เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Love story at 35,000 ftIfIStay
โพสต์นี้มีเนื้อหาที่อาจไม่เหมาะสมกับเยาวชน Chapter 4
  • “ขอบคุณที่ทำงานหนักนะคะ”

    ลูกเรือทุกคนโค้งคำนับขอบคุณเพื่อนร่วมทีมที่ร่วมทำงานกันมาตลอดทั้งไฟล์ทก่อนจะแยกย้ายกันกลับ

    เรย์เดินไปทางลานจอดรถ วันนี้เธอเอารถมาด้วย เพราะไฟล์ทแลนด์ค่อนข้างดึก ขับรถมาเองน่าจะสะดวกกว่า

    “เธอ เธอน่ะ เธออออ”

    ใครเรียก? เธอหันกลับไปก็เจอกับกัปตันอากาอิที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาทางเธอ

    “กลับยังไง?”

    “ฉันเอารถมาน่ะ คุณล่ะ?”

    “ดีเลย ผมไม่ได้เอารถมา งั้นผมขอกลับด้วยคนละกันนะ”

    ห่ะ??? อะไรเนี่ย???

    “เอ่อ คงไม่ได้หรอกค่ะ ฉันไม่รู้ว่าบ้านคุณอยู่ที่ไหน ฉันไม่ไปส่งคุณแน่ๆ ค่ะ”

    “ผมอยู่ห้องตรงข้ามกับคุณ”

    ห่ะ??? อ๋อออออ มิน่าล่ะ เธอก็ว่าเขาหน้าตาคุ้นๆ เธอกับเขาเคยเจอกันที่คอนโดมาเมื่อวันก่อนนี่เอง 

    ...ผู้ชายในลิฟต์คนนั้น...

    เรย์เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ที่คอนโดแห่งนี้ได้แค่เพียง 6 เดือนเท่านั้น ก่อนหน้านี้เธอเช่าคอนโดอยู่อีกที่นึง เพราะเธอเพิ่งย้ายมาทำงานที่นี่ จึงไม่มีเคยมีประวัติการทำธุรกรรมทางการเงินในญี่ปุ่นมาก่อนเลย กว่าเธอจะกู้เงินซื้อคอนโดได้ ก็ต้องทำงานมาแล้วไม่ต่ำกว่า 1 ปีถึงจะทำเรื่องกู้เงินได้ และกว่าเธอจะหาคอนโดที่ถูกใจได้ และรวบรวมเอกสารเพื่อใช้กู้เงินก็เลยทำให้เธอใช้เวลาค่อนข้างนานเลยทีเดียวกว่าจะได้เป็นเจ้าของคอนโดที่เธออยู่ ณ ปัจจุบัน

    ประกอบการที่เธอมีตารางงานไม่ตรงกับคนอื่น เธอเลยไม่รู้ว่ามีใครอยู่ร่วมคอนโดเดียวกับเธอบ้าง จะรู้ก็แต่ยามและกลุ่มนิติบุคคลที่เห็นหน้ากันบ่อยๆ และเธอก็ซื้อขนมไปฝากพวกเค้าบ่อยๆ เช่นกัน

    “แล้วทำไมคุณไม่เอารถมาล่ะคะ?” เรย์ถามด้วยความสงสัย

    “ก็...” 
    "ชู...” 
    เสียงผู้หญิงคนหนึ่งทักอากาอิ ทำให้เขาและเรย์ต้องหันไปมองทางต้นเสียง

    สาวสวยรูปร่างดี ใบหน้าโฉบเฉี่ยว ผมสีน้ำตาลอ่อน ทาปากแดง ดูมั่นใจสไตล์สาวฝรั่ง เดินมาทางอากาอิ

    “ชู เป็นยังไงบ้าง?”

    “โจดี้”

    “ชู สบายดีใช่มั้ย?”

    “ฉันสบายดี”

    “ฉันกำลังจะไปบินนะ”

    "ฉันเพิ่งกลับมาน่ะ"

    สาวสวยคนนั้นทักอากาอิอย่างสนิทสนม เรย์ยืนมองพวกเขาสักแป๊บนึงแล้วก็ผละออกมา 

    “เดี๋ยว!! จะไปไหนน่ะ” อากาอิร้องขัดขึ้น

    “ฉันจะกลับบ้าน” เรย์ตอบ

    “เดี๋ยวสิ!! เดี๋ยวก่อน”

    “ชู...”

