คืนไหนที่ได้นอนค้างที่ห้องของคิมโดยอง มาร์คมักจะนอนหลับไม่สนิทนัก เขามักจะตื่นขึ้นมาเองโดยอัตโนมัติ ขณะที่คนร่วมเตียงยังคงหลับใหล และโลกเต็มไปด้วยความเงียบเชียบกับความมืด

การนอนไปทั้งร่างกายที่เปลือยเปล่าในฤดูที่หนาวเหน็บไปถึงขั้วกระดูกเช่นนี้ ไม่ใช่เรื่องตลกเลย

เด็กหนุ่มนอนพลิกตัวหันข้างเพื่อจะมองออกไปทางหน้าต่าง สายตาลอดผ้าม่านโปร่งออกไป 

แสงไฟสีส้มของไฟริมทางตัดกับสีดำของความมืด ส่องกระทบลงบนหิมะสีขาว ทุกอย่างกระทบตกสะท้อนมายังหน้าต่างเป็นแสงส้ม ดำ ขาวตัดกัน เขาเห็นประกายละอองฝุ่นจางเลือนลางลอยในอากาศ

เหมือนเดจาวู ราวกับวันหิมะแรกเพิ่งผ่านไปเพียงพริบตา

ในห้องนอนนี้ ในอ้อมกอดนี้ ผ่านหน้าต่างบานนี้ และความหนาวเหน็บนี้

จู่ๆ หยาดน้ำสีใสก็เอ่อดวงตาอย่างไร้สาเหตุ— ภาพทิวทัศน์ที่เห็นเบื้องหน้าเลือนลางไป 

ไม่มีเสียงสะอื้น ไม่มีเสียงสูดน้ำมูก

คิมโดยองตื่นขึ้นมาตอนหกโมงเช้า สภาพสะลึมสะลือ เด็กหนุ่มแทบจะพุ่งตัวออกไปในทันทีที่ชายผมดำปล่อยแขนทั้งสองข้างออก แต่เขากลับเอื้อมแขนมาคว้าข้อมือของอีกคนอย่างรวดเร็ว

นิ้วเรียวชี้ต่ำลงไปยังแก่นกายของตน “จัดการให้หน่อยสิ มาร์ค” เสียงอ่อนเปลี้ยจนฟังดูเหมือนกำลังออดอ้อน ท่าทางปวกเปียกงัวเงียราวกับเด็กวัยประถมต้องตื่นไปโรงเรียน

เด็กหนุ่มโน้มตัวลงไป ไม่อิดออดอะไร 

มือเพรียวที่ทึ้งเส้นผมของเด็กหนุ่มค่อยๆ ถอนออกไป เปลี่ยนมาเป็นลูบเส้นผมสีดำนั้นไปมาอย่างอารมณ์ดี “เด็กดี เด็กดี” คิมโดยองยังคงพูดด้วยท่าทางอ่อนเปลี้ย “อาบน้ำด้วยกันนะ”

บ่อยครั้งที่ความทุกข์ทรมานกับคิมโดยองจะไม่จบแค่นอนหนึ่งครั้งแล้วพอตื่นขึ้นมาก็แยกย้าย

มาร์คเรียนรู้ที่จะอดทนและปล่อยให้อีกฝ่ายได้ทำทุกอย่างตามใจตน— เพราะยิ่งคิมโดยองพอใจเร็วเท่าไหร่ ความทุกข์ทรมานของเขาก็จะจบลงเร็วเท่านั้นนั่นแหละ

อาบน้ำ มีเซ็กส์ อาบน้ำจริงๆ แล้วก็แต่งตัว ในที่สุดร่างกายก็ได้สัมผัสความอบอุ่น

เดินออกมาเจอพี่แทยงผู้ไม่สนใจจะทักทายเขา กินอาหารเช้าที่ถูกเตรียมเอาไว้แล้วก็ดูข่าวยามเช้า

รับเงินจากคิมโดยอง

ปฏิเสธข้อเสนอที่จะไปส่งที่มหาวิทยาลัย ร่ำลาพอเป็นมารยาทแล้วเดินออกมา

ใช้เวลายี่สิบนาทีเพื่อเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อประจำ ลูคัสยังคงไม่โผล่หัวมาตามนัด

ซื้อไอติมรสแตงโม

กินมันอย่างไม่คิดอะไร