แต่สำหรับฟุรุยะ เรย์… นี่เป็นสัญญาณการสิ้นสุดวันทำงานของเธออีก 1 วัน

หญิงสาวผมสั้นสีบลอนด์ในชุดเสื้อคลุมสีดำ กระโปรงสีน้ำตาล ผิวสีน้ำผึ้งของเธอโดดเด่นสดใสภายใต้ไอแดดในยามเช้า ดวงตาสีฟ้าของเธอสดใสแต่มีแววอ่อนแอแฝงอยู่บ้างแต่ก็ไม่สามารถกลบความมีเสน่ห์ของแววตาคู่นั้นได้เลย มือลากกระเป๋าเดินทางสีดำขนาดกลางๆ เธอเดินมาเรื่อยๆ ตามฟุตบาธริมถนน หลังลงจากรถบัสบริษัทที่มาส่งที่ป้ายรถเมล์ใกล้กับคอนโดมิเนียมของเธอ 

ไฟล์ทเมื่อคืนค่อนข้างเหนื่อยเพราะต้องบินข้ามทวีปจากออสเตรเลียมายังญี่ปุ่นถึง 12 ชั่วโมง แถมยังข้ามเวลาที่แตกต่างกันใน 2 ทวีปยังทำให้เธออ่อนล้าเข้าไปอีก เช้านี้เธอจึงรู้สึกมึนงงกับสภาวะเจ็ทแล็กอันเป็นปกติของอาชีพของเธอ ระหว่างที่เธอกำลังเดินกลับไปที่คอนโดนั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นชายชราคนนึง ทำท่าทางจดๆ จ้องๆ อยู่ตามเสาไฟจราจรเหมือนกำลังหาอะไรสักอย่าง พอเห็นดังนั้น นิสัยชอบช่วยเหลือคนอื่นของเธอก็ทำงานทันที 

เธอรีบเดินตรงไปหาชายชราผู้นั้นและกล่าวว่า 

“คุณลุงจะข้ามถนนเหรอคะ? ให้หนูช่วยนะคะ” 

เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน นัยน์ตาสีฟ้าของเธอส่องประกายสดใส พร้อมกับยื่นมือเข้ามาช่วยกดปุ่มข้ามถนนให้ชายชราผู้นั้น แล้วเอื้อมมาจับแขนของเขาเพื่อพาเขาเดินข้ามถนนไป

ชายชราร่างเล็กงุนงงไปสักครู่แต่พอตั้งสติได้ เขาก็ตอบเรย์ไปว่า “ใช่แล้ว ลุงจะข้ามไปฝั่งนู้นน่ะ ขอบใจมากนะ แม่หนู” 

“ยินดีค่ะ” 

เธอพาชายชราข้ามถนนอย่างปลอดภัย อันที่จริงรถมันไม่เยอะเท่าไรหรอก แถมที่นี่ รถทุกคันมักจะหยุดให้กับคนข้ามถนนเป็นปกติอยู่แล้ว แต่เรย์เห็นชายชราถือของพะรุงพะรังเกินตัว เธอจึงคิดว่ามันคงจะดีกว่าถ้าเธอสามารถช่วยแบ่งเบาความหนักของชายชราได้บ้างสักนิดก็ยังดี ทั้งๆ ที่ตัวเธอองก็มีภาระเป็นกระเป๋าเดินทางอยู่แล้ว แต่ก็ไม่หนักหนาอะไร

“ลุงมาจากต่างจังหวัด มาหาลูกสาวแถวๆ นี้น่ะ เขาเพิ่งคลอดลูก ลุงเลยมาเยี่ยมเขา อยากเห็นหน้าหลานด้วยน่ะ ฮ่ะฮ่ะ”

“ดีจังเลยนะคะคุณลุง บ้านของลูกสาวคุณลุงไกลมั้ยคะ? ให้หนูไปส่งถึงบ้านเลยดีมั้ย?”

“โอยยย ไม่เป็นไรๆ อยู่ตรงหัวมุมนี้นี่เอง ขอบใจมากนะหนู ส่งแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ เดี๋ยวลุงเดินไปเองจ้ะ ขอบใจนะ” 

“โอเคค่ะ อันนี้ของคุณลุงนะคะ เดินดีๆ นะคะคุณลุง งั้นหนูไปก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวๆ เดี๋ยวก่อนแม่หนู” 

ว่าแล้วก็ก้มลงหาของในย่ามที่สะพายอยู่สักพัก คุณลุงก็พบสิ่งที่หา

ส้ม 4-5 ผลในถุงตาข่ายสีส้มถูกยื่นส่งให้เรย์ เพื่อตอบแทนความมีน้ำใจของสาวน้อย เรย์ปฏิเสธในทีแรกแต่พอโดนชายชราคะยั้นคะยออยู่สักพัก เธอก็ยอมรับมาแต่โดยดี

