เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
บันทึกเป็นบรรทัดaoonilicious
09 ยอมรับ
  • ' ปากก็บอกเป็นคนตรงๆ แต่พอพูดความจริงก็รับไม่ได้'
    มันเป็นประโยคที่เชอร์รี่พูดกับนุ่นในเรื่องหนีตามกาลิเลโอ (ไม่เป๊ะ แต่ใจความประมาณนี้)

    ฟังครั้งแรกรู้สึกจี๊ดอย่างแรง
    ที่จี๊ดเพราะส่วนหนึ่งเราอาจจะเป็นคนแบบนั้นในบางเวลา
    ที่บอกว่าบางเวลาเพราะเราไม่เคยมองว่าตัวเองเป็นคนตรงๆ ออกจะอ้อมค้อม ขี้เกรงใจด้วยซ้ำไป

    บ่อยครั้งที่ได้ยินคำพูดตรงๆ จากเพื่อน ก็ทำเอารับไม่ได้ น้ำตารื้นอยู่เหมือนกัน
    มันก็เลยทำให้เราคิดว่า
    หรือจริงๆ คนเราไม่ได้ 'ฟังความจริง' แต่เรา 'ฟังในสิ่งที่เราอยากได้ยิน'
    อืม น่าจะเป็นแบบหลังมากกว่า

    ทีนี้ปัญหาก็คือ ไอ้ความจริง กับ สิ่งที่อยากได้ยิน มันไม่ไปด้วยกันน่ะสิ
    แล้วจะทำยังไงดี
    แล้วจะผสมสองสิ่งนี้เข้าด้วยกันยังไง ให้รู้สึกว่าคนพูดได้พูดความจริง และคนฟังอยากได้ยิน

    'การยอมรับ' อาจจะเป็นคำตอบสำหรับคำถามนี้หรือเปล่า
    ยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็น
    ยอมรับว่าทุกคนก็มีข้อเสีย
    ยอมรับว่าไม่มีใครเพอร์เฟ็ก
    ยอมรับความจริงที่มันเกิด มันมี มันเป็นอยู่
    แต่ก็นั่นแหละ ถ้าการยอมรับเป็นเรื่องที่ทำง่าย ในโลกนี้คงไม่มีปัญหาอะไรเลย

    การยอมรับทำให้ใจกว้าง
    การมีใจที่กว้างทำให้เกิดการยอมรับ

    เมื่อก่อนเราก็ไม่ใช่คนใจกว้างสักเท่าไหร่
    อย่างที่บอก แค่บางครั้งเพื่อนพูดจุดอ่อนอะไรสักอย่างกับเราตรงๆ เราก็แม่งพ่ายแพ้ โกรธเพื่อนไปแล้ว
    ไม่ยอมรับฟัง ไม่ยอมเปิดใจ ไม่ยอมรับความจริง
    ไม่อะไรสักอย่าง เราเชื่อแค่ว่า ก็เราเป็นของเราอย่างนี้อ่ะ
    แล้วสุดท้ายก็ผิดใจกัน
    งี่เง่ามาก
    พอโตขึ้นถึงได้มีสติ มองย้อนกลับไป เราแม่งใจแค้บใจแคบ
    หลังจากนั้นเราก็ค่อยๆ เปิดใจ รับฟังเพื่อน แม้ว่าแรกๆ มันจะยังรื้นๆ อยู่บ้าง
    แต่เชื่อเถอะ เหตุผลมันก็มีอยู่แหละ

    หรือหลายคนอาจจะค้านในใจ เอ้า ก็บางทีเพื่อนก็หลอกด่ากูนี่หว่า ไม่ใช่เหตุผลไรหรอก
    เออ เอาหน่า ฟังสักนิด
    แล้วลองทบทวนดูว่าสิ่งที่มันพูด เราพอจะเป็นบ้างไหม
    ถ้าเป็นอยู่ ก็ยอมรับแล้วปรับปรุงแก้ไขซะ
    แต่ถ้าไม่ใช่ อันนี้ก็แล้วแต่คนนะว่าจะพุ่งชน พูดคุยกัน หรือปล่อยมันไป

    นี่เรากำลังพูดถึงการยอมรับตัวเองเป็นหลักนะ
    ยังไม่รวมการยอมรับคนอื่น ซึ่งก็แอดว้านซ์ขึ้นมาอีกหน่อย
    (เพราะลำพังแค่ยอมรับตัวเองก็สุดจะฝืนใจแล้ว)
    เอาเถอะ กรุงโรมไม่ได้สร้างเสร็จในวันเดียวฉันใด
    การยอมรับ(ทั้งตัวเองและผู้อื่น) ก็ต้องใช้เวลาด้วยกันทั้งนั้น
    แต่ถ้าไม่เริ่มตอนนี้ มันก็จะยิ่งยาวนานออกไปเรื่อยๆ ว่าไหม

    ไม่เป็นไร ค่อยๆ นะ ไม่ต้องรีบร้อน
    เริ่มจากเรื่องเล็กๆ เก็บแต้มไปก่อน
    เดี๋ยวเรื่องยากๆ มันก็เป็นไปได้เอง

    :)



เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in