ทั้งความมืดและความเงียบเชียบที่เกิดก่อขึ้นในแคมป์ของทหารตามกาลเวลาที่เพิ่มขึ้นอย่างช้าๆ ทำให้ทอมมี่รู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูกและเศร้าอย่างห้ามไม่ได้

เขาพลิกตัวเพื่อหยิบนาฬิกาข้อมือของเขาดู

เวลา..ที่สำหรับเขามันดูช้าเป็นพิเศษ

ตี่สี่สิบนาที

ทั้งๆที่พรุ่งนี้เขาต้องตื่นเช้า แต่เขาก็ยังไม่มีท่าทีที่จะสามารถทำให้เปลือกตาปิดลงได้เกินห้านาทีเลย

ตั้งแต่กลับมาจากดันเคิรก์ หัวสมองของเขายังหยุดคิดไม่ได้ถึงทหารฝรั่งเศษคนนั้น...กิ๊บสัน

ถึงแม้ว่านั้นจะไม่ใช่ชื่อจริงๆของเขาด้วยซ้ำ...แต่มันก็ไม่ได้หยุดให้ทอมมี่คิดถึงความจริงที่ว่า ถ้าไม่มีเขาคนนั้น เขาจะไม่มาอยู่ตรงนี้

ทหารฝรั่งเศษคนนั้น...ที่เขาทิ้งให้จมลงไปพร้อมๆกับเรือที่พรุนไปด้วยกระสุนปืน

เขานึกสมเพชตัวเองอยู่ลึกๆ

ทั้งๆที่เขาเป็นคนเอ่ยปากปกป้อง"กิ๊บสัน"ขนาดนั้น เขากลับเป็นคนหนีออกมาจากเรือลำนั้นเป็นคนเเรกๆ ไม่ทันคิดว่าอาจจะมีใครไม่ได้ออกมา

"Survival is not fair!"

จู่ๆคำพูดของอเล็กซ์ นายทหารอังกฤษอีกคนที่หนีมาจากชายหาดดันเคริก์ด้วยกันก็ดังขึ้นในหัว

คำพูดที่สามารถทั้งปลอบและชอบช้ำหัวใจของเขามากขึ้นไปอีก

จู่ๆทอมมี่ก็รู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลผ่านหูของเขาไป

'บ้าจริง' เขาสบถในใจ

สิ่งที่พวกเขาต้องการณเวลานั้นคือการได้กลับบ้านไปหาครอบครัวเท่านั้น

เท่านั้นจริงๆ

ตอนที่แอบหลบอยู่ใต้สะพาน ทอมมี่อดไม่ได้ที่จะแอบสำรวจใบหน้าขาวซีดนั่น รวมถึงมือขาวทั้งสองข้าง และอดที่จะสังเกตไม่ได้ว่านายทหารฝรั่งเศษไม่สวมแหวนเเต่งงาน

ถึงแม้ว่าความจริงข้อที่ว่าทหารนายนั้นไม่มีภรรยา ก็ไม่ได้บรรเทาความจริงที่ว่าสมาชิกครอบครัวคนอื่นๆของเขาจะไม่มีวันได้เห็นหน้าเขาอีก

หรือแม้แต่จะจัดงานศพโดยมีร่าง

น้ำตาอุ่นยังไหลรินลงอย่างไม่หยุด และเขาเองก็ไม่สนที่จะยกมีขึ้นปาด

เริ่มจะหายใจลำบากขึ้นจากการร้องไห้

'นี่ใช่ความรู้สึกที่นายรู้สึกก่อนจะตายหรือเปล่า กิ๊บสัน'

จู่ๆร่างก็เริ่มสั่นเทาขึ้น

รุนเเรงขึ้นอย่างห้ามไม่ได้

"ฉันขอโทษ…ฉันขอโทษ"

ทอมมี่เอาพร่ำอยู่อย่างนั้น เอามือทั้งสองปิดหน้า เข่าซุกเข้าหาตัว งอตัวเข้ากันบนเตียงเล็กของค่ายทหารบกเหมือนกับเด็กทารก