เรย์ลากกระเป๋าเดินกลับมาทางเดิมเพื่อกลับคอนโด แต่มาเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังก้มเก็บเอกสารอยู่ที่พื้น

“ให้ฉันช่วยนะคะ” ว่าแล้วก็ก้มลงช่วยเก็บเอกสารที่กระจัดกระจายและรวบรวมส่งให้ผู้หญิงคนนั้นจนเสร็จ

“ขอบคุณมากเลยนะคะ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ” หญิงสาวก้มลงโค้งคำนับให้เรย์นับครั้งไม่ถ้วน 

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะคะ” 

เธอยิ้มและผละจากหญิงสาวคนนั้น เดินกลับมาที่ทางเดิมต่อ

'เฮ้อออออ คิดถึงเตียงนุ่มๆ จัง’ 

‘ต้องทาเล็บใหม่ด้วย สีลอกหมดแล้ว’

'ซักผ้าด้วยดีกว่า วันนี้ดูอากาศดี’

คิดไปพลาง เดินไปพลาง ไม่นานก็ถึงคอนโด เธอเดินไปเช็คตู้จดหมายก่อนขึ้นห้อง เจอบิลค่าบัตรเครดิต ใบเสร็จค่าไฟ และจดหมายจากเพื่อนในกลุ่ม ‘ดาเตะ’ 

สงสัยเป็นการ์ดเชิญงานแต่งแน่ๆ เลย ดาเตะเป็นหนึ่งในเพื่อนในกลุ่ม 5 คนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ซึ่งประกอบด้วย เรย์ ฮิโระมิทสึ ดาเตะ มัทสึดะ และเคนจิ เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม แต่ความแตกต่างทางเพศก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ พวกเขาทั้ง 5 คนก็ยังไปติวหนังสือ ไปเล่นกีฬา ไปกินเหล้าเมามายด้วยกัน โดยที่ไม่มีเรื่องเกินเลยใดๆ ทุกคนให้เกียรติเรย์กันมาก ถ้าถามว่าเธอสนิทกับใครที่สุดก็คงเป็นฮิโระมิทสึ ที่ตอนนี้มีตำแหน่งเป็นโคไพลอทอยู่สายการบินเดียวกับเธอ 

เธอกับฮิโระสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก เพราะป้าของเธอชอบเอาเธอไปฝากไว้ที่บ้านของฮิโระเนื่องจากป้าต้องออกไปทำงาน เธอและฮิโระมักจะเล่นซนกันเป็นประจำจนมีแผลถลอกปอกเปิกกันอยู่บ่อยๆ แม้จะสนิทกันขนาดนี้ แต่เธอกับฮิโระก็แค่มีตำแหน่งเป็นเพื่อนสนิทกันเท่านั้น เพราะต่างคนต่างคิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขามันเลยจุดที่จะพิศวาสกันแบบนั้นแล้ว พวกเขาตัวติดกันบ่อยๆ ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ หากมองในมุมคนทั่วไปคงคิดว่าเธอและฮิโระคือคู่รักกันอย่างแน่นอน แต่มันไม่ใช่เลย…แถมตอนนี้ฮิโระมิทสึก็ใกล้จะแต่งงานกับแฟนสาวที่คบกันมาสักพักแล้วด้วย เธอยังไม่รู้จักหน้าค่าตาของแฟนฮิโระมิทสึ แต่คิดว่าคงเป็นผู้หญิงที่สวย น่ารัก และนิสัยดีมากๆ แน่ๆ ดูจากที่ฮิโระมิทสึมักจะพูดถึงแฟนกับเธออยู่บ่อยๆ เรย์ไม่ได้หึงฮิโระมิทสึเลย ตรงกันข้ามเธอกลับดีใจที่เพื่อนได้เจอคนที่ดีแล้ว และเธอเองก็หวังว่า สักวันเธอจะได้เจอคนที่คนของเธอสักที

เรย์ลากกระเป๋าเดินเข้าลิฟท์ กดชั้นที่พัก ยังไม่ทันจะปิดประตู ก็มีมือหนาใหญ่ยื่นเข้ามากั้นประตูลิฟท์ก่อน 

“ขอเข้าด้วยครับ” เสียงทุ้มกล่าวขึ้น

"ขอโทษค่ะ” เรย์หันไปกดเปิดประตู ร่างสูงใหญ่โตเดินเข้ามาในลิฟท์ แล้วยืนอยู่ข้างเธอ เขาสวมรองเท้าวิ่งสีขาวตัดสีดำแดง กางเกงขาสั้นสีเขียว เสื้อยืดสีขาว เส้นผมสีดำขลับรับกับใบหน้าคมคายหล่อเหลา สายตาเขียวมะกอก จับจ้องใบหน้าสวยหวานของเธอสักครู่ แล้วก็มองแป้นปุ่มในลิฟท์ 

“ชั้นไหนคะ?” 

