เรย์ออกมาเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ โรงแรมที่พักของลูกเรือในช่วงเที่ยง เธอไม่ได้ลงมาทานข้าวเช้า เที่ยงนี้เลยหิวมากเป็นพิเศษ เมื่อเลือกเมนูได้ เธอก็หันไปสั่งกับพนักงานทันที

“Can I have Pho (เฝอ), Banh xeo (อ่านว่า บั๊ญแส้ว = ขนมเบื้องญวน) Nam-Neuang (แหนมเนือง) and Ca phe trung (ก่าเฟจิ๋ง = กาแฟใส่ไข่สูตรเฉพาะของเวียดนาม)?”

“Ok, Madam. Anything else?”

“No, that’s enough. Thank you” 

ฉีกยิ้มหวานๆ แถมให้ด้วย 1 ที

“นี่กินคนเดียวเหรอเนี่ย? กินขนาดนี้ มิน่าล่ะ ใส่บิกินี่แล้วอ้วนจนพุงเป็นชั้นๆ” 

เสียงทุ้มนุ่มลึกดังขึ้นใกล้ เรย์ยังไม่ทันจะพูดอะไร เจ้าของเสียงนั้นก็แทรกตัวเข้าที่นั่งฝั่งตรงข้ามเธอเรียบร้อยแล้ว

“เอ๊ะ!! คุณ นี่คุณไม่รู้เหรอว่า เขาห้ามวิจารณ์เรื่องรูปร่างของผู้หญิงตรงๆ นะ” 

ปากเสีย อยากจะตบปากซะเดี๋ยวนี้เลย ฮึ่ยยยยยย

“มากินคนเดียวเหรอ?”

“เห็นมีใครมาด้วยมั้ยล่ะ?” 

“กินเสร็จแล้วจะไปไหนต่อ?”

“ก็คงไปซื้อของขวัญให้เพื่อน แล้วก็กลับห้องนอนน่ะ คืนนี้บินข้ามคืน” 

“อืม”

“แล้วคุณล่ะ?”

“ออกมาเดินเล่นนิดหน่อยน่ะ เลยแวะกินข้าวด้วย”

“อ่อ”

“นี่ กินเสร็จเราไปเดินเล่นตลาดนัดกันมั้ย?”

“ตลาดข้างๆ นี่เหรอ?”

“อือ”

“อืมมมม ก็ได้นะ แต่ขอแวะซื้อของให้เพื่อนก่อน”

“ตกลง”

ทานข้าวกันเสร็จ เรย์กับอากาอิก็เดินไปแผนกเครื่องเขียน เธอเลือกของอยู่สักพักจึงซื้อเป็นปากกาลูกลื่น Parker ด้ามสีเทาเงาวับ บรรจุอยู่ในกล่องสีทอง เธอให้พนักงานห่อเป็นของขวัญให้เรียบร้อย จะได้นำไปให้ผู้รับได้เลย เมื่อเสร็จแล้ว ทั้งคู่จึงเดินไปตลาดนัดกันต่อ

“ซื้อให้ใครน่ะ” 

อากาอิถามขึ้นเมื่อเห็นเธอสำรวจห่อของขวัญ

“เพื่อนสนิท”

“ผู้ชาย?”

“ใช่ ผู้ชาย”

เธอฉีกยิ้มให้เขา 1 ที 

จริงๆ ก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ไหนหรอก ฮิโระมิทสึนั่นแหละ ใกล้จะวันเกิดของฮิโระมิทสึแล้ว เรย์ไม่รู้จะซื้ออะไรให้เขาดี อีกอย่างถ้าซื้อของที่ราคาแพงมากๆ ให้ก็คงไม่ดี หรือถ้าเป็นของบางอย่างที่ถูกใจแต่มันก็ดูเหมือนแฟนให้กันเกินไป เธอก็ไม่โอเค เพราะฮิโระมิทสึก็มีแฟนแล้ว เธอกลัวแฟนเขาจะเข้าใจผิด สุดท้ายเธอเลยเลือกมาจบที่ปากกา

“อ่อ”

อากาอิไม่พูดอะไรต่อจนทั้งคู่เดินมาจนถึงตลาดนัด ตลาดนัดแห่งนี้มีของหลายๆ อย่างขาย และจัดแบ่งโซนออกเป็นโซนต่างๆ อย่างเป็นสัดเป็นส่วน ที่สำคัญราคาไม่แพงด้วย

เรย์เลือกดูโซนต้นไม้ เธอเป็นคนชอบปลูกต้นไม้ หน้าระเบียงห้องของเธอเหมือนแปลงเกษตรขนาดย่อมๆ มีทั้งขึ้นฉ่าย มะเขือเทศ บอนไซ และดอกไม้กระถางเล็กๆ จัดวางอย่างสวยงาม

ระหว่างที่กำลังเลือกดูต้นไม้อยู่นั้น ก็มีผู้ไม่ประสงค์ดีเดินเข้ามาด้อมๆ มองๆ เธอ ค่อยๆ เขยิบเข้ามาใกล้ๆ จนเมื่อสบโอกาส เขาก็ล้วงมือลงมาในกระเป๋าของเธอเพื่อขโมยกระเป๋าสตางค์

หมับ!!

“What are you doing?”

อากาอิถามเสียงเขียวกับชายคนนั้น 

ชายคนนั้นท่าทางเลิ่กลั่กที่ถูกจับได้ เขาพยายามสะบัดมือออกจากมือของชายหนุ่มแต่สู้แรงไม่ไหว ส่วนเรย์กำลังงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

“อะไรเหรอ?”

“นายนี่ กำลังจะขโมยกระเป๋าตังค์เธอน่ะสิ”

“หาาาา”

“You must go with me.”

