ชื่อนิยาย  :  พันสารท (4 เล่มจบ)

นักเขียน  :  เมิ่งซีสือ

นักแปล   :  Bou Ptrn

ประเภท   :  Fiction - Yaoi (นิยายวาย), จีนโบราณ, จีนยุทธภพ

เรท          :  G

trigger    :  N/A

เสิ่นเฉียว (นายเอก) เป็นเจ้าสำนักเขาเสวียนตู - สำนักเต๋าอันดับหนึ่งในยุทธภพ มีชื่อเสียงเนื่องจากเป็นผู้สืบทอดวิชาจากฉีเฟิ่งเก๋อ ซึ่งมีวิทยายุทธเป็นอันดับหนึ่งในสมัยก่อน นิสัยโดยรวมอ่อนโยน จิตใจดี เชื่อมั่นในคุณงามความดีของมนุษย์ รักสงบ รักสันโดษ อยู่กับธรรมชาติ ครองกระบี่ปฐพีร่วมโศก เพลงกระบี่นามว่า เคล็ดกระบี่เกลียวคลื่น

เยี่ยนอู๋ซือ (พระเอก) เป็นประมุขพรรคมารนิกายฮ่วนเยวี่ย - หนึ่งในสามของนิกายพรรคมาร แต่เคยประมือกับ ชุยโหยววั่ง จนพ่ายแพ้จึงไปเก็บตัวฝึกยุทธ์อยู่นานสิบปี นิสัยโดยรวมแข็งกระด้าง ชอบประชดประชัน เชื่อมั่นว่ามนุษย์ทุกคนเลวโดยกำเนิดและเมื่อมีโอกาสก็จะแสวงหาประโยชน์เข้าตัว แต่พื้นฐานนิสัยเป็นคนไร้กรอบเกณฑ์ คาดเดาความคิดและการกระทำได้ยาก เก่งกาจวิชาดรรชนีวสันตวารี ใช้นิ้วแทนกระบี่เพราะกระบี่ถูกชุยโหยววั่งยึดไป

ในนิยาย คนในยุคนั้นยอมรับความเชื่อที่หลากหลาย โดยเราขอแบ่งออกเป็น 3 ส่วนคือ

เต๋า - เต๋าเชื่อในธรรมชาติ สูงสุดคืนสู่สามัญ ความสงบและสันโดษ การอยู่กับต้นกำเนิดที่ดีงาม

>> สำนักเขาเสวียนตู : ฉีเฟิ่งเก๋อ เสิ่นเฉียว อวี้ไอ่ (ศิษย์)

>> อารามฉุนหยางแห่งเขาชิงเฉิง : อี้ปี้เฉิน (หนึ่งในสามยอดฝีมือแห่งยุค) หลี่ชิงอวี๋ (ศิษย์เอก)

>> นิกายปี้สยาแห่งเขาไท่ซาน : จ้าวฉืออิ๋ง เยวี่ยคุนฉือ ฟั่นหยวนไป๋ สืออู่ 

พุทธ - การขจัดทุกข์เพื่อพบสุข กรรมและเมตตาธรรม

>> นิกายเทียนไถ : หลวงจีนฝ่าอี

>> หลวงจีนเสวี่ยถิง (หนึ่งในสามยอดฝีมือแห่งยุค)

หรู (ข่งจื้อ) - ไม่เด่นชัด อาศัยการตีความของเราด้วยส่วนหนึ่ง แต่โดยพื้นฐานข่งจื้อเชื่อในการปกครองโดยธรรม ราชาผู้ทรงปราดเปรื่องและมีจริยธรรมก็จะทำให้บ้านเมืองสงบสุขและเจริญรุ่งเรือง

>> อารามศึกษาหลินชวน : เจ้าอารามหรู่เยียนเค่อฮุ่ย (หนึ่งในสามยอดฝีมือแห่งยุค)

ขึ้นชื่อว่ามารย่อมไม่พูดถึงครรลอง เชื่อมั่นในการบรรลุเป้าหมายโดยไม่สนใจวิธีการ แต่ก็ใช่ว่าจะไร้สัตย์ไปเสียทุกคน  โดยรวมหากไม่อยู่ในวิถีแห่งเต๋า พุทธ หรือหรู ก็อาจนับว่าเป็นมาร โดยมีคัมภีร์หงส์กิเลนเป็นหลัก

