เรื่องราวของโยโซ เด็กหนุ่มที่เหมือนใช้ชีวิตโดยมีเปลือกหุ้มความรู้สึกที่ว่างเปล่าตลอดเวลา เขาไม่สามารถเข้าถึงความปิติหรือความเศร้าใดใด ถ้าให้เปรียบเทียบคงเหมือนหอยทากที่ขดอยู่ในเปลือกแข็งๆ ตลอดเวลา

หากพิจารณาดีดี หนังสือเล่มนี้กล่าวถึงอาการป่วยไข้ทางจิตใจรูปแบบหนึ่ง ตัวละครเอกมีภาวะซึมเศร้าตั้งแต่ยังเด็ก ด้วยการที่ตัวเองรู้สึกแปลกแยกกับผู้อื่นตลอดเวลา และความแปลกแยกนี่เองที่ภายหลังถูกกดทับด้วยเปลือกนอกที่ดูยิ้มแย้ม สนุกสนาน เป็นตัวโจ๊ก ทั้งหมดนี้เพื่อปิดบังความรู้สึกว่างเปล่าในจิตใจ

โรคซึมเศร้าเป็นอาการป่วยทางอารมณ์รูปแบบหนึ่ง คนส่วนมากอาจจะคิดถึงภาพลักษณ์ของคนป่วยที่อมทุกข์หรือร้องไห้ตลอดเวลา แต่อาการที่หนักหนากว่าการร้องไห้หรือเศร้า คือภาวะที่ผู้ป่วยไม่ได้มีความรู้สึกใดใดกับสิ่งรอบตัวเลย

นั่นคือสิ่งที่โยโซรู้สึก เขาจึงแสวงหาการทำทุกวิถีทางที่จะทำให้ตัวเองสามารถกลบเกลือนหลุมดำในจิตใจได้ โดยที่ไม่ทันได้คิดว่าเป็นการแก้ไขปัญหาที่ผิดพลาด แทนที่มันจะช่วยรักษาแผลในจิตใจของตนเองตั้งแต่วัยเด็ก กลายเป็นการปัดฝุ่นไปใต้พรม ทิ้งปมปัญหาให้งอกเงยเสียเปล่า

สุดท้ายสิ่งที่โยโซต้องประสบคือ การพังทลายของจิตวิญญาณ ไม่เหลือสิ่งใดให้ยิดเหนี่ยว สิ้นตั้งแต่ตัวไปจนถึงหัวใจ ไม่เหลืออะไรเลย จนถึงจุดที่เขากล่าวได้ว่า "สูญสิ้นความเป็นคนโดยสมบูรณ์"

ทั้งนี้น่าคิดต่อไปอีกว่า...เรื่องราวของโยโซนั้น เริ่มต้นจากร้อยไปหาศูนย์ หรือเริ่มจากศูนย์ไปจนถึงติดลบร้อยกันแน่ เพราะหากพิจารณาโดยแท้จริงแล้ว เรื่องทั้งหมดเกิดจากบาดแผลวัยเด็กที่ค่อยๆ ขยายมาจนถึงวัยชรา ซึ่งมาสิ้นสุดตรงความรู้สึกพังทลายของวิญญาณนั่นเอง

สุดท้ายแล้วโยโซนั้น สูญสิ้นความเป็นคนในตอนท้าย หรือแท้จริงแล้วตัวเขามิได้สัมผัสถึงการมีชีวิต และความเป็นมนุษย์แต่แรกกันแน่?

~02/10/2017

ชื่อหนังสือ : สูญสิ้นความเป็นคน

ผู้เขียน : ดะไซ โอซามุ แปลโดย พรพิรุณ กิจสมเจตน์

จำนวน 216 หน้า พิมพ์ครั้งที่สี่ มีนาคม 2560

สำนักพิมพ์ JLIT