    “ขอโทษนะโจดี้ แต่ฉันต้องไปแล้ว”

    “ชู ฉัน....คิดถึงชูนะ”

    “ขอโทษนะโจดี้ แต่เราเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกันจะดีกว่า เรื่องของเรามันจบไปแล้ว ขอโทษจริงๆ” แล้วเขาก็ผละออกมาจากโจดี้ เดินตามเรย์ไปทันที

    “ชู…”

    ---------------------------------------------------------------

    “รอหน่อยสิเธอ” 

    “ไม่นะ ฉันไม่ได้จะไปส่งคุณ”

    “แต่บ้านเราอยู่ทางเดียวกันนะ เราก็ควรกลับด้วยกัน”

    “ไม่”

    เถียงกันสักพัก เรย์ก็เหนื่อย เธอเริ่มเบื่อจะเถียงกับคนตัวสูงที่ตอนนี้กระโดดมานั่งข้างคนขับเรียบร้อยแล้ว

    โอยยยยยย ไล่ยังไงก็ไม่ไปสักที เธอจนปัญญาแล้วนะ

    “ฉันขับให้ได้นะ ถือเป็นค่าตอบแทนที่เธอจะไปส่งฉัน”

    “ไม่ นี่มันรถฉัน ฉันจะขับเอง อย่ามายุ่ง”

    ว่าแล้วเธอก็เข้าเกียร์ เหยียบคันเร่งแล้วมาสด้า RX-7 ก็ทะยานออกจากลานจอดรถมุ่งสู่ถนนด้านนอก

    -------------------------------------------------------------------

    “ผู้ชายอะไร๊ น่ารำคาญชะมัด”

    “เอาน่า ยังไงก็เผื่อมีโอกาสได้ร้วมงานกันอีก แถมยังอยู่บ้านใกล้กันอีก ดีๆ กันไว้ดีกว่า อย่าไปโกรธเขาเลย”

    เรย์กำลังบ่นสี่บ่นแปดกับฮิโระมิทสึที่พยายามช่วยปลอบใจ หวังจะให้คนตัวเล็กลดความหงุดหงิดลงไปได้บ้าง วันนี้เขาและเรย์นัดกันมาออกกำลังกายที่ฟิตเนสหรูใจกลางเมือง อันที่จริงคอนโดของเรย์ก็มีฟิตเนสอยู่ แต่เธอชอบที่นี่มากกว่า 

    ‘ออกจากบ้านบ้าง จะได้ไม่อึดอัดเกินไป’ เธอว่างี้

    “เออ แล้วแกจะไปงานดาเตะมั้ย??”

    “ไปสิ!!! อาทิตย์หน้าแล้วใช่มั้ย?? นี่ฉันขอเดย์ออฟ (วันหยุด) ไว้เลยนะเนี่ย งานแต่งกลุ่มเพื่อนสนิททั้งที ไม่ไปเดี๋ยวโดนฆ่าเอา” 

    “งั้นเดี๋ยวไปรับละกัน”

    “ดีล”

    ------------------------------------------------------------

    “สวัสดีค่ะท่านผู้โดยสารทุกท่าน ยินดีต้อนรับสู่สายการบิน Blue Sky Airlines เที่ยวบินที่ KM745 ซึ่งจะออกเดินทางจากโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น ไปยังฮานอย ประเทศเวียดนาม โดยจะใช้เวลาในการเดินทางทั้งสิ้น 5 ชั่วโมง 10 นาทีค่ะ

    เพื่อความปลอดภัย ขอให้ทุกท่าน รัดสายเข็มขัดนิรภัย ปิดล็อกถาดรองอาหารหน้าที่นั่ง ปรับพนักที่นั่งให้อยู่ในระดับตรง และงดใช้โทรศัพท์มือถือขณะเครื่องขึ้นและลงค่ะ เราหวังเป็นอย่างยิ่งว่า ท่านจะได้รับความสะดวกสบายตลอดการเดินทางกับเรา สายการบิน Blue Sky Airlines ขอบคุณค่ะ”

    “Ladies and gentlemen, welcome to Blue Sky Airlines flight KM745 bound for Hanoi, Vietnam. Our flight time will be 5 hours and 10 minutes. 

    For your safety, we may suggest you to fasten your seatbelt all the time. Please close your table, adjust your seat to the upright position and open your window shade. Also cell phones and other electronic devices should be off at this time. Please keep your luggages in the overhead bins or under the seat. 