          

เดิมที พรรคมารกำเนิดมาจากนิกายรื่อเยวี่ย แห่งเมืองเฟิ่งหลิน จนกระทั่งแตกย่อยออกเป็น 3 นิกาย คือ

นิกายเหอฮวน ใช้รูปโฉมมาเป็นอาวุธ เน้นวิชาจากการครองคู่

>> ซางอิ่งสิง (ผู้อาวุโสชาย) หยวนซิ่วซิ่ว (ประมุขหญิง) ไป๋หรง (หญิง) เซียวเซ่อ ฮั่วซีจิง เหยียนโซ่ว เป่าอวิ๋๋น ฯลฯ

นิกายฝ่าจิ้ง 

นิยายมีการอ้างอิงประวัติศาสตร์จีนโบราณยุคราว ๆ ค.ศ. 400-500 (ไม่แม่นยำ) โดยสมัยนั้นการปกครองยังเป็นแว่นแคว้น แบ่งออกเป็นฝ่ายเหนือ ฝ้ายใต้ และชนเผ่าข้างเคียงที่ไม่ใช่ 'คนจีน' (แล้วแต่จะนิยาม) ต่างปกครองตนเอง และพยายามรวมแผ่นดินเพื่อตั้งตนเป็นใหญ่

เป่ยโจว - เมืองฉางอัน ฮ่องเต้อวี่เหวินยง สนับสนุนด้วยนิกายมารฮ่วนเยวี่ยของพระเอก เดิมทีบิดาของอวี้เหวินยงสนับสนุนลัทธิพุทธ แต่อวี้เหวินยงปฏิเสธทั้งพุทธ เต๋า และหรู เลือกใช้ฮ่วนเยวี่ย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฮ่องเต้เดินตามวิถีมาร แค่มีผลประโยชน์ร่วมกัน  โดยมี อวี่เหวินอวิน เป็นองค์ชายรัชทายาท, ฉีอ๋อง อวี่เหวินเซี่ยน, องค์ชายเจ็ด อวี่เหวินซ่ง และแม่ทัพ ผู่ลิ่วหรูเจียน

เป่ยฉี - เมืองเย่เฉิง ฮ่องเต้ เกาเหว่ย เจ้าสำราญ ไม่ดูแลประชาชน ทำให้เกิดความอดยากไปทั่วแคว้น สนับสนุนด้วยนิกายมารเหอฮวน ตัวละครที่มีบทบาท เช่น เฉินกง มู่หรงชิ่น มู่หรงซวิ่น 

หมายเหตุ นิกายมารสองพรรคนี้จึงไม่ถูกกันอย่างมาก เหตุเพราะต้องการครองความเป็นใหญ่

ทู่เจวี่ย - ในนิยายบอกว่าเป็นชาวเติร์ก เป็นดินแดนของหูลู่กู จั่วเสียนอ๋องคุนเสีย โดยมี ต้วนเหวินยาง และ ถัวปัวข่าน เป็นยอดฝีมือ

ถู่อวี้หุน - เมืองโบราญชั่วเชียง สนับสนุนด้วยนิกายมารฝ่าจิ้ง มียอดฝีมืออย่าง จวี้เส่อ 

พรรคลิ่วเหอ - เป็นพรรคใหญ่ มีสำนักกระจายตามแคว้นต่างๆ มักจะสนับสนุนนิกายมารเหอฮวน โดยมี โต้วเยี่ยนซาน เป็นประมุข อวิ๋นฝูอี (รองประมุข) ชั่งกวนซิงเฉิน (หัวหนาสาขาแคว้นฉี) หลิวชิงหยา หูเหยียนหูอวี่

ตำหนักหลิวหลี - เป็นผู้จัดอันดับยอดฝีมือในยุทธภพ ประมุขหญิง หยวนจื่อเซียว

ปล. มีคนทำแผนที่ภูมิศาสตร์ไว้ด้วย ชี้เป้า  

ในยุทธภพเชื่อว่ายอดฝีมือกระบี่นั้นมีลำดับข้้น แบ่งออกเป็น 4 สภาวะกระบี่ จากน้อยไปมาก คือ

