แย่

แย่ที่สุด

ทำไมคริสต์มาสทั้งทีเขาต้องอยู่คนเดียวด้วย ดันมาโดนสาวเทก่อนคริสต์มาสแบบนี้แย่ชะมัด ใครมันจะไปหาคนดามใจทัน พอโทรไปหาเพื่อนเจ้าพวกนั้นก็ดันมีนัดกันหมดแล้ว บ้ารึไงคริสต์มาสก็ต้องอยู่กับเพื่อนสิเจ้าพวกบ้า!! จะให้ความหล่อของเขาเสียเปล่าโดนการให้อยู่คนเดียวงั้นหรอ??

ข้างนอกเริ่มมืดแล้ว พึ่งจะหกโมงเองแท้ๆ พระอาทิตย์ดันขี้เกียจโบกมือลาหายลับจากไป ปล่อยให้ความมืดคืบคลานเข้ามากลืนกินพื้นที่บนท้องฟ้าที่เคยสว่างสดใส เมืองทั้งเมืองถูกปรุงแต่งด้วยไฟนีออนจากตึก บ้าน ร้านค้าริมทาง และไฟข้างถนนแทน ผู้คนรอบข้างเดินขวักไขว่เติมสีสันให้กับเมืองมากขึ้น

ก็คงจะดีกว่านี้ถ้ามีใครมาเดินข้าง ๆ ปัดไล่ความหนาวจากพื้นที่ข้างลำตัวรำคาญพวกคู่รักดี๊ด๊าที่เดินควงแขนกันตามทางเดินจริง ๆ เกะกะไม่พอยังรำคาญลูกตาอีก ดูมีชีวิตชีวากันจังนะ มีแต่เขาหรือไงที่ต้องเหงา

มาซาโตะบ่นพึมพำคนเดียวขณะกำลังเดินกลับจากมหาลัย เขาเดินทอดน่องไปเรื่อยตามทางเดินที่คุ้นเคยทุกอย่างดูคุ้นตาไปหมดยกเว้นอยู่อย่างเดียว  

‘ชูกุฟุกุค่าเฟ่’  

คาเฟ่หน้าตาฟรุ้งฟริ้งที่อยู่ดีดีก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ เขามั่นใจว่าไม่เคยเห็นร้านแบบนี้แถวนี้มาก่อน จะบอกว่าเพิ่งสร้างเสร็จหรอ เขาจะตาถั่วขนาดมองไม่เห็นเลยหรือไง 

แต่ลองดูคงไม่เสียหาย 

เขาผลักบานประตูกระจกเข้าไปในร้าน เสียงกระดิ่งเรียกให้พนักงานสาวน้อยหน้าตาน่ารักหันมากล่าวต้อนรับเขาด้วยเสียงสดใส

“คุณลูกค้ามากี่ท่านคะ”

“ที่เดียวครับ”

“งั้นเชิญด้านในเลยนะคะ”

เขาเลือกโต๊ะที่อยู่ลึกเข้าไปหน่อย ติดกับกระจกหน้าร้านเลือกสั่งเมนูง่าย ๆ อย่างออมเล็ท 

สิ้นคิดเกินไปมั้ยนะ แต่หิวจนขี้เกียจคิดแล้ว สาวน้อยพนักงานยิ้มรับออเดอร์แล้วเดินหายเข้าไปหลังเคาท์เตอร์

ร้านนี้ไม่ค่อยมีคนเลย หรือจะพูดให้ถูกคือตอนนี้ทั้งร้านมีแค่เขาคนเดียวที่เป็นลูกค้า ภายในร้านตกแต่งด้วยโทนสีขาวกับน้ำตาลอ่อน มีชุดโต๊ะเก้าอี้ไม้สีครีมและไฟสีส้มนวล ถือว่าบรรยากาศดีทีเดียว

นั่งเหม่อรออาหารมองนั่นนี่ไปพลางไม่นานพนักงานคนเดิมก็ยกอาหารมาเสิร์ฟ  ในจานมีออมเล็ตราดด้วยซอสมะเขือเทศ ไส้กรอก ขนัมปังกับสลัดผักถ้วยเล็ก ๆ แล้วก็ยังมีกระดาษสีชมพูอ่อนยื่นมาให้ด้วย เขาจับกระดาษพลิกไปมาก่อนจะเลิกคิ้วมองหน้าพนักงานด้วยความสงสัย

“บริการพิเศษสำหรับลูกค้าท่านแรกของวันนี้ค่ะ คุณลูกค้าสามารถเขียนความต้องการอะไรก็ได้ลงในกระดาษหนึ่งข้อ พร้อมกับชื่อเต็ม แล้วเผากระดาษแผ่นนี้ด้วยเทียน คำขอจะเป็นจริงค่ะ”

“ขอแล้วจะได้จริง ๆ หรอครับ?”

