คิมโดยองกลับมาอีกครั้งหลังจากหายไปเกือบสัปดาห์— เสียงพร่ำบอกรักที่เคยคุ้นหูบัดนี้กลับฟังดูแปลกไปเล็กน้อยเพราะช่วงเวลาที่ห่างหายไปและแน่นอนว่ามาร์คไม่ได้คิดถึงพวกมันแม้แต่นิดเดียว

เขาเล่าเรื่องราวชีวิตของตนในช่วงที่อีกฝ่ายหายไปให้ฟังเสียหมดจด ทั้งเรื่องที่ได้พบเพื่อนร่วมงานของคิมโดยอง เรื่องที่เขาเข้าโรงพยาบาล แม้แต่เรื่องที่ว่าเพื่อนสนิทมาช่วยเขาไว้จนมีปัญหาตามมา

ทรมานใช่มั้ย ตอนที่คิดถึงเซ็กส์หมู่กับพวกจอห์นนี่ในวันนั้น 

คิมโดยองเท้าคางพลางถามเขาเหมือนอย่างเคย น้ำเสียงของเขาให้ความรู้สึกราวกับถูกน้ำเย็นสาดใส่หน้า เด็กหนุ่มนั่งตัวแข็งทื่อขณะที่อีกคนนอนหนุนตักเขาอยู่บนเบาะรถหรู

ฝันร้ายเลยใช่มั้ย

ฝันร้ายจนตื่นขึ้นมาร้องไห้เลยรึเปล่า

เล่าออกมาเถอะมาร์ค

เพราะพี่อยากฟังมากเลย

และมาร์คก็พูดทุกอย่างที่คิมโดยองอยากฟัง 

เปิดปากพูดทุกอย่างจนหมดเปลือก ทั้งความรู้สึกสะอิดสะเอียน ความขยะแขยงร่างกายตนเอง ความบ้าคลั่งในตอนที่เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้น และความทรมานตอนที่ทุกอย่างจบลง เด็กหนุ่มจิกมือแน่น น้ำตาไหลอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว

ผมเกลียดพี่ เกลียดเกลียดเกลียด

เขายกมือขึ้นปิดใบหน้า เพื่อหลบสายตาของอีกคนที่อยู่ใกล้จนแทบได้ยินเสียงลมหายใจ

คิมโดยองเอื้อมมือมาดึงมือเขาออก เผยใบหน้าเปื้อนน้ำตาออกมาให้ตนเห็น แล้วยิ้มราวเด็กไร้เดียงสา— ชายหนุ่มบอกรักเขาพลางหอมพวงแก้มเปื้อนคราบน้ำตา

คำบอกรักนั้นเต็มไปด้วยความสัตย์จริง

และมาร์คเกลียดมัน

เพราะความรักของคิมโดยองช่างบิดเบี้ยว

บ้าคลั่ง เอาแต่ใจ คาดเดาไม่ได้ และแสนละโมบ

เขาคือปีศาจในคราบลูกแกะของพระเจ้า

—พี่แทยงเคยบอกกับมาร์คเช่นนั้น ในวันที่คิมโดยองสั่งให้พี่แทยงย่ำยีเขาซะ

ชายหนุ่มที่มาร์ครักและเทิดทูนเหมือนเป็นพี่ชายแท้ๆคนนั้น ทำตามคำสั่งของคนรักอย่างไม่ปริปากบ่น แม้ว่ามาร์คจะร้องห้ามเพียงใด สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงเงินสดฟ่อนใหญ่

-

เรียวแขนขาวราวหิมะพาดกอดร่างกายของเขา เด็กหนุ่มพลิกตัวกลับมาตามแรงดึงของคิมโดยอง เขาทั้งสองนอนข้างกันบนเตียงสีขาวนวล ภายในห้องแสนอบอุ่น ต่างจากทุกคืนตรงที่พวกเขายังคงสวมเสื้อผ้าครบชุด 

ก่อนที่มาร์คจะทันถามอะไร ชายหนุ่มอีกคนก็เดินเข้ามาในห้องนอน คิมโดยองหันตัวไปยิ้มร่า ฝ่ามือตบลงบนที่นอนว่างข้างตัวเขา พี่แทยงยกยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นท่าทางซุกซนของคนรักก่อนจะปิดไฟห้องให้เหลือเพียงแสงจากโคมไฟหัวเตียง

คิมโดยองหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นเด็กหนุ่มในอ้อมกอดนอนนิ่งไม่ยอมกระดิกตัว ริมฝีปากนุ่มแนบกับหน้าผากเนียนของมาร์ค พลางไล้จมูกไปตามกลิ่นหอมของแชมพูบนศรีษะ

“วันนี้พี่อยากนอนกอดมาร์คเฉยๆ” เสียงทุ้มหัวเราะ อ้อมแขนกอดรัดเขาแน่น “ก็เพิ่งออกจากโรงพยาบาลนี่นา พักผ่อนร่างกายก่อนนะ”

ว่าจบก็หันศรีษะไปรับจูบจากคนรักของตน พี่แทยงตวัดเรียวแขนรอบเอวผอมของคิมโดยอง

ความรักที่พี่แทยงมอบให้คิมโดยองนั้นยิ่งใหญ่ มากพอที่จะยอมทำร้ายเด็กคนหนึ่งเพื่อเขาได้

ความจริงที่ว่าในคำว่ารักที่พวกเขาต่างเอื้อนเอ่ยมีเพียงแค่มาร์คเท่านั้นที่เสียประโยชน์-นั่นค่อนข้างทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกอยากอาเจียน

คิมโดยองเป็นเช่นนั้น เขาคาดเดาไม่ได้

บางครั้งเขาก็แค่อยากบีบคอมาร์ค จนวินาทีที่น้ำตาไหลปริ่มขอบตาจึงถอนมือออกแล้วจูบลงมา

บางครั้งเขาก็อยากปล่อยให้มาร์คมีความสุข ดังเช่นคนธรรมดา

บางครั้งเขาก็อยากสนองตัณหาตนเอง ด้วยการเห็นมาร์คนอนร้องไห้บนเตียง ร่ำไห้ขอร้องเขาซ้ำๆ 

จนกว่าเขาจะพอใจ

(ปล. เพิ่งเห็นว่าตอนนี้ถูกติด draft เอาไว้ตอนจะมาลงตอนที่สิบเจ็ด เลยไม่ได้ถูกโพสต์ออกไป... ร รู้สึกเหมือนเสียคอมโบเลยค่ะ _(;3 JL)_ คร่อก)