ไม่รู้ว่าวันนี้มุนคยูเกิดนึกรำคาญอะไรขึ้นมา
ถึงสั่งห้ามไม่ให้จับส่วนอื่นใดนอกจากท่อนแขนแทนที่จะเป็นช่วงลำตัวเหมือนอย่างปกติ
ไม่ว่าเจ้าตัวจะทำอะไร
ห้ามจับส่วนอื่นเด็ดขาด

เหมือนดั่งบทลงโทษที่ไม่มีที่สิ้นสุด
ชเวจุนฮยอกกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเมื่อสายตาจับจ้องไปยังเรือนร่างขาวสว่างที่กำลังยันตัวขึ้นนั่งโดยมีแขนของเขาเป็นหลักค้ำจุนไม่ให้เอนล้มไปทางใดทางหนึ่ง คิมมุนคยูค่อยๆดึงกางเกงขายาวตนเองจากทางด้านหลังไม่สนใจบุคคลที่มองเห็นทุกอย่างอย่างเลยสักนิด จากขอบกางเกงชั้นในบริเวณช่วงเอวในตอนแรกตอนนี้กลับเผยให้เห็นขอบชั้นในบริเวณต้นขาที่ร่นขึ้นมาอย่างน่าใจหาย คนด้านบนยกตัวขึ้นสูงเพื่อสะบัดกางเกงขายาวออกจากปลายเท้าโดยไม่สนเลยว่าคนด้านล่างจะได้รับน้ำหนักตัวที่กระแทกกลับมามากขนาดไหน

น้ำหนักตัวอาจไม่สำคัญ
หากนึกถึงส่วนท้ายที่อยู่บนตัวเขา

จุนฮยอกจะไม่ว่าอะไรเลยถ้าเจ้าของหุ่นในแบบที่เขาชื่นชอบจะนั่งอยู่เฉยๆ
อีกฝ่ายดันขยับไปมาจนทำให้จิตใจเขาเริ่มไม่สงบนี่สิ

ถึงจะมืดแต่ใช่ว่าเขาจะมองไม่เห็นอะไร แสงไฟจากด้านนอกมากพอที่จะให้จุนฮยอกรู้ว่าคนด้านบนทำหน้าอย่างไร แม้ความรู้สึกเขินอายจะอยู่ในจิตใจแต่เสียงครางที่เล็ดออกออกมานั้นทำให้เขาอยากจะจับมุนคยูพลิกตัวมาอยู่ใต้ร่างเลยทีเดียว

แต่ก็ทำได้แค่บีบแขนอีกฝ่ายเท่านั้นแหละ
เพราะทันทีที่เขาจับส่วนอื่น สิ่งที่ได้รับกลับมามีแต่ความเจ็บทั้งนั้น

“Don’t touch me”
“Why?”
“It’s a penalty”

OH God…
Are you kidding me?

.

.

.

.

.

Fuck that…