- ปราณกระบี่

- จิตกระบี่ 

- ใจกระบี่ 

- วิญญาณกระบี่

พล็อต - ฉากเปิด

เปิดเรื่องมาเป็นช่วงเวลาที่เยี่ยนอู๋ซือเพิ่งออกจากการเก็บตัว และเสิ่นเฉียวซึ่งเป็นเจ้าสำนักเสวียนตูรับคำท้าจากคุนเสียในการประลองฝีมือเพื่อลบคำสบประมาทให้หูลู่กู แต่เสิ่นเฉียวพลาดพลั้งทำให้ตกหน้าผาลงมาเกือบตาย แต่ไม่ตายก็เหมือนตายทั้งเป็น เพราะวรยุทธ์ก็หาย ชีพจรเดินไม่ปกติ ตื่นขึ้นมาสายตาก็มืดบอด 

เยี่ยนอู๋ซือกำลังซักถามลูกศิษย์ ถึงเรื่องราวในยุทธภพระหว่างสิบปีที่ตนเองเก็บตัวฝึกวิทยายุทธ อยู่ที่ตีนเขาปั้นปู้พอดีกับที่เสิ่นเฉียวตกลงมา ด้วยความสนุกของการได้มองเห็นเจ้าสำนักเต๋าผู้สูงส่งตกลงมาสู่ความตกต่ำ จึงสั่งศิษย์เข้าช่วยเหลือ...

เวลานึกถึงจีนก็มักคิดถึง หยิน-หยาง บู๊-บุ๋น นี่แหละ ความเชื่อในเรื่องหนึ่งขาวหนึ่งดำโยงใยสัมพันธ์กัน ใช้พิษต้านพิษ แม้ต่างกันสุดขั้วก็สามารถสมานกันได้ เป็นอะไรที่มีเอกลักษณ์มาก

ตัวละครในเรื่องนี้ก็ชัดเจนมากในเรื่องของบุคลิก คนหนึ่งจิตเต๋าสูงส่ง อีกคนหนึ่งจิตมารเลื่องชื่อ ไม่มีทางจะมาบรรจบแต่ก็ด้วยสถานการณ์ จังหวะ และนิสัยที่ต่างกันสุดขั้วเป็นทุนเดิม เลยทำให้ยิ่งอ่านยิ่งเอาใจช่วยทั้งสองคนให้หาจุดตรงกลางกันได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Motif ของตัวละครเยี่ยนอู๋ซือ ที่อยากจะทำให้เสิ่นเฉียว 'แปดเปื้อน' และดึงความชั่วร้ายดำมืดออกมา ทำให้นึกถึงเวลาเจอใครที่ดีมาก ๆๆๆๆ ละเราก็มีโมเมนต์ที่สงสัยว่าดีขนาดนั้นจริงหรอ ไม่มีจุดดำเลยหรอ ก็จะรู้สึกรีเลทกับตัวละครตัวนี้มากเลย (ฮา) ฉุกใจคิดขึ้นมาได้ว่า คนเราเวลาสงสัยคนดีนี่มันก็อาจจะเป็นเพราะมองเห็นตัวเองก็ได้นะ (ฮือ)

แต่นั่นแหละ ความขาวบริสุทธ์ที่ค่อย ๆ เทาขึ้นของเสิ่นเฉียวกับความขี้แกล้งตอนแรกขี้หยอดตอนหลังของเยี่ยนอู๋ซือ ก็ทำให้ตัวละครทั้งคู่น่าเอ็นดูเหลือเกิน

Motivation หรือเส้นเรื่องย่อยแรก ๆ คือการได้ครอบครองคัมภีร์สุริยันที่เขียนขึ้นโดย เถาหงจิ่ง (คนยุคเดียว กับฉีเฟิ่งเก๋อ) ที่มีอยู่ทั้งหมด 5 เล่ม คือ

เชื่อกันว่า เป็นการรวมวิชาของพุทธ เต๋า หรูและมาร คนที่ได้ศึกษาก็จะเหมือนติดอาวุธร้ายกาจ ช่วยให้ตัวละคร evolve วิถียุทธ์ให้เก่งขึ้น ๆ ผ่านด่าน ผ่านข้อจำกัดในวิชาของตัวเอง ทั้งพระเอกและนายเอกเลย