“ชั้นเดียวกันครับ”

เรย์พยักหน้างึกงัก 

‘เพื่อนบ้านเหรอ ไม่เคยสังเกตเลย

’คิดกับตัวเองสักพักเธอก็ปวดหัว ตอนนี้จะหล่อแค่ไหนก็ไม่สนใจละ เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ปากก็หาวหวอดๆ 

ตึ้งงงงง

ถึงพอดี ลิฟท์จอดที่ชั้น 18 เรย์กดปุ่มเปิดให้ชายหนุ่มเดินออกก่อน 

“เชิญคุณก่อน”

“อ่อ ขอบคุณค่ะ”

เธอเดินออกจากลิฟท์ เลี้ยวขวา แต่ตามทางเดินจนถึงห้องของตัวเอง ใช้คีย์การ์ดเปิดประตู ระหว่างนั้นชายหนุ่มในลิฟท์ก็เดินตามเธอมา แต่ใช้คีย์การ์ดเปิดประตูฝั่งห้องตรงข้ามเธอเช่นกัน

‘อ้าว อยู่ห้องตรงข้ามหรอกเหรอ บังเอิญจัง’

แต่ก็ไม่แปลกหรอก เธอทำงานเวลาเดียวกับคนอื่นซะที่ไหนล่ะ!! เทศกาลก็ทำงาน กลางวันกลางคืนก็ทำงาน วันหยุดอะไรก็ทำงาน จะไม่เจอใครก็ไม่แปลก ขนาดเพื่อนๆ เธอยังไม่ค่อยได้เจอเลย เว้นแต่ฮิโระมิทสึคนเดียวที่เจอกันบ่อยสุด เพราะฮิโระเองก็ทำงานอยู่สายการบินเดียวกับเธอ แต่ถึงกระนั้น ก็ไม่ได้เจอกันบ่อยเท่าไหร่หรอก เพราะบางทีก็มีตารางบินไม่ตรงกัน

เธอเข้าห้อง ก้อนขนสีขาวร้องทักทันที “โฮ่ง โฮ่ง” ฮาโระนั่นเอง ฮาโระเป็นสุนัขจรจัดสีขาว เธอเจอมันต้องที่กลับจากทำงานในวันที่ฝนตกหนักมาก ก้อนขนสีขาวมอมแมมสกปรก ตัวหนาวสั่นเพราะเปียกปอนด้วยหยาดฝนที่ตกลงมา เรย์สงสารจึงนำมันมาเลี้ยงที่บ้าน โชคดีที่ที่นี่อนุญาตให้ลูกบ้านเลี้ยงสัตว์ได้ จึงไม่มีปัญหา ถ้าจะมีปัญหาที่สุด คือเวลาเธอไปบินฮาโระจะต้องอยู่ตัวเดียวในห้องนี่แหละ

“ว่าไง ฮาโระ หิวเหรอ เดี๋ยวเทข้าวให้นะ เป็นยังไงบ้าง เหงามั้ย? ขอโทษนะที่ฉันกลับมาช้า” เธอพูดกับฮาโระ เจ้าหมาน้อยแลบยิ้มแหะๆ เหมือนเข้าใจ หางสั่นดิ๊กๆ ดีใจที่ผู้เป็นนายกลับมาสักที

พอเทอาหารและเล่นกับฮาโระเสร็จแล้ว เธอก็จัดการทำธุระส่วนตัวของตัวเองให้เรียบร้อยบ้าง ใช้เวลาไม่นานก็มาอยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาว กางเกงขาสั้นสีฟ้าอ่อน 

จากนั้นเธอก็จัดแจงเอาผ้าที่จะซักใส่ในเครื่อง กดปุ่มตั้งเวลา ปิดม่าน แล้วก้าวขึ้นเตียงนอนสอดตัวแทรกเข้าใต้ผ้าห่ม แล้วเธอก็คิดถึงชายร่างสูงที่อยู่ห้องตรงข้ามกับเธอคนนั้น

‘คุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ’

เธอพยายามนึก แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก 

‘เอาเถอะ มันคงไม่สำคัญมั้ง’

พอคิดดังนั้นเธอก็หลับตาลงและผล็อยหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย