Rate : PG

วัตถุทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าเครื่องเล็กจิ๋วที่เคยนอนแน่นิ่งอยู่บนโต๊ะ จู่ ๆ กลับแผดเสียงร้องเรียกความสนใจจากผู้เป็นเจ้าของ ชายหนุ่มละมือจากก้อนขนที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนตัก เอื้อมไปหยิบเอาต้นตอของเสียงรบกวนมาดู

บนหน้าจอสว่างสไวปรากฏชื่อของใครคนหนึ่งที่ไม่คาดหวังว่าจะโทรฯ มา เขารีบปัดหน้าจอรับสายยกโทรศัพท์แนบหูก่อนจะกรอกเสียงลงไปอย่างอารมณ์ดี

"คิดถึงจนทนไม่ไหวแล้วหรอ?"

แต่อีกฝ่ายดูจะไม่สนใจน้ำเสียงและประโยคล้อเลียนนั่น ถามกลับเสียงนิ่ง 'อยู่ที่ห้องรึเปล่า?'

"รู้มั้ย คำตอบของคำถามนี้มันง่ายนิดเดียว" พูดยังไม่ทันจบประโยคดีเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมาอีกทาง มาซาโตะหันไปมองต้นเสียงด้วยความสงสัย ยังมีใครทนคิดถึงเขาไม่ไหวจนต้องถ่อมาหาเอาเวลาป่านนี้ด้วยหรอ

ดูเหมือนคืนนี้เขาจะฮ็อตน่าดู

"รอแป๊ปนึงนะ" เขาหันกลับมาบอกคนในสาย ก่อนลุกขึ้นก็ไม่ลืมอุ้มเอาโอรีโอ้ลงจากตัก เจ้าตัวเล็กบิดขี้เกียจไปหนึ่งทีก่อนจะขยับตัวหามุมสบายแล้วหลับต่อ

เจ้าของห้องสาวเท้าอย่างไม่รีบร้อนไปทางประตู แอบส่องตาแมวสำรวจหน้าตาของผู้มาเยือนนิดหน่อย

เจ้าของเรือนผมสีเทาซีดเหลือบเขียวจาง ๆ กำลังยืนถือบางอย่างแนบหูทำหน้ามุ่ยอยู่ข้างนอก

พอได้เห็นหน้าชัด ๆ คนที่ทำท่ายืดยาดอยู่เป็นนานสองนานก็รีบเปิดประตูออกดูหน้าผู้มาเยือนชัด ๆ อีกที ใบหน้าที่แสนคิดถึงยับยู่ยี่ คิ้วขมวดพันกันเป็นปม

"ช้า" โทรุลดโทรศัพท์ลงจากหู กดตัดสายและเดินเบียดมาซาโตะที่ยืนเกะกะทางเข้าอยู่

แต่ดูเหมือนจะตัดสินใจพลาดไปนิด จากที่คิดว่าจะเดินผ่านเข้าไปข้างในกลับโดนรวบตัวไปกอดไว้แทน

"ปิดประตูก่อนก็ดีนะ" คนโดนกอดดุเสียงเบา ย้ายตัวเองกับปลาหมึกยักที่เกาะหนึบอยู่ให้พ้นรัศมีบานประตูและดันปิดให้เรียบร้อย

"คิดถึงจัง" เสียงอู้อี้ดังมาจากช่วงซอกคอที่เจ้าตัวมุดอยู่ หลังจากสูดหายใจไปฟืดใหญ่และกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

โทรุยืนนิ่งให้อีกคนได้กอดจนหนำใจ อยากจะดมจะซุกอะไรก็ตามสบาย "คิดถึงอะไร พึ่งเจอกันเมื่อกลางเดินก่อนเอง"

"งั้นต้องรอให้ห่างกันนานแค่ไหนถึงจะคิดถึงได้ล่ะ" หัวใจของคนในอ้อมกอดอ่อนยวบลงไปทันที ไปหัดคำพูดคำจาทิ่มแทงแบบนี้มาจากไหนกัน

