“พวกเธอไปกันเถอะ ฉันอยากอยู่ห้อง”
เคบินเมเนเจอร์คนงามบอกกับลูกเรือของเธอให้ไม่ต้องเป็นห่วง เพราะหลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทุกคนก็อยู่ในสภาพที่ตกใจกัน ไม่คิดว่าจะมีผู้โดยสารกระทำการอุกอาจขนาดนั้น
คาซามิโกรธมาก เขาแทบจะเอาเชือกมามัดผู้โดยสารคนนั้นเลยทีเดียว
‘เจ๊ อย่าห้ามผม!!! มันทำกับเจ๊ขนาดนี้ ไม่ต้องไปให้กงให้เกียรติอะไรมันแล้ว’
‘แต่เขาไม่โวยวายก่อความรำคาญให้ผู้โดยสารคนอื่นนะ ฉันว่าแค่เฝ้าเขาไว้เฉยๆ ก็พอแล้วล่ะ’
‘เจ๊ก็ใจดีเกิ้นนนน ฮึ่ยยยย’
ก่อนลงเครื่องนักบินก็แจ้งกับทางภาคพื้นแล้วว่ามีผู้โดยสารก่อเหตุดังกล่าวขึ้นเลยตกลงกันว่าจะระงับการเดินทางของผู้โดยสารท่านนี้ไว้ แล้วส่งตัวกลับเพื่อไปทำการสอบสวนดำเนินคดีที่ญี่ปุ่นทันที
แน่นอนว่าสำหรับลูกเรือที่มีปัญหาจะต้องเขียนรายงานบริษัทถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด ก่อนถูกพักงานและรอการสอบสวนต่อไป ส่วนลูกเรือคนอื่นๆ ที่อยู่ในไฟล์ทนั้น ก็ต้องเขียนรายงานเช่นกันและอาจจะถูกสอบถามในฐานะของการเป็นพยานของเหตุการณืที่เกิดขึ้น รวมทั้งอาจสอบถามไปถึงผู้โดยสารท่านอื่นๆ ที่อยู่ในไฟล์ทนั้นด้วย
เรย์ค่อนข้างเครียดกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลย เพราะมันไม่ใช่แค่เธอคนเดียวที่จะโดนพักงานแต่หมายถึงกัปตันอากาอิที่มาช่วยเธออีกด้วย ตอนนี้เธอเลยอยากอยู่คนเดียว
ก๊อก...ก๊อก…
เสียงเคาะประตูห้อง เรย์เดินไปเปิดประตู อากาอิในชุดเสื้อยืดสีดำ กางเกงขาสั้นแบบสบายๆ เดินเข้ามา
“เห็นเธอไม่ออกไปไหน ฉันเลยซื้อของกินมาให้ หิวมั้ย??”
“ไม่ค่อยหิวอ่ะ คุณกินเถอะ” แล้วเธอก็ไปนั่งจุมปุ๊กอยู่บนเตียงตามเดิม อากาอิเดินตามมานั่งลงอีกข้าง แล้วยื่นขวดเบียร์ให้
“มีเบียร์ด้วยนะ เผื่ออยากดื่ม”
เรย์รับมาแล้วกระดกเข้าคอทันทีพร้อมกับถอนลมหายใจเสียงดัง “เฮ้ออออ”
“อย่าเครียดสิคุณ พวกเราไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย”
“ฉันไม่ได้เครียเรื่องของฉันหรอก ฉันเครียดเรื่องของคุณ คุณต้องมาโดนพักงานเราะฉันด้วยนี่นะ”
“ไม่เป็นไร ถือว่าได้วันหยุดเพิ่ม ดีไป”
“คิดแบบนั้นก็ดีละค่ะ ฉันกำลังจะเปิดร้านกาแฟด้วย จะได้มีเวลาเก็บงานอีกอีดนิดหน่อย”
“อื้ม ก็ดีนะ ฉันก็จะได้ไปพักผ่อนบ้าง พอกันทั้งคู่ 50 - 50 เห็นม่ะ??”
