"Screw Finding Your Passion" (ช่างหัว 'การค้นหา PASSION')

 เขียนโดย Mark Manson / แปลโดย MICHPLY

*บทความแปลชิ้นนี้มีเจตนาเพื่อแบ่งปันความรู้ และสิ่งที่สนใจเท่านั้น ไม่ได้เป็นไปในเชิงการโฆษณาหรือเชิงพาณิชย์ ไม่มีค่าใช้จ่ายใดๆ ในการอ่าน และบทความที่นำมาเป็นบทความอ่านฟรีของผู้เขียนที่ตั้งใจแบ่งปันความคิด ความรู้อันมีค่าของเขา ไม่อนุญาติให้นำบทความแปลไปเผยแพร่ที่ใดก่อนได้รับอนุญาต*

*บทความแปลนี้ เลือกแปลเฉพาะบางส่วนที่ผู้แปลคิดว่าสำคัญและสนใจ เพื่อลดระยะเวลาของการแปล และความยาวของบทความ*

*Mark Manson เป็นนักเขียนเจ้าของหนังสือ "The Subtle Art of Not Giving Fuck" หนังสือติดอันดับขายดีที่สุดของ New York Times เป็นบล็อกเกอร์และเจ้าของเว็บไซต์ https://markmanson.net/ ที่เป็นแหล่งรวบรวมบทความยอดเยี่ยมมากมายของเขา หากผู้อ่านท่านใดสนใจอ่านบทความอื่นๆ ต่อ สามารถเข้าไปอ่านในเว็บไซต์ของ Manson ได้เลยค่ะ : ) *

* ลิงก์ต้นฉบับบทความภาษาอังกฤษ - https://markmanson.net/passion *

        ยังจำช่วงเวลาเมื่อครั้งคุณเป็นเด็กได้ไหม? คุณก็แค่ลงมือทำ คุณไม่เคยต้องหยุดคิดกับตนเองว่า "อะไรคือสิ่งที่คุณจะได้จากการเลือกเล่นเบสบอส แทนที่จะเป็นฟุตบอล?" คุณจะวิ่งไปรอบสนามเด็กเล่นและเล่นเบสบอลและฟุตบอล คุณสร้างประสาททรายและเล่นวิ่งไล่จับและถามคำถามอันไร้เหตุผลและไล่จับแมลงและขุดหญ้าขึ้นมา และแสร้งประหนึ่งว่าคุณเป็นสัตว์ประหลาดในท่อระบายน้ำ"

ไม่มีใครบอกคุณให้ทำเช่นนั้น คุณก็แค่ทำมันเลย คุณถูกชักจูงให้ทำสิ่งต่างๆ โดยเพียงแค่ความอยากรู้อยากเห็นและความตื่นเต้นของคุณ

และสิ่งที่สวยงามก็คือ ถ้าคุณเกลียดเบสบอล คุณก็แค่เลิกเล่น ไม่ต้องรู้สึกผิดไม่ต้องมีการพูดคุยหรือการถกเถียง มีเพียงแค่คุณชอบมันหรือไม่ชอบ 

และหากคุณชอบที่จะไล่จับแมลง คุณก็ไล่จับแมลง ไม่ต้องมีการมานั่งวิเคราะห์ว่า "อืมม..เราควรใช้ชีวิตวัยเด็กของเราไปกับการไล่จับแมลงจริงๆ หรอ ไม่เห็นมีใครเขาอยากไล่จับแมลงเลยและนั้นแแปลว่ามีอะไรผิดปรกติกับเราหรือเปล่านะ? และการไล่จับแมลงจะส่งผลอย่างไรต่อความเป็นไปได้ต่างๆ ในอนาคตของเรา?"

ไม่มีถ้อยคำอันไร้สาระดังกล่าว มีเพียงแค่คุณชอบสิ่งนี้ และคุณก็ทำมัน 

"เราจะหา Passion ของเราได้อย่างไร?" 