โทรุออกแรงดันตัวมาซาโตะออกนิดหน่อย แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยอมง่าย ๆ ยิ่งรัดแน่นเข้าไปอีกจนแทบหายใจไม่ออก

"ขอดูหน้าหน่อยสิ" น้ำเสียงของโทรุเริ่มอ่อนลง เมื่อใช้ไม้แข็งอย่างปกติไม่ได้ก็ต้องลองเปลี่ยนมาใช้ไม้อ่อนบ้าง แต่ก็ยังนิ่ง โทรุถอนหายใจและสะกิดเรียกอีกครั้ง "นี่"

ลูกหมาตัวโตไม่ยอมปล่อยอีกคนไปไหนง่าย ๆ เพียงแค่ผ่อนแรงที่โอบร่างอีกคนไว้และเงยหน้าขึ้นมามอง "ย้อมผมใหม่หรอ?"

"อือ พึ่งไปทำเมื่ออาทิตย์ก่อนเอง" เมื่อมีช่องว่างระหว่างตัวพอที่จะยกแขนขึ้นมาได้แล้วจึงยกนิ้วขึ้นเขี่ยแก้มที่เริ่มมีตอหนวดขึ้นบาง ๆ "เป็นหนวดที่น่าหมั่นไส้ไม่เปลี่ยนเลย" ออกแรงบีบแก้มอีกฝ่ายด้วยความหมั่นไส้อย่างที่ว่าไว้

แขนอีกข้างที่เคยวางทิ้งอยู่ข้างตัวยกขึ้นโอบท้ายทอยเจ้าของห้องไว้ เพียงแค่ออกแรงรั้งเบา ๆ อีกคนก็พร้อมโอนอ่อนไปตามแรง ลมหายใจอุ่นจากปลายจมูกที่เกลี่ยอยู่ข้างแก้มมีกลิ่นบุหรี่จาง ๆ และยังมีอีกกลิ่นที่พักหลังมานี่มักเจือกับกลิ่นบุหรี่ประจำตัวโทรุเสมอ

หมากฝรั่งรสสตรอว์เบอร์รี่ที่สุ่มหยิบมาจากร้านสะดวกซื้อ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะชอบถึงได้มีกลิ่นเจ้านี่ติดตัวตลอด

กลิ่นหวานอมเปรี้ยวอบอวลอยู่ในปากเมื่อยามที่เรียวลิ้นอ่อนนุ่มแทรกเข้ามาหา เจ้าเหมียวแสนซุกซนเริ่มต้นสำรวจอย่างไม่รีบร้อน ละเลียดชิมสัมผัสที่โหยหาทีละนิดทั้งยังแอบยอกเย้าอีกฝ่ายอยู่ในที สัมผัสนุ่มนวลแม้แต่ตอนที่กัดริมฝีปากล่างของเขาอย่างแผ่วเบา ก่อนผละออกไปยังไม่วายแตะริมฝีปากไปทั่วอีกหลายทีแล้วซุกหน้าลงกับบ่ากว้าง สองแขนยังเกาะอยู่ที่คอแน่น

มาซาโตะกระชับอ้อมแขนให้ทั้งสองร่างแนบชิดกันมากขึ้น ให้มากจนรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิร่างกายและจังหวะหัวใจที่เต้นอยู่ภายในอก

คนที่เป็นฝ่ายซุกหน้าลอบสูดลมหายใจยาวเหยียด กลิ่นจากเสื้อผ้าและตัวอีกคนที่ไม่ได้สัมผัสมานาน อุณหภูมิร่างกายที่คุ้นเคย เสียงชีพจรจากต้นคอที่ดังอยู่ข้างหู

"คิดถึงจนทนไม่ไหวจริง ๆ ด้วย"








Fin.