“Sorry. Sorry. I’m very sorry”

ชายคนนั้นเริ่มเบ๊ะหน้ายกมือไหว้ อากาอิก็ยังไม่ปล่อยมือ สักพักมีเจ้าหน้าที่เดินมาถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อากาอิอธิบาย สุดท้าย เจ้าหน้าที่ควบคุมตัวคนร้ายไปให้สถานีตำรวจ ทีแรก เจ้าหน้าที่จะขอให้อากาอิและเรย์ไปด้วย แต่เขาบอกว่าเขาจำเป็นต้องบินกลับคืนนี้ไม่สะดวกในการไปให้ข้อมูลใดๆ เจ้าหน้าที่จึงไม่เซ้าซี้ต่อ หลังจากนั้น อากาอิและเรย์จึงเดินทางกลับไปโรงแรม

ไฟล์ทกลับโตเกียวเป็นไปด้วยความเรียบร้อย ถ้าไม่นับความ “เยอะ” สิ่งของกัปตันสีแดงผู้ยังคงความ “เยอะ” อย่างคงเส้นคงวาคนนั้นแล้ว สำหรับเรย์ที่เป็นคนรับมือได้กับทุกอย่าง แต่พอเจอเขาทีไร… เธอมักจะรวนๆ ควบคุมความเกรี้ยวกาดของตัวเองไม่ค่อยจะอยู่ อย่างเช่นวันนี้

‘ขอกาแฟหน่อยครับ’

‘เอาทั้งกาเลยมั้ยคะ? จะได้ไม่ต้องขอบ่อยๆ’

‘ไม่เอาครับ ตั้งไว้เดี๋ยวมันไม่ร้อน’

‘กาแฟรอบที่ 5 แล้วนะคุณ เดี๋ยวก็นอนไม่หลับหรอก’‘กาแฟแก้วแค่นี้ ทำอะไรผมไม่ได้หรอกครับ’

เถียงได้ทุกอย่างจริงๆ

‘ได้ค่าาา เดี๋ยวเอาไปให้ค่ะ’

‘รบกวนด้วยนะครับ’

เธอเดินลากกระเป๋าไปขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน กรอด กรอดไป เบื่อจริงๆ ฮึ่ยยยยย ทำไมต้องมาเจอตานี่ด้วยเนี่ย โอ๊ยยยยยยย

“นี่คุณ…. คุณเรย์ คุณ รอเดี๋ยวสิ”

เรย์หันมามองทางต้นเสียง ส่งสายตาอย่างเซ็งๆ ไปให้เขา

“คุณกลับยังไง? กลับกับผมมั้ย?”

“อ่อ ไม่เป็นไร ฉันเอารถมาค่ะ”

“แน่ใจ๊?”

เออว่ะ เธอไม่ได้เอา RX-7 ของเธอมาด้วยนี่หว่า จอดอยู่ที่คอนโด เพราะขามาเธอมากับเขา ชิ-หายละ กลับไงล่ะทีนี้

“ติดรถผมกลับด้วยก็ได้นะ ที่นั่งข้างๆ ผมว่าง” อากาอิยิ้มยียวน

“ฉันขึ้นรถบริษัทกลับก็ได้ค่ะ ไม่อยากรบกวน” 

“อย่าดื้อน่า มานี่เร็ว”

เขาเอื้อมมือมาแย่งกระเป๋าเดินทางของเธอไปลากหน้าตาเฉยๆ ส่วนตัวเธอยอมเดินตามไปด้วยแต่โดยดีก็ได้

--------------------------------------------------------------

“วันนี้เลี้ยงข้าวผมด้วยนะ”

‘หืมมม.. what???’

เรย์หันไปทำหน้าอึ้งๆ เธอกำลังจะเข้าห้องพอดี แต่ยังไม่ทันจะเปิดประตู เธอก็ชะงักให้กับประโยคฟังดูโคตรเอาแต่ใจของเพื่อนบ้านร่างสูง

‘บ้าไปแล้ว อะไรวะเนี่ย’

“ไม่ดีมั้งคะ? แล้วทำไมฉันต้องเลี้ยงคุณด้วยล่ะ?”

“เพราะคุณติดรถผมมา แถมผมยังช่วยคุณที่เวียดนามอีก คุณต้องตอบแทนผมบ้างสิ”

‘เออ ที่เวียดนามยังพอเข้าใจได้ แต่เรื่องติดรถนี่ไม่น่าใช่แล้วล่ะ ก็เพราะเขานั่นแหละ ทำให้เธอไม่ได้ขับรถไปทำงาน’

“น่าาา… นะ โอกาสที่คุณจะใส่ยาทำให้ผมท้องเสียมาถึงแล้วนี่ ไม่สนใจเหรอ?”

‘เออ เป็นความคิดที่ดี น่ารำคาญมาก เดี๋ยววววว!!! ตานี่เห็นเธอเป็นคนยังไงเนี่ย?’

“ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย อยากกินอะไรล่ะ?”

“ผมอยากกินสเต๊กทาร์ทาร์หมูดำ สตูว์ กับพาสต้าละกัน ส่วนของหวานก็แล้วแต่คุณ”

‘ได้ทีสั่งซะเยอะเชียวนะพ่อคุณ’ เรย์บ่นในใจ

“ดีล งั้นสัก 6 โมงเย็นแล้วกันนะคะ”

“โอเค”

ปึ้งงงง…

‘เฮ้ออออ อะไรของอีตานี่เนี่ย แล้วมันเรื่องอะไรที่เธอต้องยอมทำตามคำขอด้วยฟะ โว๊ยยยย’