วันนี้ผมได้รับอีเมล์ฉบับราวๆ ที่ 11,504 ของปีนี้จากบุคคลที่บอกผมว่าเขาไม่รู้ว่าควรทำอะไรในชีวิตของเขา และเหมือนกับคนอื่นๆ บุคคลผู้นี้ถามผมว่า ผมพอจะให้คำตอบได้หรือไม่ว่าเขาควรทำสิ่งใด, เริ่มต้นที่ตรงไหน, และควรไป "หา passion" ของเขาที่ใด

และก็แน่นอนว่า ผมไม่ได้ตอบ ทำไมนะหรอ? เพราะผมเองก็ไม่รู้กัน ถ้าขนาดตัวคุณเองยังไม่รู้ว่าควรทำอะไรกับชีวิตของคุณ อะไรคือสิ่งที่ทำให้คุณคิดว่าผู้ชายคนหนึ่งกับเว็บไซต์ของเขาจะรู้? ผมเป็นนักเขียน ไม่ใช่โหราพยากรณ์

แต่สิ่งที่สำคัญกว่าก็คือ ผมอยากจะบอกกับพวกเขาว่า: นั้นแหละคือประเด็น "ไอการไม่รู้" นั้นแหละคือโครตของโครตประเด็นสำคัญ ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเรามันคือการไม่รู้แต่ก็ยังคงทำมันอยู่ดี ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเราเป็นเช่นนี้ ทุกอย่างเลย และชีวิตก็หาได้ง่ายขึ้นเพียงเพราะคุณค้นพบว่าคุณรักอาชีพการทำความสะอาดบ่อเกรอะของคุณหรือเพียงเพราะคุณทำตามความฝันในอาชีพของคุณสำเร็จ--คุณได้เขียนบทภาพยนตร์อิสระ 

คำก่นบ่นที่สามารถพบได้ทั่วไปของผู้คนเหล่านี้ก็คือพวกเขาต้องการที่จะ "ค้นหา passion ของพวกเขา" 

ผมเรียกความต้องการเหล่านั้นว่า "ลวงโลก" คุณได้พบ passion ของคุณแล้วแต่คุณไม่ได้ใส่ใจมันต่างหาก จริงๆ นะ คุณตื่น 16 ชั่วโมงต่อวัน คุณแม่งทำอะไรกับเวลาเหล่านั้นของคุณ? คุณต้องทำอะไรอยู่แล้ว มันแน่นอน คุณต้องกล่าวถึงอะไรบางอย่าง มันจะต้องมีหัวข้อหรือกิจกรรมหรือความคิดบางอย่างที่มีอิทธิพลอย่างมากต่อเวลาของคุณ, ต่อบทสนทนาของคุณ, ต่อการเล่นอินเทอร์เน็ตของคุณ และเป็นอิทธิผลที่เกิดขึ้นโดยที่คุณเองก็ไม่ได้ตั้งใจแสวงหาหรือมองหา 

มันปรากฏอยู่ตรงหน้าของคุณ แต่คุณก็เพียงแค่หลบเลี่ยงมัน ไม่ว่าจะด้วยเห็นอะไรก็ตาม คุณหลีกหนีมัน คุณบอกตัวเอง "โอ้ เอ่อ..อืม เราชอบหนังสือการ์ตูนนะแต่นั้นไม่นับว่าเป็น passion หรอก คุณไม่สามารถสร้างเงินจากหนังสือการ์ตูนได้หรอก"

ช่างหัวปะไร คุณลองทำมันแล้วหรอ? 

ปัญหาหาใช่การขาดความชอบในบางสิ่ง ปัญหาคือ ประสิทธิภาพ ปัญหาคือ มุมมองในการมองสิ่งต่างๆ ปัญหาคือ การยอมรับ

ปัญหาคือ "โอ้...คือ นั่นไม่ใช่ตัวเลือกที่ทำได้จริงหรอก" หรือ "พ่อกับแม่คงฆ่าเราแน่ถ้าเราทำแบบนั้น พวกเขาบอกว่าเราควรเป็นหมอ" หรือ "นั่นเป็นความคิดที่บ้ามาก คุณไม่มีวันซื้อ BMW ได้ด้วยเงินจากการทำอาชีพนั้นหรอก"

ปัญหาไม่ใช่สิ่งที่ชอบ สิ่งที่ชอบไม่คยเป็นปัญหา

ปัญหาคือการจัดลำดับความสำคัญ 

และแม้จะด้วยกระนั้น ใครบอกว่าคุณจำเป็นต้องหาเงินจากการทำสิ่งที่คุณรัก? ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ทุกคนรู้สึกว่ามันจำเป็นเหลือเกินที่จะต้องรักงานของเราทุกวินาที จริงๆ นะ มันผิดปรกติตรงไหนหรอที่จะทำงานที่ก็น่าพอใจประมาณหนึ่งกับบุคคลเจ๋งๆ ที่เราก็ชื่นชอบ และก็เติมเต็ม passion ของเราในช่วงเวลาที่ว่าง? 

