' จองแจฮยอน ' เขาคือผู้ชายที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็พร้อมจะแบ่งปันทุกอย่างให้กับผม อย่างตอนเด็กๆที่ผมลืมเอาดินสอมาเขาก็จะแบ่งให้ผมใช้ทั้งๆที่เขามีแค่ด้ามเดียว เวลาผมลืมเอาหนังสือเรียนมา เขาก็จะยกหนังสือของเขาให้กับผม จนตัวเขาต้องถูกลงโทษ หรือแม้กระทั่งผมหิว เขาก็จะแบ่งข้าวกล่องของเขาให้กับผม

และมันก็ถึงเวลาที่ผมต้องแบ่งปันเขาบ้างแล้ว

" แทยง " เขาเรียกผม ผมหันไปมองเขา ส่งยิ้มให้เล็กน้อยแล้วเขาก็เดินมาหาผม

" เค้กน่ากินจังเลย " เขามองดูเค้กในมือของผม ความจริงมันไม่ได้น่ากินอะไรขนาดนั้น ผมแทบจะไม่ตกแต่งมันเลยด้วยซ้ำ

" ลองชิมดูไหม " ผมลองบอกกับเขา เขาพยักหน้าให้ ผมจึงใช้ส้อมตักเค้กป้อนใส่ปากเขาไปคำนึง

" เป็นไงบ้าง ? "

" ก็อร่อยดี แต่เหมือนขาดอะไรไป "

ขาด.. ขาดอะไรไปนะ

ผมทำหน้าครุ่นคิด จำได้ว่าใส่ส่วนผสมไปตามสูตรจนหมดแล้วนี่นา ตอนที่ชิมมันก็ไม่ได้หวานมาก อะไรกันนะ

ฟอด~~~

" แจฮยอน !! " ผมร้องออกมาเมื่อจู่ๆเขาก็ขโมยหอมแก้มผม ไม่พอแค่นั้นยังแย่งเค้กที่ผมเพิ่งทำเสร็จไปอีก

" เอาคืนมานะ !! "

" จูบฉันคืนสิ " เขาว่าด้วยรอยยิ้มก่อนจะถือเค้กก้อนนั้นเดินออกไป ผมถอนหายใจออกมา ให้ตายสิ ไม่ว่ากี่ปีแจฮยอนก็ยังขี้เล่นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย

ถ้าถามว่าผมแบ่งอะไรให้กับเขา ผมขอตอบเลยว่า ผมแบ่งปันความรักให้กับแจฮยอนครับ

.

.

FIN