"พี่สาม..."
"พี่สาม..."
"พี่สาม!!!"
หลี่เยี่ยนชิวเขย่าไหล่บางเล็ก เมื่อได้ยินเด็กน้อยข้างกายละเมอเรียกบุคคลในห้วงคำนึง... ริมโอษฐ์เอ่ยเรียกนามอันคุ้นเคยของอีกฝ่ายออกมาเป็นคราแรก พระหัตถ์ตบแก้มอิ่มขาวเบาๆ เพื่อให้คนรู้สึกตัว
"เจ้าสี่..."
องค์ชายสี่ลืมตาอย่างงงงวยเมื่อใบหน้าของหลี่เจียนหงในความฝันทับซ้อนกับพระพักตร์ของบุคคลตรงหน้า... แม้สุรเสียงจะต่างกันเล็กน้อย... แต่นามที่เรียก... นอกจากพี่สามแล้ว... จะเป็นผู้ใดไปได้อีก
มือเล็กไขว่คว้า ดวงตาเลื่อนลอย พึมพำเบาๆ "พี่สาม... ข้าฝัน..."
"ฝันว่าอย่างไร..."
"ฝันว่าท่าน... นำทัพขึ้นเหนือ... ข้า... ข้ารอท่านกลับบ้าน นานนัก... นานมากๆ... แต่เมื่อถึงวันที่ท่านกลับ... ท่านกลับมาเพียง... มาเพียง..."
องค์ชายน้อยหลับตา มิอาจเอ่ยต่อจนจบ... น้ำตาที่กักเก็บไว้พลันร่วงหล่นไหลรินอาบแก้ม ริมฝีปากเล็กสั่นระริก กลั้นเสียงสะอื้น
หลี่เยี่ยนชิวยกพระกรขึ้นโอบแผ่นหลังเล็กบาง พลางเอนกายลงนอนเคียงข้างเด็กน้อย ลูบหลังขึ้นลงปลอบโยน
"เป็นเพียงฝันเท่านั้น... เจ้าหลับเถิด... พี่สามอยู่ที่นี่มิไปไหน"
"ท่านไม่ไปไหนจริงๆ นะ" องค์ชายน้อยกำฉลองพระองค์ตัวในไว้แน่น น้ำตาอุ่นๆ ไหลลงเปรอะเปื้อนเนื้อผ้าบางเบามิขาดสาย "ข้ามิอยากให้ท่านจากบ้านไปนานๆ"
"สุดท้ายพี่สามย่อมต้องกลับบ้าน... มาหาเจ้า"
คำพูดนี้หลีเยี่ยนชิวมิได้พูดปด เพราะท้ายที่สุด... อู่ตู๋ก็นำหลี่เจียนหงกลับมาพร้อมกันได้จริงๆ
"เวลาตำหนักไม่มีท่านนั้นหนาวนัก..." ร่างเล็กเบียดกายซุกพระทรวง แม้สองแขนจะยกขึ้นกอดตนเองก็มิอาจให้ไออุ่นได้มากเท่าหนึ่งแขนของพี่สามที่กำลังโอบกอดแผ่นหลังของเขาอยู่...
"พี่สามไม่อยู่บ้าน... เจ้าก็ต้องห่มผ้าหนาๆ จุดเตาผิง กอดเตาอุ่นมือ"
"ไม่เหมือนกัน..."
พี่สาม... ท่านไม่รู้หรอกว่าความอุ่นร้อนของสิ่งของพวกนั้นไล่ได้เพียงความหนาวเหน็บทางกาย... ความอบอุ่นของอ้อมกอดของท่านต่างหาก... ที่สามารถไล่ความเปลี่ยวเหงาออกไปได้จนหมดสิ้น...
จากนั้น... นิทรารมย์ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาควบคุมสติขององค์ชายสี่ตัวน้อยอย่างช้าๆ ดวงตาบวมช้ำทั้งสองข้างพริ้มหลับ... แม้คราบน้ำตาจะเหือดแห้งไปแล้ว แต่ความอบอุ่นที่โอบกอดกลับมิจางหายจนกระทั่งรุ่งเช้า...
"ความเหน็บหนาวของเจ้า ข้ารู้ซึ้งดีกว่าใคร"
การโหยหาความอบอุ่นนี้ก็เช่นกัน...
ครานี้... อ้อมกอดข้า จึงขอมอบให้เจ้า... แทนเขาก็แล้วกัน...
หลี่เยี่ยนชิวแย้มพระสรวลเศร้าสร้อย พระกรสองข้างกอดเด็กน้อยเอาไว้ มิคลายจนรุ่งสาง...
"หลับเถิด... หลี่เยี่ยนชิว..."
แถมไม่ค่อยได้มีเวลาอยู่ด้วยกันเท่าไหร่ด้วย...
วังหลวงที่ไม่มีท่านพ่ออยู่ก็ช่างเงียบเหงา...และเมื่อท่านพ่อไม่อยู่ด้วยตลอดกาลก็ช่างเย็นเยียบ...