“คุณจะเปิดร้านเมื่อไรล่ะ? ร้านอยู่ใต้คอนโดใช่มั้ย?”
“ใช่ อีก 3 วันน่ะ ฉันจ้างคนมาดูแลร้านแล้วล่ะ เธอชื่อ เอโนะโมโตะ อาซึสะ น่ารักด้วยนะ เผื่อคุณสนใจ”
“ฉันสนใจแต่เธอคนเดียวเท่านั้นแหละ”
‘เดี๋ยว ใจเย็นๆ นะคู๊ณณณณ’ ตอนนี้ใจเธอเต้นแรงมากจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน ยิ่งนั่งใกล้ๆ กันแบบนี้ บนเตียงเดียวกันแบบนี้
'โอ๊ยยยยยย นี่ฉันคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย งื้อออออ’
“เธอเป็นอะไรน่ะ?” อากาอิมองมาทางเธอแบบไม่เข้าใจ เพราะท่าทางสบายๆ เมื่อกี้มันหายไปแล้ว เหลือแต่ท่าทางของสาวเจ้าที่ดูเกร็งๆ
“ไม่สบายหรือเปล่า?”
‘หยุดอยู่ตรงนั้นเลย หยุดเดี๋ยวนี้นะ อย่ายื่นหน้าเข้ามาใกล้แบบนี้ โอ๊ยยยยย’
“ฉันไม่เป็นไรจริงๆ” เธอรีบกระถดตัวหนี อากาอิตาม
“จริงเหรอ?”
‘อย่าาาาาาา อย่าทำเสียงกระเส่าแบบนั้น อย่ายื่นหน้ามาใกล้ๆ แบบนั้นด้วย’
เธอกระถดตัวหนีจนชนสุดขอบเตียงแล้ว
อากาอิยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอ เปลี่ยนจากสายตาคมกริบช่างสงสัยเป็นสายตาหวาน เว้าวอน ราวกับขอความเห็นใจจากเธอ เขาจุมพิตลงที่ริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา เรย์ปรือตาน้อมรับสัมผัสนั้น จากสัมผัสนุ่มนวลเริ่มรุนแรงขึ้น อากาอิใช้ฟันขบเม้มริมผีปากกลีบสวยของคนตัวเล็กกว่าอย่างรักใคร่ เขาใช้ลิ้นแทรกสอดเข้าในโพรงปากหวานฉ่ำของสาวน้อยผู้ไม่ประสีประสาเรื่องรัก ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดกันเป็นพัลวัน สลับกับดูดเม้นกลีบปากสีสวยนั้นเรื่อยไป
มือใหญ่โอบกอดร่างอรชนช่วงเอวคอด ลูบไล้ไปตามเนื้อผ้าที่ปกปิดร่างนั้นอย่างแฝงความนัย เขาเลื่อนมือลงมาตรงขอบเสื้อ ก่อนสอดมือรุกล้ำเข้าไปลูบผิวนุ่มลื่นด้านใน ลมหายใจของทั้งคู่เริ่มรุนแรงขึ้นและขาดห้วง
อากาอิผละจากใบหน้านวลของเรย์ไล่ลงมาสูดกลิ่นหอมของเธอที่ซอกคอ เขาทักทายมันด้วยริมฝีมากหยักหนาจนเกิดเสียง “จุ๊บ..จุ๊บ…...จุ๊บ” เขาไม่ลืมที่จะเหลือบมองอีกคนที่ตอนนี้หน้าขึ้นสีเข้มจัด หลับตาพริ้มไปตามความรู้สึกและสัมผัสที่เขากำลังปรนเปรอให้ มือของหญิงสาวขย้ำเสื้อของชายหนุ่มจนเป็นรอยยับ “อ๊าา…. อ๊าาาาา” เสียงหวานครางขึ้นเพื่อปลดปล่อยความรู้สึกที่เริ่มเอ่อล้นเข้ามา
