มหาวิทยาลัยเป็นศูนย์รวมของความแตกต่างทางด้านชนชั้น ครอบครัว สภาพแวดล้อม สถานะ ความนึกคิด นิสัย และจิตใจ  เป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนบนโลกนี้จะมีจิตใจที่ดีงาม แล้วก็เป็นไปไม่ได้อีกเช่นกันที่ทุกคนจะมีจิตใจโหดร้ายรุนแรง  โดยรวมแล้วเรามักจะเจอกับคนที่เป็นเหมือนก้อนหินเสียมากกว่า  ไม่ยินดีกับใครไม่ยินร้ายกับเรา  สังคมมันก็อย่างนี้ใครจะอยากเดือดร้อนกับเรื่องของคนอื่น จะมีใครที่ไหนบ้าไปแส่เรื่องของคนอื่นจนตัวเองเดือดร้อน   ทุกครั้งที่ฉันมองกระจก ฉันไม่เคยมองว่าตัวเองขี้เหล่ น่าเกลียด อ้วน ดำ เตี้ย หรือมองว่าตัวเองสวยเลย ฉันคิดแค่ว่าฉันก็เหมือนคนทั่วไป ที่หู มีตา มีปาก มีอวัยวะร่างกายครบ 32 แต่ฉันมักจะถูกเพื่อนๆเรียกว่า โอ่งมังกร ตุ้น เตี้ย และชื่อเรียกอื่นๆอีกมากมาย จนสาธยายไม่หมดเชียวล่ะ  ถึงแม้จะบอกกับตัวเองเสอมว่าที่เป็นแบบนี้เพราะเพื่อนๆรักเรา ให้ความสนใจเรา แต่มันก็อดน้อยใจไม่ได้ ถึงจะเป็นอย่างนั้นฉันก็ไม่ได้โกรธเคืองเพื่อนๆเลยสักนิด  จนกระทั่งวันหนึ่ง ฉันได้เจอกับผู้ชายคนหนึ่ง เขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีมาก ดูดีมาก มากจนคิดว่าอาจจะเป็นไอดอลที่ปลอมตัวมาพักร้อนแถวนี้ล่ะมั้ง  แต่นั่นมันเป็นแค่ความคิดนิยายหรือในละครเท่านั้นแหล่ะ  เขาช่วยฉันไว้จากความซุ่มซ่ามอันเป็นนิสัยประจำตัว  ลองนึกภาพยายอ้วนหน้ากลมกำลังจะลื่นล้มแล้วมีพระเอกหน้าตาดีมาช่วยประคองไว้  ท่ามกลางเสียงร้องตกใจของเพื่อนๆว่า

"เฮ้ยโอ่งลื่นๆ"

"โอ่งจะแตกไหมวะ"

และอีกสารพัด มันเกือบจะเหมือนในละครที่นางเอกจะล้มแต่พระเอกรับไว้ได้ทันอยู่แล้วหากไม่ติดว่าฉันไม่ใช่นางเอกแต่เป็นนางโอ่ง  เหนือสิ่งอื่นใดคือความเขินอายขั้นสูงสุดเมื่อคนหล่อที่ประคองฉันอยู่พูดว่า  "ไม่เป็นไรแล้วนะ โอ่งน้อย"

จากตอนแรกที่ไม่เป็นอะไร ฉันคิดว่าอาจจะตายได้เพราะหัวใจที่มันเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาจากอกอยู่แล้ว ในตอนนั้นฉันไม่มีแม้แต่เสียงที่จะเอ่ยขอบคุณ ทุกอย่างมันอื้ออึงไปหมด  หลังจากวันนั้นฉันก็สนิทกับเขามากขึ้น ฉันมารู้ทีหลังว่าเขาชื่อบิน และถึงแม้บินจะรู้ว่าฉันชื่อะไรแต่เขาพอใจที่จะเรียกเรียกฉันว่าโอ่งน้อยอยู่   เวลาผ่านไปเร็วมาจนเรารู้จักกันได้สามเดือน  บินก็ถามฉันว่า

"เป็นแฟนกันไหมโอ่น้อย"

"บินชองโอ่งเหรอ"

"อืม ชอบมาก"

"ชอบตรงไหน เราไม่เห็นมีอะไรน่าชอบ"

"ก็ชอบทุกอย่างแหล่ะที่เป็นโอ่งน้อย"

"ชอบที่เราอ้วนเป็นโอ่งเหรอ"

"ไม่ใช่"

"ชอบที่โอ่งน้อยชอบช่วยคนอื่น แคร์คนอื่น ไม่โกรธเวลาคนอื่นว่า กินเก่งแล้วก็ซุ่มซ่ามต่างหาก"

ถุงแม้ว่าบางเหตุผลมันจะดูเหมือนถูกหลอกด่าก็เถอะ แต่ฉันก็เขินจนอยากเดินหนีไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด วินาทีนั้นฉันเกือบจะคิดว่าฉันฝันไปแล้วหากว่าฉันไม่เดินสะดุดกิ่งไม้เสียก่อน  ดีที่บินรับฉันไว้ทันไม่อย่างนั้นคงได้เจ็บกว่านี้

"เป็นนะบินจะได้คอยรับโอ่งน้อยเวลาโอ่งน้อยลื่นล้มหรือสะดุดแบบนี้อีกไง"

"ไม่"

"ทำไมอ่ะ"

"ฟังให้จบก่อน  ไม่ปล่อยให้เราล้มจริงๆนะ"

"จริง"

"อือ"

"เป็นก็ได้"

"ขอบคุณครับโอ่งน้อย"

ฉันคงมีความสุขมากๆหากว่าฉันไม่ตื่นขึ้นมาเสียก่อน  ขอหลับต่ออีกสักนิดได้ไหมถึงแม้จะเป็นแค่ความฝันแต่ฉันก็มีความสุข  แต่ในวินาทีที่ตาของฉันกำลังจะปิดลงกลับมีเสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นมาเสียก่อน

"ตื่นได้แล้วครับโอ่งน้อย เดี๋ยวลูกไปโรงเรียนสายนะ"

                                                       

                                                                          จบบริบูรณ์