“แน่นอนค่ะ”

เธอตอบรับด้วยเสียงสดใสเช่นเคย เขายิ้มให้เธอบาง ๆ ทั้งที่ในใจอยากจะหัวเราะออกมาด้วยซ้ำ เห็นเขาเป็นสาวน้อยวัยแรกแย้มช่างฝันหรือยังไง?

“เหมือนขอของขวัญกับซานต้างี้หรอครับ? ฮะฮะ”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ เป็นการขอพรจากปีสาจต่างหาก”

เธอยิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะเดินกลับไปประจำที่เคาท์เตอร์ที่เดิม

ปีสาจ? นี่มันไร้สาระกว่าเดิมอีกไม่ใช่หรือไง

เขาเก็บกระดาษยัดใส่กระเป๋าเสื้อแบบลวก ๆ แล้วหันกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าแทน รสชาติก็ถือว่าดีมากทีเดียวแบบที่ถ้าตัดสินใจไม่แวะคงเสียใจภายหลัง คราวหน้าคงได้แวะมาฝากท้องบ่อย ๆ ถึงจะเป็นร้านเพี้ยนๆ ก็เถอะ แต่ที่สำคัญคือไอศกรีมอร่อยยยย หอมวะนิลา แถมเนื้อยังแน่นแล้วก็นุ่มลิ้นมาก ๆ หนาว ๆแบบนี้ก็ต้องกินไอศกรีมเนี่ยแหละน้า

.

.

มาซาโตะใช้เวลาในร้านนี้นานพอสมควร สั่งนั่นสั่งนี่มากินจนแทบลุกไม่ไหว จนนาฬิกาบอกเวลาสองทุ่มกว่าถึงได้รู้ตัวว่าควรกลับซักที ก็น่าแปลกที่ขนาดเขานั่งนานขนาดนี้ก็ยังไม่มีลูกค้าเลยซักคนคงเป็นร้านเปิดใหม่จริง ๆ นั่นแหละ เขาเรียกพนักงานคนเดิมมาเช็คบิล และก่อนจะเดินออกจากร้านสาวน้อยคนนั่นก็ย้ำกับกับอีกครั้ง

“อย่าลืมนะคะ เวทมนต์คงอยู่ได้แค่วันเดียวเท่านั้น หลังเที่ยงคืนไปทุกอย่างจะกลายเป็นแค่ความฝัน”

เขาทำเพียงส่งยิ้มตอบกลับไปเท่านั้นโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ เสียงกระดิ่งเหนือประตูสั่นอีกครั้งตอนที่เขาเปิดประตูเพื่อเดินออกไปจากร้าน อากาศหนาว ๆ ข้างนอกเข้ามาแทนที่ เป่าความอบอุ่นจากกายเขาที่เพิ่งได้รับมาจากภายในคาเฟ่หายไปจนเกลี้ยง ได้แต่หดคอเข้าหาโค้ทตัวหนาเดินฝ่าอากาศหนาวเหน็บเพื่อกลับห้อง

.

.

ทันทีที่เข้ามาในห้องได้ก็สะบัดเสื้อโค้ทออก ทิ้งตัวลงเตียงมุดเข้าหากองผ้าห่มทันที หนาวจนนึกว่าจะแข็งตายกลางทางซะแล้ว มือข้างนึงล้วงหาสมาร์ทโฟนตามตัวเพื่อจะเช็คความเคลื่อนไหวของสังคมซักหน่อย แต่ไม่ยักกะเจอของที่หาจึงค่อยๆ เลื้อยลงจากเตียงเอื้อมไปหยิบเอาเสื้อคลุมที่ถอดทิ้งไว้มาล้วงหาของที่ต้องการ อยู่ในเสื้อจริง ๆ ด้วย แต่นอกจากโทรศัพท์แล้วเขาก็เจอกระดาษสีชมพูแผ่นเดิมที่ได้มาจากคาเฟ่

นอนจ้องอยู่นานโดนไม่รู้จะทำยังไงกับมันดี จนตัดสินใจคุ้ยเอาปากกาที่อยู่ในกระเป๋ามาจรดลงบนแผ่นกระดาษว่างเปล่า

ขอเล่น ๆไปคงไม่มีอะไรเสียหายมั้ง แล้วอีกอย่างคงไม่มีใครรู้ว่าเขามานั่งทำอะไรสาวน้อยอย่างการขอพรในกระดาษที่ได้มาจากคาเฟ่หรอก ว่าแต่ว่าจะขออะไรดีล่ะ ไม่เห็นจะมีอะไรที่อยากได้เป็นพิเศษเลย พรุ่งนี้วันหยุดซะด้วย ขออาหารที่เยอะพอจะกินได้ทั้งวันดีมั้ยนะ ก็อากาศมันหนาวนี่นาใครจะอยากออกไปข้างนอกกัน แต่พนักงานบอกว่าหลังเที่ยงคืนทุกอย่างจะกลายเป็นความฝัน แปลว่าที่เขากินเข้าไปก็ไม่มีประโยชน์งี้หรอ

