สายตาผมมันเหลือบไปเห็นชื่อปลายสายที่โทรมาซะก่อน...

"ว่าไงมึง คบกันแล้วดิ กูเห็นสเตตัส ดีใจด้วยไอ้จู"

"เออ ก็เนี่ยจะโทรมาขอบคุณมึงที่เขียนโน๊ตนั่นทิ้งไว้ให้กู งั้นกูอาจจะป๊อดไม่กล้าเข้าไปทวงคำตอบจากอิมเพราะคิดว่าอิมคุยอยู่กับไอ้พี่นูนั่นก็ได้ ขอบคุณนะเว่ยไอ้แชเพื่อนรัก"

"เออไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้"

"มึงเป็นไรป่ะเนี่ย เสียงฟังดูเครียดๆว่ะ หรือว่าแม่มึงเขาเอาหมอนข้างไปซักมึงก็เลยหงุดหงิด"

"ป่าวหมอนข้างเน่ากูยังอยู่ดี แต่มึง...จำสาวน้อยกิโมโนที่กูเคยเล่าให้ฟังได้ป่ะ"

"ได้ คนที่มึงคลั่งเขามากๆอ่ะนะ ทำไมมีไร"

"กูเจอเขาที่สนามแบต หลังจากที่ไปหามึงที่สนามฟุตบอล"

"เห้ยใช่หรอว่ะ เขาอยู่ญี่ปุ่นไม่ใช่ไง? คนหน้าเหมือนรึป่าว"

"ไม่เว่ย เขาจริงๆกูจำได้แม่นเลย แต่กูเข้าไปหาเขาไม่ทันว่ะ มึง...ช่วยกูหาเขาหน่อยดิ"

"แหนะ กะจะไปเต๊าะอีกแล้วเพื่อนกู"

"ถ้าเจอจริง คนนี้กูไม่เต๊าะ กูจริงจัง...เขาเป็นคนที่กูอยากเสียเวลาด้วย"

"เชดด....ถ้ามึงพูดขนาดนี้ แสดงว่าเอาจริง งั้นเดี๋ยวกูลองไปถามอิมให้"

"รักมึงว่ะ ขอบใจ"

"ถ้าเมียกูหาให้ได้ เอาหนมมาเซ่นด้วย"

"แหมเรียกเต็มปากเต็มคำ เออถ้าหาเจอจริง บอกอิมนะเดี๋ยวกูเหมาไปให้"

"โอเคดีล ถ้าได้แล้วเดี่ยวกูรีบบอก"

"เออ เจอกันพรุ่งนี้"

....เช้าวันต่อมา เมื่อผมกำลังแต่งตัวเพื่อเตรียมไปเรียน ผมก็เดินมาส่องกระจกบานยาวที่ติดอยู่ที่ผนังของผมเหมือนทุกวันที่ทำ "แม่ง...นี่มันคนหรือซอมบี้ว่ะ" ผมคิดในใจ หน้าผมปกติมันก็เหมือนคนง่วงตลอดเวลาอยู่แล้วบวกกับเมื่อคืนที่ผมไม่ได้นอน เนื่องจากนอนไม่หลับอีก...ครับ อ่านไม่ผิด คนที่ได้ฉายาเจ้าชายนิทราอย่างผม'นอนไม่หลับ' จะทำไมล่ะก็เพราะสาวน้อยกิโมโนคนนั้นนั่นแหละ นั่งหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอไม่ว่าจะโซเชียลไหนผมลองหมด แต่ก็นะ...ไม่เจอ ผมก็ได้แต่หวังว่าวันนี้พอไปถึงคณะ ไอ้จูจะเอาข่าวดีมาให้แล้วกัน....

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ในที่สุดก็มาได้ซักทีนะไอ้ตี๋ พระเจ้าใจร้ายกับแชเหลือเกิน...วันนี้ไอ้จูมาสายเกือบชั่วโมง...
ใจของไอ้แชจะขาดรอนๆอยู่แล้ว T__T

"มึง กูขอโทษวันนี้มาสาย"

"ใจกูจะขาดแล้วเนี่ย ตกลงมึงได้เรื่องไหม"

"ไปเหมาขนมเลย เมียกูหาให้ได้แล้ว
น้องเขาชื่อ"ยูกิ" นักศึกษาแลกเปลี่ยนปี1 อ้ะนี่ชื่อเฟซมึงเอาไปดู"

"เห้ย อะไรวะ กูหาทั้งคืนไม่เห็นเจอ" 

"นี่แหละ สกิลความเป็นเมีย อยากรู้อะไรต้องได้รู้"

"ขอบใจนะมึง ฝากขอบใจอิมด้วย ส่วนเรื่องขนมรอก่อนกูให้แน่นอน"

"เออแต่อิมบอกว่าเหมือนน้องเขามาแลกเปลี่ยนไม่กี่เดือน มึงรีบหน่อยล่ะกัน"

"รับทราบ เดี๋ยวมึงเจอสกิลฟุดฟิดฟอไฟภาษาญี่ปุ่นของกู"

"ไหนเพื่อน ขอซักประโยค"

"...โออิชิ! โนบิตะ! ชิซูกะ!"

".....เจริญล่ะเพื่อนกู คงจะจีบติดหรอก...."

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

อยากจะกรี๊ดดั๊งดัง ในที่สุดผมก็ได้เฟซบุ๊คน้องมา โอ๊ยร้องไห้หนักมาก
ผมนี่รีบกดแอดแฟนเอ้ยเฟรนด์น้องเขาไปเลยครับ...ไม่นานเกินรอการแจ้งเตือนของผมก็ขึ้นเป็นสีแดงซึ่งแสดงให้เห็นว่าสาวน้อยกิโมโนของผมเธอรับผมเป็นเฟรนด์แล้ว แต่ทันทีที่ผมได้ส่องหน้าไทม์ไลน์ของน้องเขา ผมถึงกับนั่งกุมขมับและถอนหายใจอยู่หลายครั้ง...

ชิบหาย...ภาษาญี่ปุ่นมาเป็นพรืดเลย กูทำไงดีว่ะ...ผมคิด

แต่จะว่าไปน้องเขาเป็นเด็กแลกเปลี่ยนยังไงภาษาอังกฤษก็คงได้อยู่แล้ว งั้นใช้ภาษาอังกฤษแล้วกัน ถึงผมจะห่วยแตกมากกับพวกภาษา แต่คงคุยได้แหละมั้งลองดู...

"Hi :)"

ไปแล้ว...ผมลั่นมันออกไปแล้วครับทุกคน!! โอ๊ยหัวใจผมมันจะออกมาเต้นบนพื้นอยู่แล้วเนี่ย และที่มากไปกว่านั้นคือ ไอ้จุด 3 จุดที่ผมกำลังจ้องมันอยู่ตอนนี้ ซึ่งมันหมายความว่า น้องเขากำลังจะตอบผมไง!! 

"Hi :)
Eh...Who r u?"

เออเนอะ...น้องเขาคงจะงงน่าดูแหละครับ จู่ๆใครก็ไม่รู้ทักไปแบบนี้

"I'm student at this Uni ,too. and we met last year Do u remember?"

โอ๊ยยยยย มึงบ้าไปแล้วหรอแช ใครมันจะไปจำได้ว่ะ...แต่ถ้าน้องเขาจำผมได้ขึ้นมาจริงๆ ผมจะกรี๊ดให้ลั่นตึกบอกเลย

"Ah....may be? R u the one who photograph me at Sakura park?"

กรี๊ดดดด!! แม่จ๋าเขาจำแชได้!!! 

"Yes,I am. WOW! your memory's so good."

"Yeah, I remember you because your face like a frog."

....หมดกันแช ฮยองวอน โดนผู้หญิงในความทรงจำบอกว่าหน้าเหมือนกบ ผมควรจะรู้สึกยังไงดีครับทุกคน ดีใจที่เธอจำผมได้? หรือเสียใจที่เธอจำได้เพราะหน้าเหมือนกบดี?...

"just kidding Hahaha. I'm so sorry. I just kid you ;)"

หืมน่ารักแล้วยังขี้แกล้งอีกแหนะ ระวังไว้เถอะจาก kid จะกลายเป็น kiss

"Hmm? kiss me?"

"wait...kid not kiss Hahaha."

"Really? I wonder if i read wrong ;)"

เหอะเป็นไงล่ะ ไอ้จูผู้ท็อปอิ้งก็สู้ผมไม่ได้ครับบอกเลย งานจีบสาวนอกก็มา แต่แล้วจู่ๆเธอก็ถามขึ้นว่า..

"Do we stop talking in English?"

ชิบหายแล้วไอ้แชเอ้ย เขาจะไม่คุยภาษาอังกฤษแล้ว ฮือแชไม่รู้ภาษาญี่ปุ่นทำไงดี T_T

"Ehh...I can't speak japanese."

"No No No. I don't mean japanese language"

อ้าว...พีคไปอีก..อังกฤษก็ไม่ ญี่ปุ่นก็โน มีภาษาไหนอี๊กกกก.

"I don't understand.What're u talking about?"

"อ๋อหมายถึงภาษาไทยค่ะ คือเราพูดไทยได้ ;) "

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

สวัสดีค่ะทุกคน ผู้หญิงล้านอารมณ์เองนะ จะบอกว่าเราแอบมาเขียนแหละ 
ความจริงแล้วช่วงนี้ยังอยู่ในช่วงไฟนอลอยู่เลย 555555
เรียกได้ว่ามาตามคำเรียกร้อง ภาคต่อเพื่อทำลายความนกของพี่แช
เนื้อหาในเรื่องจะต่อกับเรื่องที่แล้ว เพราะฉันเพิ่งบอกรักไป นะคะ
ยังไงก็อยากให้ไปอ่านอันนั้นก่อนเนอะ จะได้เข้าใจมากขึ้น

ครั้งนี้มาเป็นฟิคแบบน่ารักๆในมุมของพี่แช
แถมไม่ได้บอกด้วยว่าสุดท้ายพี่แชจะนกหรือไม่นกกันแน่
ก็โหวตกันเข้ามาค่ะทุกคน ว่าอยากมีต่อหรือหยุดไว้เท่านี้ดี55555
ค่อนข้างเป็นฟิคแบบมึนๆวูบๆ ถ้าไม่สนุก ภาษาผิดหรือยังไงต้องขอโทษด้วยน้า

หวังว่าจะชอบกันนะคะ ยังไงก็มาพูดคุยและมาร่วมหวีดกันได้ที่แท็ก
#คลังฟิคผู้หญิงล้านมูด
ทุกการรีทวิต ทุกฟีดแบ็คของคุณเป็นกำลังใจสำคัญแก่เรานะคะ//กอด

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------