ฟังนะ นี้คือการอีกหนึ่งการตบๆ แรงเข้าที่หน้าของคุณ: ทุกอาชีพมันแย่เป็นบางครั้งอยู่แล้ว มันไม่มีหรอกไอกิจกรรมที่คุณจะรักจนไม่ว่าจะทำเท่าไหร่ ก็ไม่เคยเหนื่อย, ไม่เคยเครียด, ไม่เคยต้องก่นบ่น มันไม่มีอยู่บนโลกใบนี้ ทุกวันนี้ ผมได้ทำงานที่เป็นความฝันของผมและก็ยังมีความรู้สึกเกลียด 30% ของมันและบางวันยิ่งมากกว่านั้น 

ย้ำอีกครั้งว่า และนี้มันก็คือการเป็นไปของชีวิต 

ปัญหา ณ ตรงนี้ก็คือความคาดหวัง หากคุณคิดว่าคุณควรทำงาน 70 ชั่วโมงต่ออาทิตย์และหลับนอนในที่งานเหมือน Steve Jobs และก็ยังรักในทุกๆ วินาทีของการกระทำดังกล่าว คุณคงดูหนังที่ลวงโลกมากเกินไปแล้วละ และหากคุณคิดว่าคุณควรที่จะตื่นขึ้นมาทุกเช้า กระโดดโลดเต้นในชุดนอนของคุณ เพราะคุณกำลังจะได้ออกไปทำงาน คุณกำลังหลับหูหลับตาเชื่อในสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง ชีวิตไม่ได้ดำเนินไปเช่นนั้น คือ มันเป็นไปไม่ได้ มันมีสิ่งที่เราทุกคนต่างจำเป็นต้องมีคือความสมดุลย์ 

ผมมีเพื่อนที่ได้พยายามสร้างธุรกิจออนไลน์เป็นระยะเวลากว่า 3 ปี แต่ธุรกิจก็ยังไม่คืบหน้า และที่กล่าวว่าไม่คืบหน้า ผมหมายถึงมันธุรกิจของมันยังไม่มีสินค้าหรือบริการใดเลย แม้จะใช้เวลาอยู่หลายปีในการ "พยายาม" และกล่าวว่าจะทำสิ่งนั้นและสิ่งนี้ ไม่มีอะไรเลยที่สำเร็จ

สิ่งที่ทำสำเร็จ คือเมื่ออดีตเพื่อนร่วมงานได้หยิบยื่นตำแหน่งการออกแบบให้ ออกแบบโลโก้หรือในกรณีที่ต้องการโปรโมทงานต่างๆ พระเจ้าช่วย เพื่อนของผมม่วนอยู่กับงานดังกล่าวราวกับแมลงที่กำลังบินตอมอุจาระของวัว 

และมันก็ทำได้ออกมาอย่างดีมาก! ทำงานจนถึงตี 4 และมีความสุขในทุกๆ วินาทีที่ได้ทำ 

แต่หลังจากนั้นสองวันต่อมา ก็กลับมาที่อีหรอบเดิมว่า "มึง คือกูไม่รู้ว่ากูควรทำอะไร" 

ผมเจอผู้คนมากมายที่เหมือนกับเพื่อนของผม มันไม่จำเป็นต้องหาสิ่งที่มันชอบ เพราะสิ่งที่มันชอบอยู่ตรงหน้ามันแล้ว แต่มันหลีกหนี มันเพียงแค่ปฏิเสธที่จะเชื่อว่าความชอบดังกล่าวนั้นสามารถนำไปต่อยอดได้ มันกลัวที่จะทดลองทำจริงๆ 
เหมือนกับเด็กน้อยที่วิ่งในสนามเด็กเล่นและกล่วว่า "อืม..แมลงก็เจ๋งดีนะ แต่ถ้าเป็นผู้เล่น NFL ได้เงินกว่าตั้งเยอะ งั้นเราควรบังคับให้ตัวเองเล่นฟุตบอลทุกวันแล้วกัน" 

ความจริงก็คือคุณกำลังมีความสุขที่ได้ทำบางสิ่งบางอย่าง คุณมีความสุขที่ได้ทำหลายสิ่งหลายอย่าง แต่คุณเลือกที่จะเพิกเฉยกิจกรรมเหล่านั้นต่างหาก