เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ผมจมน้ำในเดือนธันวาคม (Lumark)ppan_19
โพสต์นี้มีเนื้อหาที่อาจไม่เหมาะสมกับเยาวชน Day 27


  • นึกดูแล้วก็น่าประหลาดใจที่อ้อมกอดของคิมโดยองให้ความรู้สึกเหมือนตอนร่างเขาตกลงไปในแม่น้ำเย็นยะเยือกนั้นไม่ผิดเพี้ยน— ความหนาวเย็นแทรกซึมเข้าไปทั่วทุกตารางนิ้วในร่างกาย หูได้ยินแต่เสียงอื้ออึง หายใจไม่ได้ ร่างกายถูกความดันบีบเข้ามาพร้อมกับฉุดดึงร่างเขาต่ำลงไป


    มันเป็นความทรมานเช่นนั้น


    และสิ่งที่เหมือนกันอีกอย่างก็คือ ตัวเขานั่นเอง


    ตัวเขาผู้ไม่ตะเกียกตะกายร้องขอชีวิต

    —นอนแน่นิ่ง ปล่อยให้ร่างถูกสายน้ำเย็นเยียบโอบล้อมตนเอาไว้ จนกว่าจะตาย






    เป็นอีกวันที่ตื่นขึ้นมาบนเตียงของคิมโดยอง ทั่วทั้งห้องมืดสนิทดังเช่นทุกครั้ง



    ผ่านวันคริสมาสต์มาแล้ว ,คืนวันนั้นมาร์คถูกดึงตัวขึ้นรถของชายหนุ่มนักธุรกิจแล้วมุ่งหน้ามายังห้องพักหรูใจกลางเมือง จุดประสงค์เพื่อพาตัวเขามาเล่นสนุกดังเช่นทุกครั้ง มันดำเนินเรื่อยไปจนมาถึงตอนนี้— เขานอนนิ่งในอ้อมกอดของชายหนุ่มผมดำ ลมหายใจเขาเข้าออกเป็นสม่ำเสมอ และหลับตาพริ้ม





    ในตอนนั้น มาร์คมีเพียงจังหวะเดียวที่จะได้พูดกับลูคัส 

    สิ่งที่เด็กหนุ่มเลือกพูดออกไป คือ เดี๋ยวจะโทรไปหา



    แล้วเขาก็เดินขึ้นรถมา ทิ้งให้เพื่อนสนิทยืนมองตาละห้อยตามหลังรถที่ขับไกลออกไป



    เหมือนน้องหมาจัง คิมโดยองเปรยขำๆ ไม่ต่างกับพี่แทยงเลย

    ชายหนุ่มหัวเราะพลางสอดนิ้วเล่นกับเส้นผมของเด็กหนุ่มข้างตัว แขนอีกข้างโอบเอวผอมไว้แน่น





    เสมือนกับเล่นแผ่นหนังซ้ำ เหตุการณ์เดิมๆ ก็วนกลับมา


    คิมโดยองมอบคำสั่งมา ตัวเขาขัดขืน แล้วชายคนนั้นก็ต้องใจร้ายกับเขา จนสุดท้ายเป็นตัวเขาเองที่ต้องเจ็บช้ำสะบักสะบอมเรื่อยไป


    มันเป็นแบบนี้เสมอ เป็นแบบนี้ทุกครั้ง — จนน่าแปลกใจว่าทำไมมาร์คไม่เคยเรียนรู้อะไรจากมัน





    ฝ่ามือผอมเอื้อมไปวางบนลำคอขาวนวลของชายหนุ่มข้างกาย ลูบผิวกายเนียนนุ่มนั้นไปมา แต่ไม่ใช่ด้วยอารมณ์พิศมัยอันใด ก่อนที่จะขยับมืออีกข้างไปจับลำคออีกฝั่งเช่นกัน


    เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าออกเพื่อตั้งสติ น่าแปลกที่เขาไม่กระวนกระวายเท่าที่คิด


    —นี่เขากำลังทำอะไรอยู่กันนะ


    มาร์คค่อยๆ ออกแรงบีบมือของตนอย่างทุลักทุเลด้วยท่านอน ก่อนจะค่อยๆ ยกตัวของตนขึ้นมานั่งทับบนหน้าอกเปลือยเปล่าของชายหนุ่ม ในตอนนั้นเองที่มาร์คสามารถออกแรงบีบได้เต็มแรง