ได้แต่กระสับกระส่ายไปมา

หลังจากที่คดตัวอยู่อย่างนั้นอยู่นาน เขาก็ค่อยๆคลายตัวออก พยายามกลับมาหายใจให้เป็นปกติ

ทอมมี่เงยหน้าขึ้นเพื่อจะดูเวลา เขาหวังว่าเวลาจะได้ผ่านไปซักชั่วโมงหรือสองชั่วโมง แต่ไม่เลย มันเพิ่งจะตีสี่สามสิบห้าเท่านั้น

ในขณะที่เขาจมลึกลงไปในห้วงความคิดของเขา ความรู้สึกผิด ความรู้สึกขอโทษ ความรู้สึกทรมาณนั้นครอบคลุมทั้งร่างและหัวใจ

ได้แต่หวังลึกๆว่าพระเจ้าจะช่วยให้เวลาเดินเร็วขึ้น

ทั้งๆที่เมื่อลืมตาขึ้นมอง ก็ต้องพบว่ามันเพิ่งจะผ่านมาได้เพียงยี่สิบห้านาทีเท่านั้น

ภาพใบหน้าของครอบครัวเริ่มจะเลืองราง

'ฉันทนอยู่ต่อไปแบบนี้ไม่ไหวแล้ว'

ความรู้สึกผิดฉุดรั้งเขาดิ่งลึกลงไปในจิตใจอันว่างเปล่าและแปดเปื้อนของเขาเกินไป

เขาเอื้อมไปหยิบใบมีดโกนออกมาจากใต้หมอนช้าๆ

เชื่องช้าและบรรจง เขากรีดมันลงบนแขนข้างซ้ายเป็นเส้นลากยาวลงมาสองกรีด

เลือดเริ่มไหลออกมาจนน่ากลัว เปรอะเต็มเตียงและผ้าห่มขาวไปหมด

น่าแปลกที่มันไม่ได้เจ็บซักเท่าไหร่ กลับรู้สึกผ่อนคลายด้วยซ้ำ

รู้สึกสงบ…อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

จู่ๆซีกขวาของใบหน้าขาวซีดของเขาก็รู้สึกถึงไออุ่น ตามมาด้วยแสงทเเยงตา

เสียงหายใจของทอมมี่แผ่วลง

'อบอุ่นเหลือเกิน'

ทอมมี่ปิดตาลง นอนนิ่งรอคอยเวลาได้กลับ'บ้าน'





แต่เหมือนพระเจ้าจะยังไม่ยอมให้เขาหมดหน้าที่บนโลกใบนี้

"เฮ้ย! เกิดบ้าอะไรขึ้น!" นายทหารที่นอนเตียงถัดไปด้านซ้ายที่ดูเหมือนจะตื่นก่อนทุกคน รีบรุดเข้ามาหาทอมมี่

"ทำอะไรของนายกัน!"

เสียงโวยวายของเขาทำให้ทุกคนตื่นตามๆกัน

"ช่วยฉันพาเขาไปแคมป์พยาบาลที!" นายทหารคนนั้นตะโกนบอกด้วยน้ำเสียงเเตกตื่นกับทหารอีกคนที่ดูมีสติพอ

พวกเขาสองคนช่วยกันอุ้มทอมมี่ไปที่แคมป์พยาบาลอย่างง่ายดาย พวกเขาวางทอมมี่ลงอย่าแผ่วเบาบนเตียงขาว ในขณะที่หมอสองคนรีบเข้ามาดูอาการ

เขาพลิกหัวซ้ายขวาเพื่อที่จะหาว่าใครคือคนพาเขามา แต่ตาของเขาดันไปสะดุดกับนาฬิกาตั้งโต๊ะที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก

เขาพยายามอ่านมันด้วยสายตาที่เริ่มจะพร่ามัวลงไปทุกวินาที

หกโมงสิบเอ็ดนาที

เขายิ้มและหัวเราะกับตัวเองเบาๆ

ดูเหมือนคราวนี้พระเจ้าจะช่วยให้เวลาผ่านไปเร็วขึ้น