ก๊อกๆๆ…
เสียงเคาะประตูดังขึ้น เรย์รีบผละออกจากอากาอิทันที
“คุณอยู่ตรงนี้นะ อย่าไปไหนนะ”
เรย์เดินไปเปิดประตู ลูกเรือของเธอนั่นเอง นำทีมโดยคาซามิเจ้าเดิม
“เจ๊ หิวข้าวเปล่า? ไปกินข้าวกัน”
“อะ เอ่อ.. จะไปไหนล่ะ เดี๋ยวฉันตามฉันไปนะ”
“ว่าจะไปกินซีฟู้ดกันอ่ะ ร้านเดิมที่เคยไปกินกันอ่ะแหละเจ๊ ไม่เป็นไรเจ๊ เดี๋ยวพวกผมรอหน้าห้องนี่แหละ”
“เหรอ เอ่อ... แต่ฉันแต่งตัวนานนะ”
“ไม่เป็นไรครับ พวกผมรอได้”
“มีอะไรกันเหรอ?”
‘ชิ-หายแล้ว’
อากาอิเดินมาทางหน้าห้อง แสร้งยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆ แล้วเอามือมาโอบเอวของเรย์แล้วดึงเธอเข้ามาแนบตัวเขา แสดงถึงความใกล้ชิด รวมกับจะอวดความเป็นเจ้าของ
“............”
“............”
“อะ...เอ่อ.. เจ๊ งั้นพวกผมไปกินข้าวก่อนละกันนะ เจ๊ก็อย่าลืมกินด้วยนะ ไปล่ะ”
“ไปแล้วนะคะ คุณเมเนเจอร์ คุณกัปตันด้วยนะคะ”
“แหะๆ ค่ะ”
เรย์หัวเราะแห้งๆ ไม่รู้จะจัดการสถานการณ์ยังไงดี เธอหันไปมองค้อนให้กับร่างสูงจอมสร้างเรื่อง 1 ที แล้วเบ๊ะปาก
“โกรธอะไรฉันเนี่ย?’
“ฉันบอกให้คุณรออยู่บนเตียง จะเดินมาทำไม!!!”
“ถ้าผมรออยู่บนเตียง คุณจะเดินกลับมาหาผมบนเตียงเหรอ?”
‘รออยู่บนเตียง... ทำไมมันฟังแล้ว มันรู้สึกสยิวกิ๊วแบบนั้นล่ะ’
“นี่…” เขาทำเสียงกระเส่า ดึงเธอเข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้น
“เรามาทำที่ค้างอยู่เมื่อกี้ให้จบเถอะ”
‘สายตาแบบนั้นอีกแล้ว…. แต่ฉันจะไม่หลงกลหรอกนะ’
“หยุดเลยคุณ!! พอได้แล้ว!! ฉันจะไปกินข้าวแล้วนะ”
“นี่คุณ!! ทำแบบนี้ ไม่คิดถึงความรู้สึกผมบ้างเหรอ?”
“ฉันไม่ได้เป็นคนเริ่มสักหน่อย!!!”
“แต่คุณก็ยินยอมไม่ใช่เหรอ?”
“......”
เรย์หน้าขึ้นสีเข้ม ก้มหน้างุดเพราะอายที่อีกฝ่ายรับรู้ถึงความรู้สึกของเธอ
“ไม่รู้ด้วยแล้ว!!! ไปล่ะ!!!”
“เดี๋ยวสิคุณ รอเดี๋ยว”
ชายหนุ่มร่างสูงเดินไปหาหญิงสาว เขาสะกัดกลั้นรอยยิ้มแห่งความยินดีไว้ไม่ได้
...ความรักของพวกเขากำลังเริ่มต้นขึ้นอย่างช้าๆ...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in