เฮ้อออ นี่เขาเชื่อเป็นตุเป็นตะขนาดนี้เชียว

งั้นเอางี้แล้วกัน

‘ขอสาวสวยผมบลอนด์ใส่ชุดแซนตี้มาฉลองคริสต์มาสอีฟด้วยกัน และที่สำคัญ ขออกคัพ D แบบแน่น ๆ

– ฮายาคาวะเดวิด มาซาโตะ ’

พอเขียนเสร็จก็มานั่งหัวเราะคำขอของตัวเองก่อน แล้วต้องทำยังไงต่อนะ เผากระดาษนี่ด้วยเทียนใช่มั้ย เขาลุกออกจากกองผ้าห่มที่กองรวมกันอยู่บนพื้นเพื่อเดินหาเทียนซักแท่งในห้อง โชคดีที่ไปเจอเข้ากับเทียนพร้อมไฟแช็กในลิ้นชักข้างเตียงพอดี

ว่าแต่เขามีของแบบนี้ในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาไม่ได้สูบบุหรี่นี่นาแล้วมีไฟแช็คได้ไง.... แต่ช่างเถอะ

มาซาโตะเดินถือกระดาษ เทียนไขกับไฟแช็คเข้ามาในห้องน้ำเพื่อเผากระดาษ นี่มันไฟเลยนะ เกิดไหม้ห้องขึ้นมาทำไงห้องน้ำเนี่ยแหละเซฟสุด ทีแรกกะจะจุดที่อ่างหน้ากระจก แต่เหมือนสมองจะคิดเรื่องสยองขวัญที่เคยได้ยินมาผ่าน ๆ ขึ้นมาได้ ก็เลยเปลี่ยนใจมานั่งเผาที่พื้นห้องน้ำแทน

ไม่งั้นเดี๋ยวจากสาวผมบลอนด์จะกลายเป็นผีผมบลอนด์แทน

เขาค่อย ๆจุดไฟที่เทียนแล้วใช้ไฟจากเทียนมาเผากระดาษอีกที

.

เอาจริงตอนนี้เขาก็ใกล้ช็อกเต็มที ยิ่งกว่าภาพจินตนาการผีในกระจกอีก 

ก็ไอ้กระดาษส่วนที่ถูกเผาไปมันไม่กลายเป็นเถ้าแต่ดันกลายเป็นละอองสีดำลอยย้อนแรงดึงดูดโลกขึ้นไปเรื่อย ๆ ก่อนจะจางหายไป นี่มันกระดาษแบบพิเศษหรอ??

นั่งคำนวณความเป็นไปได้ในห้องน้ำซักพักก่อนจะดับเทียนเก็บของค่อยวกกลับมาล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำอีกครั้ง กลับไปนอนที่เตียงแต่ในหัวยังคิดเรื่องกระดาษนั่นอยู่ 

มันคือกระดาษอะไร จะว่าไปก็ไม่มีควันด้วยซ้ำ พรุ่งนี้กลับไปถามคนที่ร้านดีกว่า เผื่อไปซื้อมาใช้บ้างจะได้ช่วยลดโลกร้อน

.

.

.

เสียงกดกริ่งหน้าห้องตั้งแต่เช้าตรู่บังคับให้เขาจำใจต้องขุดตัวจากที่นอน แต่ไม่วายที่จะหอบหิ้วผ้าห่มห่อตัวเดินออกจากเตียงด้วย ยิ่งเขาเดินช้าเสียงกดกริ่งยิ่งดังขึ้นรัว ๆ เพื่อเร่งเร้า

นี่มันเช้าวันหยุดนะโว้ยยยยย

มาซาโตะดึงประตูเปิดเต็มแรงกะจะด่าคนที่มารบกวนการนอนให้เต็มที่ แต่ก็ต้องชะงักหุบปากแทบไม่ทันเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนตัวสั่นงันงกอยู่หน้าห้องเขาเป็นสาวสวยผมบลอนด์สว่างเกือบซีดที่กำลังใส่ชุด...เอ่อ.....แซนตี้??  

หนาวขนาดนี้เนี่ยนะดันใส่กระโปรงซะสั้นจู๋ ทั้งรองเท้าบู้ทสีแดงสูงถึงเข่ากับถุงน่องสีขาวยาวมาถึงต้นขานั่นอีก ทำพาร์ทไทม์แจกใบปลิวหรอ? 

แต่พอมองสูงขึ้นมาหน่อยก็ได้แต่คิดว่าเธอคงไม่ค่อยหนาวเท่าไหร่ คงอุ่นอกอุ่นใจน่าดู เพราะหน้าอกหน้าใจที่ดูจะใหญ่เกินหน้าที่ไปหน่อย

“ฉันมาตามคำขอ”

TBC.