เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Love story at 35,000 ftIfIStay
โพสต์นี้มีเนื้อหาที่อาจไม่เหมาะสมกับเยาวชน Chapter 8

  • “งั้น...วันนี้รบกวนด้วยนะครับ”


    “ขอบคุณค่ะกัปตัน”


    เสร็จสิ้นการ Joint briefing (การบรีฟร่วมกันระหว่างลูกเรือในห้องโดยสารและนักบิน) ลูกเรือต่างแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนของแข็งขัน


    วันนี้อากาอิมาบินไฟล์ท KM 736 ไปภูเก็ต ประเทศไทย หลังจากวันนั้นเขากับเรย์ก็ไม่เจอกันอีกเลย เหมือนเธอหลบหน้าเขา คงเพราะอายกับเรื่องที่เธออ้วกใส่เขา หรืออายเพราะเรื่องที่เขาจูบเธอก็ไม่รู้


    แต่วันนี้… เธอและเขาต้องทำงานด้วยกัน คงหนีการเจอหน้ากันไม่พ้นแล้วล่ะ


    อันที่จริง… เค้าไม่ได้บินไฟล์ทนี้หรอก แต่ไปสืบรู้มาจากฮิโระมิทสึว่า เธอมีโรสเตอร์บินแบบไหนบ้าง (ตารางการบินของลูกเรือแต่ละคน) แล้วเค้าก็ขอซื้อไฟล์ทบินนั้นมา


    หึ หึ หึ เธอหนีฉันไม่พ้นแล้วล่ะ


    “คุณกัปตันคะ”


    เขาแปลกใจที่เธอเป็นฝ่ายเดินเข้ามาคุยกับเขาก่อน ในใจนี่ตีลังกาไปหลายตลบแล้ว แต่ต้องตีหน้าเคร่งขรึมไว้ก่อน


    “ฉันยังไม่ได้คุยกับคุณแบบจริงจังเลย... ฉันอยากขอโทษที่ฉันทำแย่ๆ กับคุณแบบนั้น ฉันขอโทษจริงๆ นะคะ”


    “อืม ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ” ‘ไม่แย่เลย ไม่แย่เลยสักนิด ดีแล้วที่เธอไม่ไปเมากับคนอื่น ยังดีที่เป็นเขา ถ้าเป็นคนอื่น เธอคงโดนลวมลามไปแล้วแน่ๆ’


    “นี่ฉันให้คุณค่ะ” เธอยื่นซองสีดำมาให้เขา มีตัวหนังสือสีทองปั๊มคำว่า “Rey Ban” โดดเด่นอยู่บนนั้น


    “ให้ผม? เนื่องในโอกาสอะไรครับ?”


    “ฉันอยากขอโทษ แล้วก็...อยากขอบคุณคุณด้วยค่ะ คุณช่วยดูแลฉันมาตลอดเลย”


    “อ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี”


    เขายินดีมากๆ ถ้าเป็นเรื่องของเธอ อะไรก็ตามที่เป็นเรื่องของเธอ เขาจะไม่ปฏิเสธเลย


    เธอยิ้มให้เขา 1 ที เขาหลงใหลไปกับรอยยิ้มนั้น รอยยิ้มที่สร้างความสว่างสดใสให้กับโลกทั้งใบของเขา


    “ขอตัวก่อนนะคะ”


    “อ่อ เชิญครับ”


    ลูกเรือแต่ละคนต่างทำหน้าที่ของตนเองอย่างขะมักเขม้น วันนี้เรย์เบางานลงไปได้เยอะ เพราะมีคาซามิเป็นเพอร์เซอร์ (หัวหน้า) ดูแลชั้นอีโคโนมี่ (ชั้นประหยัด) เธอจึงเดินตรวจตราในชั้นผู้โดยสารได้เรื่อยๆ โดยไม่ต้องรับผิดชอบส่วนงานรูทีนทั่วไป แล้วเธอก็เหลือบไปเห็นลูกเรือสาวสวยคนหนึ่งกำลังบริการผู้โดยสารที่นั่ง 7A อยู่


    “ท่านผู้โดยสารคะ นี่กาแฟตามที่สั่งได้แล้วค่ะ”


    ผู้โดยสาร 7A พยักหน้ารับ


    “คุณครับ รบกวนหยิบของในกระเป๋าด้านบนให้หน่อยได้มั้ยครับ?”

    ผู้โดยสารตรงที่นั่ง 7D เรียกแอร์สาวคนนั้น


    “ได้ค่ะ”

    เธอเอื้อมมือขึ้นไปเปิดที่เก็บสัมภาระ ผู้โดยสารที่นั่ง 7A มองและก้มลง หมายเอามือลงไปแตะที่ขาของแอร์สาวคนนั้น


    “ท่านผู้โดยสารคะ ตามกฎของสายการบินหากผู้ใดกระทำการที่เป็นการล่วงละเมิดหรือการคุกคามทางเพศถือว่ามีความผิดตามกฎหมายนะคะ” เธอมองผู้โดยสารคนนั้นแล้วพูดด้วยสียงที่พอได้ยินแค่ตรงเขาและเธอเท่านั้น ถือเป็นการให้เกียรติเขาว่าอย่างน้อยเธอไม่ได้จะฉีกหน้าเขาต่อหน้าคนอื่นแต่อย่างใด


