เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Into the roomDHaeArin
มายไดอารี่ ตอน สิ่งสำคัญที่แท้จริง
  • เราเจอแอนนิต้าในห้องเรียน Pre-intermedait level แอนนิต้าเป็นชาวโปแลนด์ อายุราวๆ 24-25 ปี ผมสีทองออกขาว ตาคมโตสีน้ำข้าว ผิวขาว และตกกระ เธอเล่าให้เพื่อนในห้องฟังว่า พ่อ แม่ของเธอที่โปแลนด์ มีอาชีพทำสวนทำไร่ หลังบ้านของเธอติดกับป่า มีต้นไม้สูงๆ มากมาย มีแม่น้ำสายเล็กๆ ไหลผ่าน เธอชอบมันมาก ถึงขนาดที่ว่า ในอาทิตย์แรกที่เธอมาถึงที่นี่ เธอร้องไห้ คิดถึงบ้านป่า ที่อยู่ติดแม่น้ำของเธอ เธอบอกว่าจากที่เธอเคยถอดรองเท้า เดินเท้าเปล่าบนดิน บนหญ้าได้ พอมาถึงที่นี่เธอไม่สามารถทำแบบนั้นได้อีก เธอคิดถึงที่ๆ เธอจากมา เราชอบแอนนิต้า ชอบความบริสุทธิ์ของบ้านเธอ...


    หลังจากวันนั้นพวกเราสนิทกันมากขึ้น เพราะหลังเลิกเรียน เราขึ้นรถไฟสายเดียวกัน เธอเล่าว่าเธอจำเป็นต้องมาที่นี่ เพราะเธอต้องการหางาน ที่บ้านของเธอไม่ค่อยมีงานให้ทำเท่าไหร่ ถึงได้ทำงานที่มีค่าจ้าง แต่ค่าจ้างที่ให้ก็น้อยมาก ไม่เหมือนกับที่นี่ที่จ่ายเงินให้ดีกว่า เธอจึงชอบที่จะอยู่ที่นี่ แอนนิต้ารับจ๊อบเป็นช่างตัดผม ทำงานอยู่กับเจ้าของร้านตัดผมแถวๆ เฮิร์ธฟิลส์


    เจอกันครั้งก่อน เธอเล่าให้ฟังว่าวีซ่าของเธอกำลังจะหมด และเธอจำเป็นจะต้องกลับบ้านไปก่อน ทั้งที่เธออยากอยู่ที่นี่ต่อ เธอบอกเจ้าของร้านตัดผมที่เป็นนายจ้าง หัวหน้าเธอสัญญาว่าจะทำเรื่องขอต่อวีซ่าให้เพื่อให้เธอได้กลับมาทำงานที่นี่แบบถาวร

    See you letter Arin... เธอบอกกับเราอย่างนั้น ก่อนที่เราจะกอด และลาจากกันบนรถไฟฟ้าสาย Cronulla


    หลังจากนั้นไม่กี่อาทิตย์ เราเจอเธออีกครั้งที่โรงเรียน ครั้งนี้เธอเลื่อนขึ้นมาเรียนใน Intermedait level แล้ว


    เนื่องจากเราอยู่คนละห้องกัน เราจึงได้เจอกันบ้างบางครั้ง ใจเวลาพักเบรค เธอดูสดชื่นเหมือนก่อนจากกัน เราไม่ได้คุยกันมากนัก แต่เธอบอกว่าเธอสบายดี...


    วันนี้ระหว่างทางไปทำงานที่ Central Park เราเจอเธอกำลังเดินไปขึ้นรถไฟ เราเดินตามหลังเธอไป และกำลังคิดว่าเราจะเข้าไปทักดีมั้ย? อยู่ดีๆ เธอก็หยุดเดิน และนั่งลงบนม้านั่งในสวน เราเลยเดินเข้าไปถามว่าเธอสบายดีมั้ย? เธอบอก Good! แต่ใบหน้าของเธอไม่ได้เป็นแบบที่บอกเลย เธอดูเครียด เหมือนมีเรื่องไม่สบายใจ ปากซีดๆ ของเธอเอ่ยถามเราว่า Arin, Do you have anytime to talk with me?


    บนม้านั่งข้างๆ แอนนิต้า เรากำลังมองแอนนิต้าจุดบุหรี่สูบ... เธอพ่นอัดควันเข้าปอดอยู่สองสามครั้ง แล้วจึงเริ่มเล่าให้ฟังว่า ลูกพี่ลูกน้องของเธอจากไปเพราะอุบัติเหตุรถชนด้วยวัยเพียง 15 ปี คุณหมอส่งเขาเข้าห้องไอซียูเพื่อยื้อชีวิตอยู่ 7 วัน แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เพราะความที่สนิทกันมาก การจากไปของเขาจึงสร้างความเสียใจให้กับแอนนิต้าเป็นอย่างมาก เธอย้ำกับเราอยู่หลายครั้งว่าเขายังเด็ก อายุของเขาแค่ 15 ปี...


    ที่บ้านเธอได้ทำพิธีศพ จุดโคมลอยขึ้นฟ้า 15 ลูก แล้วนำเถ้าไปลอยอังคาร เธอขอหยุดทำงานเพื่อทำใจอยู่ 7 วัน ระหว่างนั้นเธอบอกว่า ตลอดเวลาเธอสวดอ้อนวอน และคุยกับพระเจ้า เธอกลับมาทำงานอีกครั้ง เพื่อที่จะพบว่า เจ้าของร้านตัดผมโกงเงินภาษีของเธอมาตั้งแต่วันแรกที่เข้าทำงาน เธอขอลาออก และตอนนี้เธอกำลังตกงาน 


    เธอพ่นควันบุหรี่ออกมาเป็นทางยาว ก่อนที่จะบอกกับเราว่าเธอคงต้องรีบหางานทำแล้ว เพราะต้องจ่ายค่าบ้าน และค่าเทอม เมื่อวานเธอไปเทรนงานตัดผมมา แต่ค่าจ้างน้อยเกินไป เธอไม่สามารถดำรงชีพอยู่ได้ด้วยเงินแค่นั้น นอกจากนั้นการเดินทางไป ก็ยังต้องใช้เส้นทางที่เป็นอันตราย...


    ใบหน้าของแอนนิต้าเศร้าลงเรื่อยๆ ก่อนที่จะเล่าให้ฟังว่าตอนนี้เธอได้เปลี่ยนความคิดจากที่คุยกันไว้ครั้งก่อนแล้ว ในตอนนี้สิ่งที่เธอต้องการมากที่สุด คือการรีบกลับบ้าน... เธอบอกเราว่า


    Arin, You know family is the most important for me nobody know what will happen tomorrow. I need to go back to live with my family.


    อุบัติเหตุครั้งนี้ได้สร้างความเสียใจ และทิ้งบทเรียนไว้ทั้งกับแอนนิต้า และเรา... อีก 20 อาทิตย์ เธอกำลังจะได้กลับไปที่บ้านของเธอ บ้านที่หางานยาก และจ่ายค่าจ้างในราคาถูก แต่เป็นบ้านที่เธอเห็นบางสิ่งบางอย่างที่แตกต่างไปจากเดิม


    ชีวิตแสนสั้น... จงรีบทำสิ่งที่สำคัญที่สุด เพราะไม่มีใครรู้หรอกว่า พรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น


    RIP to Aneta's cousin who give me this lesson. You are so young but you can teach us. Thank you little boy.

    Arin 021115
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in