    ยิ่งออกแรงบีบมากเท่าไหร่ หัวใจของเขาก็ยิ่งเต้นแรงราวมีคนรัวกลองในอก

    คิมโดยองนอนนิ่ง ไม่มีสุ้มเสียงหรือออกอาการใด


    —กำลังทำอะไรอยู่น่ะ อีมินฮยอง



    ไม่รู้ว่าเพราะแรงบีบมือของเขาค่อยๆ ผ่อนแรงลง หรือเพราะเหตุอันใดก็ไม่ทราบ แต่คิมโดยองก็ไม่ได้ตายในเหตุการณ์นี้หรอก , มาร์คนั่งทับหน้าอกเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะลืมตาตื่นขึ้นมา ดวงตาสองคู่สบกัน ชายหนุ่มดูไม่แปลกใจเท่าไหร่นักที่ตื่นมาอยู่ในสภาพนี้


    กลับกัน เขากลับยกฝ่ามือมาประคองใบหน้าของเด็กหนุ่ม

    ขณะเดียวกัน มาร์คก็ยังคงกำคอของเขาไว้ในสองฝ่ามือ


    “มาร์คร้องไห้ทำไม”



    — อา นายทำอะไรอยู่น่ะ อีมินฮยอง



    ฝ่ามือสองข้างบนลำคอนั้นสั่นระริก ระหว่างที่น้ำตาค่อยๆร่วงผล็อยลงจากดวงตาคู่สวย , มาร์คแนบใบหน้าลงกับฝ่ามือของอีกคน หยาดน้ำตาไหลรินทั่วใบหน้าอย่างหยุดไม่ได้ 


    เขากำมือแน่น ค่อยๆ ใช้มันทุบแผ่นอกของคนบนเตียงราวต้องการระบายอารมณ์โกรธ หรือความเศร้า หรืออะไรก็ไม่ทราบ



    “ผมเกลียดพี่” เสียงเขาสั่นเครือ


    “เกลียด เกลียดจนอยากให้ตายๆ ไปซะ”

    “เกลียดที่พี่ทำเรื่อง ห่า บัดซบ ทุกอย่างนี่กับผม— แต่กลับบอกรักออกมาได้หน้าตาเฉย”

    “ผมเกลียดพี่ผมเกลียดพี่ผมเกลียดพี่”



    ฝ่ามือผอมจิกนิ้วมือลงบนแผ่นอกนั้น น้ำตาไหลรินลงจากดวงตาคู่สวยไม่หยุด



    “ได้โปรด ผมขอร้องล่ะ พี่โดยอง” มาร์คคิดว่าเขาได้ยินเสียงตนสะอื้น


    “ถ้าพี่รักผมจริงๆ”

    “ปล่อยผมไปได้มั้ย”


    “เราจะยังมีเซ็กส์ หรือทำอะไรเหมือนเดิมก็ได้ทั้งนั้น”

    “แต่ผมขอร้อง”

    “ขออิสรภาพให้ผมเถอะ”


    “ผมทนไม่ไหวแล้ว”



    ชายหนุ่มนิ่งเงียบไป ขณะที่มาร์คกอดร่างของตนพลางร้องไห้อ้อนวอนอย่างน่าอดสู — เขาค่อยๆยกแขนขึ้นโอบกอดร่างผอมบางบนแผ่นอกของตนไว้แน่น ก่อนจะไล้จมูกไปตามแก้มนวล ริมฝีปากกดจูบบนใบหน้าเพื่อซับน้ำตา



    “ตั้งแต่วันคริสมาสต์ในปีนั้น— ชีวิตพี่ก็ขาดมาร์คไม่ได้ มาร์ครู้ใช่มั้ย” เขาเอ่ยเสียงราบเรียบ ดวงตาคู่นั้นไม่แสดงอารมณ์ใด บนลำคอเพรียวขาวบัดนี้มีรอยนิ้วมือแดงประดับอยู่เลือนๆ


    “ในวันที่ชีวิตถึงจุดต่ำสุด ก็มีมาร์คยื่นมือเข้ามา”

    “นึกๆดูแล้ว เหมือนทูตสวรรค์วันคริสมาสต์เลย”


    ลำแขนแกร่งกอดร่างเขาแน่น


    “ถ้าจะต้องกลับไปใช้ชีวิตที่ไม่มีมาร์คอยู่น่ะ ไม่เอาหรอก”

    “แต่ถ้ามาร์คขอร้องขนาดนั้น— พี่จะรับข้อเสนอก็ได้”



    “มาทำข้อตกลงกันใหม่สิ”



    คิมโดยองไม่ยิ้ม

    มีเพียงดวงตาสีดำสนิทจ้องมองมาที่ตัวเขา

    ดวงตาที่ชวนให้รู้สึกเหมือนร่างกำลังดำดิ่งลึกลงไปในส่วนที่ลึกที่สุด มืดที่สุด— และหนาวเย็นยะเยือกจนสุดขั้วหัวใจ





เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in