งานเล็กๆ ชิ้นหนึ่ง ที่เรารู้ว่าเธออยากลองฝึกฝีมือ
เราเลยรวบรวมความกล้าส่งไปให้

รู้ไหม
ใจหนึ่ง เราหวังว่า ระหว่างเราจะเกิดบทสนทนาขึ้นใหม่ได้
มันเกิดขึ้นจริงๆ นั่นแหละ
แต่บางที เราก็รู้สึกว่า เธออาจจะสนุกกับมันอยู่คนเดียว
เธอรับบรีฟครั้งเดียว แล้วตะลุยทำ
แทบไม่มีการคุยกันเลย ว่าจากเอไปบีไปซี จะไปทางไหน
เราทั้งคู่รู้ว่ามันจะไปถึงตัวแซดแน่นอน
แต่มันกลับเป็นเส้นทางที่ช่างเหงาเหลือเกิน

เหมือนกับเราขับรถกันคนละคัน
เธอล็อคประตูและหน้าต่าง และไม่รับโทรศัพท์
นานๆ เธอก็จะบีบแตรหรือเปิดไฟสูงมา
ให้รู้ว่าเธออยู่ถึงไหนแล้ว

บางที เหมือนเมื่อคืนนี้ เธอเปิดไฟฉุกเฉิน
ตะโกนบอกว่าเธออ่านแผนที่ไม่เข้าใจ
แต่พอเราเสนอว่ามาจอดรถคุยกันไหม
เธอบอกปัดอย่างรวดเร็ว
เสียงปิดประตูใส่หน้า
ยังดังก้องในหูเราถึงนาทีนี้
เรื่องที่น่าจะเป็นผลงานสร้างสรรค์ร่วมกัน 
มันเป็นกิจกรรมที่โคตรเหงาเลยรู้มั้ย

แล้วตอนนี้เราก็เข้าใจแล้ว ว่าเราไม่ได้อยู่แม้แต่ในเฟรนด์โซนของเธอ

แต่ถึงมันจะเหงาอย่างไร
เราก็รู้ว่าเธอจะไปถึงเส้นชัยได้ทันเวลาและอย่างสวยงาม

แค่ไม่รู้ว่า 
ถ้าเราไปรับถ้วยรางวัลนั้นพร้อมกัน
เธอจะขอให้กรรมการผ่าถ้วยนั้นเป็นสองซีกด้วยรึเปล่า