ซานดิเอโกถึงอินดิโอใช้เวลาเดินทางนานอยู่พอสมควร แต่นั่นก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับผม รวมถึงคนที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับในขณะนี้ อัลเลนดูสดใสและตื่นเต้นที่ได้ไปเที่ยวเหมือนกับเด็ก ๆ เขาเล่าเรื่องนั้นต่อเรื่องนี้ แกะขนมถุงนั้นต่อถุงนี้ ถ้าไม่เห็นเด็กร้องไห้หน้าห้องเมื่อคืน ผมก็ไม่รู้หรอกว่าคนข้าง ๆ กำลังมีปัญหาทะเลาะกับคนในครอบครัวมาก่อน
บรรยากาศข้างทางเริ่มเปลี่ยนไป พาหนะคันหรูค่อย ๆ พาพวกเราออกไปไกลจากซานดิเอโก
จนในที่สุดก็มาถึงที่จุดมุ่งหมายได้โดยสวัสดิภาพ...
...อ่า แต่ถ้าจะพูดให้ถูกคงต้องบอกว่ามาถึงได้ด้วย GPS
ก็แหงล่ะปกติผมมีคนขับรถส่วนตัวคอยพาไปไหนมาไหน แต่นี่น้องอัลเป็นคนเอ่ยปากขอ บวกกับตัวผมเองก็ไม่ได้อยากจะให้ใครไปเป็นก้างอยู่แล้ว การเดินทางครั้งนี้ ผมก็เลยกลายเป็น สารถีส่วนตัวของคุณอัลเลน ด้วยความเต็มใจ
ด้วยความที่กว่าจะมาถึง ก็เป็นเวลาบ่ายเกือบเย็นแล้ว พอหาอะไรกินเสร็จ พวกผมทั้งสองคนก็เลยเตรียมตัวพร้อมไปสนุกกับงานดนตรี อ่า...ข้อแก้ใหม่อีกรอบแล้วกัน ไม่ใช่พวกผมสิ แต่เป็นน้องอัลมากกว่าที่พร้อม เสื้อเชิ้ตสไตล์ทรอปิคอล จับคู่กับกางเกงความยาวประมาณเข่า พร้อมกับผ้าผูกคอเล็ก ๆ และแว่นตากันแดดสีชา
มันจะไม่อะไรเลย ถ้าเสื้อนั่นไม่ปลดกระดุมสองเม็ดบนเผยให้เห็นหน้าอกขาว ๆ แบบนี้
..มันน่าตีซักทีจริงๆ
แค่คิดครับ ตัวจริงทำได้แค่ถอนหายใจ
แล้วก็กระแอมไปทีสองที
เพราะน้องอัลน่ะดื้อจะตาย ถึงตีไปก็ไม่ฟังหรอก
น่ะ...ว่าแล้วก็หัวเราะคิกคัก
เหมือนชอบใจที่ผมดุงั้นแหละ
" โหพี่เจสันใส่ชุดอะไรเนี่ย มาที่นี่ใครเขาใส่แบบนี้กัน "
คนตัวเล็กเดินมาทำหน้ามุ่ยพร้อมชี้ชุดที่ผมใส่
เสื้อเชิ้ตสีกรม กางเกงสแล็ก...
นี่ก็ชิลล์แล้วนะ อุตส่าห์ถอดสูทไปแล้วด้วย
" ไม่ได้เลย เดี๋ยวอัลจัดการให้พี่เจสันเอง "
พูดจบคนตัวเล็กก็รีบวิ่งวุ่นไปที่กระเป๋าเสื้อผ้าของผม ก่อนจะหยิบเสื้อตัวนั้นกางเกงตัวนี้ออกมาดู เพื่อพบว่า ไม่มีอะไรเลย มีแต่เสื้อผ้าสไตล์ casual สีพื้นธรรมดาทั่วไป หน้าตาน้องดูจะผิดหวังเล็กน้อย แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้น จู่ ๆ ก็ดูเหมืิอนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ เขาโทรศัพท์ไปหาใครบางคน และหลังจากนั้นไม่นาน เสียงออดประตูก็ดังขึ้น
" ผมเอาเสื้อผ้าที่คุณอัลเลนสั่งซื้อมาให้ครับ "
" ขอบคุณครับ " คนตัวเล็กวิ่งออกไปรับด้วยรอยยิ้มพอใจ
และแล้วชุดที่ว่านั่นก็มาอยู่บนตัวผม
เสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงความยาวประมาณเข่า พร้อมกับแว่นตากันแดดสีดำ
ชุดที่น้องอัลจัดให้ไม่ใช่ว่าไม่ดี
เปลี่ยนสไตล์บ้างก็ดีเหมือนกัน แต่ประเด็นคือ...
โคตรไม่ชิน
ซึ่งแน่นอนว่าความประหม่านั่นมันแสดงออกมาอย่างชัดเจน
จนคนที่ตัวเล็กกว่าสังเกตเห็นได้ ก่อนจะพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม
" มั่นใจหน่อยคุณ ceo ใหญ่
คุณหล่อที่สุดแล้วครับ อัลเลนชอบลุคนี้นะ "
ดูเด็กมันพูด...แล้วจะไปไหนรอดไอ้เจสันเนี่ย
" ป่ะ! ไปกันพี่เจสัน เวทีที่ 4 จะเริ่มแสดงแล้ว!! "
การแสดงจบไปวงแล้ววงเล่า เวลาผ่านมาหลายชั่วโมง แต่ยอมรับตามตรงว่าตัวผมเองก็ยังไม่ชินกับบรรยากาศงานดนตรีแบบนี้ มันค่อนข้างจะทำตัวไม่ถูก เพราะไม่อยากจะเชื่อว่านี่จะเป็นเวลารีแล็กซ์จริง ๆ หลายครั้งที่ผมยังแอบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเช็คอีเมลล์ คิ้วขมวดรวมกัน เนื่องจากคิดเรื่องงานอยู่ในหัว และแน่นอน นี่เป็นอีกครั้งที่ 'คนเก่งของเจสัน' จับได้อีกแล้ว
" มาเที่ยวแต่ยังคิดเรื่องงาน อย่างนี้จะไปสนุกได้ยังไงพี่เจสัน "
" ห...ห้ะ? ครับ? "
" อัลรู้นะว่าในหัวพี่ไม่ยอมพัก คิดแต่งานวนไปวนมา แถมยังจับแต่มือถือ "
" ก็เช็คดูไงครับ เผื่อเลขาส่งอีเมลล์แจ้งเรื่องด่วนมา "
" แล้วมีไหมครับ? "
" แฮะ ไม่มีครับ "
" ดีเลย งั้นก็เลิกจับโทรศัพท์ครับ ต่อจากนี้ไอ้เครื่องสี่เหลี่ยมนี่จะทำอะไรไม่ได้เลย
นอกจากถ่ายรูป เพี้ยง" คนตัวเล็กทำท่าเหมือนเสกคาถาลงไปที่โทรศัพท์มือถือในมือผม
" คาถาของน้องอัลมันจะใช้ได้จริงรึป่าวน้า "
" เอ๊ ไม่รู้สิครับ แต่ที่แน่ๆ ถ้าเกิดมันใช้ทำอย่างอื่นได้ขึ้นมาจริงๆ...อัลจะไม่คุยกับพี่เจสัน " ว่าแล้วเจ้าตัวก็ยักคิ้วมาทีสองที พร้อมกับส่งรอยยิ้มที่ยังคงน่ารัก แต่แฝงด้วยความน่ากลัวมาหาผม....
ใครจะลองก็ลองไป แต่เจสันไม่ลอง!
" โอเคเข้าใจแล้ว ไอ้เครื่องนี้มีไว้ถ่ายรูปครับ! "
" เยี่ยมเลยย นี่ พี่เจสัน " คนตัวเล็กเรียก พร้อมกับเอามือมาจับที่แขนทั้งสองข้างของผม แล้วจึงค่อยพูดต่อ " นานๆจะได้เที่ยวด้วยกันแบบนี้ มาสนุกให้สุดเหวี่ยงไปเลยนะ พักผ่อนให้เต็มที่ อะไรที่เครียดปล่อยมันออกมาให้หมด! เพราะที่นี่มีแค่อัลกับพี่ แค่เราสองคน "
ไม่มีทางชนะได้หรอก
ให้แข่งกับอัลเลนกี่รอบ เจสันคนนี้ก็แพ้ทุกตา
หลังจากที่ผมฟังน้องอัลพูดไปแบบนั้น อาการประหม่าของผมก็ค่อย ๆ เริ่มหายไป ผมเริ่มสนุกกับงานดนตรีมากขึ้น วางภาระงานทุกอย่างไว้ข้างหลัง และใช้เวลาไปกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้ให้เต็มที่ที่สุด
โยกตัวไปพร้อมกับเสียงดนตรี
แหกปากเสียงดังโดยไม่ต้องสนใจใคร
ไปเวทีนั้นต่อเวลานี้อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
ได้กระโดดตัวโยนไปพร้อมกับคนข้าง ๆ
ไม่เพียงแค่ผม แต่น้องอัลเองก็เช่นกัน หน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะที่น่าเอ็นดูของเขา มือเล็ก ๆ ที่คอยเกาะอยู่ที่แขนของผม นี่เป็นอีกช่วงเวลาที่ผมได้เห็นน้องอัลมีความสุขสุด ๆ
และแน่นอนว่ามันทำให้ผมมีความสุขตามไปด้วย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in