    ผู้โดยสาร 7A ชักมือกลับทันที เขาจ้องหน้าเธอตาเขม็ง แต่เธอก็ยิ้มรับ พลางถามเขาต่อว่า ถ้าต้องการรับบริการแบบปกติอะไร สามารถแจ้งลูกเรือได้ทันที

    หลังจากนั้น เมื่อเข้ามาในแกลี่ (ครัวสำหรับทำงานของลูกเรือ) เธอจึงแจ้งเรื่องดังกล่าวให้กับลูกเรือทุกคน และกำชับว่าให้ระมัดระวังตัวกับผู้โดยสารคนนี้ และให้คาซามิเป็นผู้รับผิดชอบการบริการไป เพื่อป้องกันปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้น


    “เธอก็ระวังตัวด้วยนะ”


    “ค่ะ ฉันจะระวังตัว”


    อากาอิออกมาหาเธอที่แกลี่และกำลังจะกลับเข้าไปในค็อกพิทเรย์ให้ขวดน้ำดื่มพร้อมแก้วพลาสติกกับเขา


    ‘คุณเอาเข้าไปดื่มด้วยสิคะ เดี๋ยวกระหายน้ำกัน’ เธอยิ้มให้เขา


    เรย์ของเขาน่ารักจริงๆ


    ‘ไม่อยากให้ผมออกมาหาบ่อยๆ เหรอ?’


    ‘เดี๋ยวลงเครื่องก็เจอกันแล้วนี่คะ?’


    เขายอมกลับไปค็อกพิทแต่โดยดี ระหว่างที่กำลังจะกดเรียกให้นักบินอีกคนเปิดประตูห้องนักบิน เขาทำแก้วพลาสติกลื่นหลุดมือ


    “โอ๊ะ!!”


    เฮ้อ ไปเอาใหม่ก็ได้ เขาหันหลังจะกลับไปที่แกลี่ก็บังเอิญพบว่าเรย์ของเขากำลังจะเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวพอดี แล้วก็มีผู้โดยสารชายคนหนึ่งยืนขึ้นตรงไปที่ประตูห้องน้ำโดยเร็วแล้วผลักเข้าไปอย่างแรง


    -----------------------------------------------


    “โอ๊ยยยย คุณเข้ามาทำไมคะ?”

    ผู้โดยสารคนนั้นผลักเธอให้ชนเข้ากับผนังอย่างแรง และกระชากเสื้อของเธอจนกระดุมหลุม

    เธอพยายามยื้อยุดฉุดกระชากผู้โดยสารคนนั้นให้ห่างตัว


    ทันใดนั้น


    ปึงงงง!!!


    ผู้โดยสารคนนั้นถูกเหวี่ยงออกมาจากห้องน้ำ ตามมาด้วยใบหน้าหล่อๆ ของกัปตันอากาอิที่ยื่นหน้าเข้ามาในห้องน้ำ


    “เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย??” เขาถามเสียงดังลั่น


    “ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ”


    อากาอิหันหน้าไปเผชิญหน้ากับผู้โดยสารคนนั้น เขาโมโหมาก ใบหน้าแดงก่ำเพราะความโกรธจัด ง้างหมัดขึ้นหมายจะชกหน้าคนที่ผู้นั้น คนที่ทำร้ายผู้หญิงของเขา


    “อากาอิ!! หยุดเถอะค่ะ ฉันไม่เป็นไร”


    เรย์สวมกอดเขาจากด้านหลัง ใบหน้าซุกอยู่กับแผ่นหลังของเขา เขาหยุดทันที แล้วหันไปหาเรย์ที่ตอนนี้น้ำตารื้นขึ้นมาเอ่อนัยน์ตา เขากอดเธอ เอามือลูบผมเธอเบาๆ หวังจะปลอบประโลมฝันร้ายที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้


    “ขอบคุณนะคะ” เรย์มองหน้าเขาแล้วยิ่มเพื่อให้เขาสบายใจ


    อากาอิยังคงโกรธอยู่ เขาเอื้อมไปหยิบ PA แล้วพูด


    “สวัสดีครับ ผมกัปตันอากาอิ ขอโทษสำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้นะครับ

    ผมทำงานที่นี่มาหลายปี ผมเห็นลูกเรือทุกคนตั้งใจทำงานกันเป็นอย่างมากในทุกเที่ยวบินที่ผมไป

    ผมเข้าใจว่า พวกคุณหลายๆ คนคงไม่เคยรู้ว่าลูกเรือเขามีหน้าที่อย่างอื่นนอกเหนือจากการบริการพวกคุณ

    พวกเขาฝึกงานกันหนักมาก กว่าจะสามารถขึ้นมาทำงานบนเครื่องที่ทุกๆ คนกำลังนั่งอยู่นี่

    พวกคุณให้เกียรติผม เพราะผมเป็นกัปตัน ผมเป็นคนพาพวกคุณไปส่งถึงที่หมายอย่างปลอดภัย

    ซึ่งผมก็ให้เกียรติลูกเรือของผมในระหว่างที่เขาทำงานเหมือนกัน เพราะถ้าไม่มีพวกเขา ผมก็ไม่สามารถทำงานได้เช่นกัน  


    ดังนั้น ผมขอให้พวกคุณ... ให้เกียรติพวกเขา ในทุกๆ เที่ยวบินที่คุณไปด้วย จะขอบคุณมากเลยครับ”


Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in