วันแห่งการนอนร้องไห้จนน้ำตาท่วม ความเครียดทุกอย่างทุกเรื่องรุมเข้ามาหาเราอย่างไม่ทันตั้งตัว มันเกินกว่าที่เราจะรับไหว ตอนแรกเราก็เศร้าเรื่องงาน พอเศร้ามากๆสมองเราก็ดึงเอาทุกเรื่องที่ทำให้เราณู้สึกไม่ดีเข้ามา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว หรือเรื่องที่กำลังเกิด
ในความคิด เราตายไปแล้วเป็นพันพันครั้ง เรามองเห็นภาพตัวเอง กำลังทำทุกวิธีทางเพื่อที่จะได้เป็นอิสระจากความรู้สึกเหล่านี้
เรากลับมาถึงห้องเราร้องไห้ไม่หยุด เราปวดข้างในอกมาก มันทรมาณ เราร้องไห้จนปวดหัว จนหายใจไม่ออก เหมือนกำลังจะตาย
แค่คิดถึงมันก็แย่มากพอแล้ว ยังมีเรื่องอื่นเข้ามาอีก ในตอนที่เราไม่มีเหลือใครเลยแบบนี้ มันแย่จริงๆ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in