    If you need any assistance, please don’t hesitate us. We hope you enjoy the flight. Thank you. ”

    เสียงประกาศ PA หวานใสของเมเนเจอร์เรย์ดังทั่วห้องโดยสาร วันนี้เธอมาบินไฟล์ทนี้พร้อมกับกัปตันอากาอิที่มารับถึงหน้าห้องเลยทีเดียว

    ‘ไปด้วยกันสิ’

    ‘ไม่อ่ะ เดี๋ยวขับรถไปเอง’

    ‘ทางเดียวกันไปด้วยกันสิ ประหยัดน้ำมัน’

    ‘คุณก็ไปเองสิ อ๊ะ!! อย่ายุ่งกับกระเป๋าฉัน’

    แต่ไม่ทันซะแล้ว คนตัวโตกว่าคว้ากระเป๋าเดินทางเธอไปลากเป็นที่เรียบร้อย สุดท้ายก็ต้องเดินมาขึ้นรถมัสแตงสีแดงแรงฤทธิ์ของเขา พอเอากระเป๋าเก็บหลังรถ อากาอิก็เดินมาเปิดประตูให้เธอขึ้นรถ สุภาพบุรุษจริงจริ๊งงงง…

    มาถึงบริษัทลงจากรถได้ ทุกคนก็หันมาจ้องมองเขากับเธออย่างพร้อมเพรียง แถมยังมีเสียงซุบซิบพูดขึ้นอยู่เป็นระยะๆ เหมือนอยากรู้ความสัมพันธ์ของเขาสองคน

    ‘เดี๋ยวเจอกันนะ’ อากาอิยิ้มหวานให้เธอ 1 ทีก่อนเดินจากไป

    ‘เอ่อ... อืม’

    ยืนงงๆ กับตัวเองอยู่สักพัก คาซามิก็เดินมาหา
    “เจ๊… อะไรกันอ่าาา ไหนเล่ามาให้หมดเลยนะ เดี๋ยวนี้เลย เล่าๆๆ”

    ------------------------------------------------------

    “สวัสดีครับ ผมกัปตันอากาอิ ชูอิจิ ขณะนี้เรากำลังลดระดับลงสู่ท่าอากาศยานนานาชาติโหน่ยบ่าย ฮานอย ประเทศเวียดนาม เวลาท้องถิ่นในขณะนี้คือเวลา 20 นาฬิกา 35 นาที ของวันที่ 24 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2019 

    ในนามของสายการบิน Blue Sky Airlines ผมและลูกเรือทุกคนขอขอบพระคุณทุกท่านที่เดินทางกับเรา เราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้ให้บริการท่านอีกในครั้งต่อไป”

    “This is captain Akai Shuichi speaking. We will soon land at Hanoi Noi Bai International Airport. The local time is eight thirty-five on the twenty-fourth February, 2019. 

    Thank you for flying with Blue Sky Airlines. We hope you enjoy your trip in Vietnam and see you again soon. ”

    เสียงประกาศของกัปตันเป็นสัญญาณบอกว่าขณะนี้ เครื่องกำลังลดระดับเพื่อลงจอด ณ สนามบินปลายทางแล้ว ลูกเรือในเคบินต่างเริ่มทำ safety check ตามขั้นตอนมาตรฐานความปลอดภัยในโซนที่ตัวเองรับผิดชอบ

    “Fasten your seatbelt, please”

    “รบกวนท่านผู้โดยสารเปิดม่านหน้าต่างขึ้นด้วยนะคะ”

    “Please adjust your seat to the upright position”

    “รบกวนท่านผู้โดยสารเอาสัมภาระเก็บเข้าที่ให้เรียบร้อยด้วยนะคะ”

    “ขอบคุณค่ะ”

    “ท่านผู้โดยสารคะ ขณะนี้เราได้เดินทางมาถึงสนามบินนานาชาติโหน่ยบ่าย ฮานอยแล้ว ขอให้ทุกท่านนั่งประจำที่จนกว่าสัญญาณการรัดเข็มขัดนิรภัยจะดับลง 

    เมื่อท่านเปิดที่เก็บสัมภาระเหนือศีรษะ โปรดระมัดระวังสิ่งของที่อาจตกลงมาและก่อให้เกิดอันตรายต่อตัวท่านได้ และก่อนออกจากตัวเครื่องกรุณาตรวจสอบสัมภาระของท่านให้ครบถ้วนด้วยค่ะ ขอบคุณและสวัสดีค่ะ”

    “Ladies and gentlemen, welcome to Hanoi Noi Bai International Airport. Please stay at your seat until the seatbelt sign off. 

    When opening the overhead bins, be careful of bags that may fall out and please check your belonging before deplane. Thank you.”
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in