มีหนังมากมายที่เคยผ่านสายตาทั้งคู่ของผม ทั้งหนังแอ๊คชั่นบู๊ล้างผลาญ เสียงระเบิดดังสนั่นกันทั้งเรื่อง ไปจนถึงหนังผีสยองขวัญหรือสั่นประสาท ชนิดที่ไม่พูดพล่ามทำเพลง โผล่มาก็จับเอามีดสับๆ ตัดๆ เลือดสาดไปตลอดชั่วโมงกว่าๆก็มี

  แต่มีหนังอยู่บางเรื่องเท่านั้นที่เราจำได้ไม่มีลืม ว่าเราสูญเสียน้ำตาให้กับมันไปมากมาย ในระยะเวลาหนังแค่ไม่กี่ร้อยนาที แต่ความรู้สึกเจ็บจนจุกที่กลางอก หรือน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ นั่นทำเอาเราไม่กล้าที่จะกลับไปดูซ้ำอีกหลายๆครั้ง เพราะแค่ครั้งเดียวก็แสนสาหัสเสียแล้วสำหรับความเศร้าที่โถมเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง

  บางคนอาจคิดถึงหนังเรียกน้ำตาอย่างพวกหนังเกาหลี หรือหนังชีวิตสุดรัญทดอย่าง "วัลลี" แต่หนังที่ผมร้องไห้หนักมากนั้น ตัวเอกของเรื่องไม่ใช่กระทั่งมนุษย์ด้วยซ้ำ ใช่ครับ... ผมกำลังหมายถึงเรื่อง