ปล. หาชื่อคัมภีร์ไม่เจอ 

ด้วยความเป็นจีนยุทธภพ เรื่องการเมืองก็เข้มข้นมาก โดยเฉพาะเราจะเห็นความขัดแย้งของความเชื่อต่าง ๆ ไม่เว้นแม้แต่พุทธกับเต๋า ที่อยากจะมีบทบาทควบคู่กับการปกครอง เลยมีการสู้เพื่อตั้งตัวเป็นใหญ่ในแว้นแคว้นมากมาย ถึงจะบอกว่าเป็นทางธรรม แต่ความอยู่รอดของตัวเองก็สำคัญนั่นแหละ 

จริง ๆ แล้ว ถ้ามองถึงประวัติศาสตร์ของโลกที่ผ่านมา การทะเลาะกันเพราะความเชื่อและศาสนาที่นับถือ นี่รุนแรงมาก ๆ เผลอ ๆ จะเป็นชนวนความขัดแย้งด้วยซ้ำ ซึ่งทุกวันนี้ก็ยังเห็นอยู่ชัดมาก ๆ 

มีนักปรัชญาภาษาเคยบอกว่า มนุษย์เราจะไม่มีทางเข้าใจอะไรเลยถ้าไม่มีเครื่องมือสื่อกลางที่เรียกว่า ภาษา ไม่ได้แค่หมายถึงการคุยกับคนต่างชาติหรือการสื่อสารระหว่างกันนะ แต่หมายถึงเราจะไม่สามารถเข้าใจโลกได้เลย ถ้าเราไม่มีนิยามหรือมีคำนั้นในภาษาของเรา 

ตัวอย่างที่ง่ายสุดน่าจะเป็นการที่ภาษาอังกฤษไม่มีคำว่า เกรงใจ และต้องอธิบายอยู่นานมากว่ามันคืออะไร ลักษณะเป็นยังไง ต้องเทียบเคียงลักษณะท่าทางและจำลองสถานการณ์กว่าจะเข้าใจได้ 

ภาษาเยอรมันจะมีคำประเภทที่ใช้อธิบายอารมณ์อยู่เยอะมาก ๆๆ เลยทำให้มีนักคิดที่ลึกซึ้งในเยอรมนีเยอะมาก ๆ เหมือนกับที่ญี่ปุ่นก็ชอบมีคำบรรยายลักษณะเฉพาะของคนเยอะมากเช่นกัน และมันแสดงออกผ่านการเข้าใจผู้คนบางอย่างของญี่ปุ่นที่ปรากฎออกมาในงานศิลปะหลากหลายรูปแบบ

เพราะงั้นภาษาก็เลยเป็นเครื่องมือที่ใช้ในการบ่งบอกวิธีคิดและวัฒนธรรมในระดับสังคม และการใช้ภาษาของคนแต่ละคนก็แสดงออกถึงทัศนคติเช่นกัน เวลาเจอใครขยันฉอด ต่อให้ตรรกะดีแค่ไหน ก็รู้สึกเป็นพิษต่อผู้คน

พูดมาเยอะแยะเพราะอ่านเจอประโยค "คำพูดคือเสียงของหัวใจ" แค่นั้นเอง (ฮา)

อันนี้ไม่ได้เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง แต่คิดขึ้นมาตอนอ่านเรื่องนี้ อาจจะด้วยความที่นักแปลเขาแปลได้สำบัดสำนวนดีเหลือเกิน จู่ ๆ ก็รู้สึกว่า ภาษาไทยนี่มีชีวิตชีวาดีจริง ๆ! แค่เปลี่ยน 'สำนวน' ก็สามารถกลายเป็นอัตลักษณ์ทางชนชาติได้แล้ว! 

ใครเป็นคนคิดว่าการพูดจาแบบคนจีนด้วยภาษาไทยจะต้องมีกลิ่่นอายแบบ 

ใคร!? ใครเป็นคนต้นคิดแปลสำนวนปฏิเสธซ้อนปฏิเสธแล้วอ่านปุ๊บก็รู้เลยว่าจีน? งงมาก

นอกนั้นภาษาไทยยังสามารถบ่งบอกกาลอดีตได้ด้วยแค่การเปลี่ยนสำนวนแค่นั้นเอง พวกนิยายพีเรียดไทยเดิมงี้ อัจริยะ!