เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
It has everything to do with the rain.pearandfreesia
CHAPTER I - Four Weddings and A Funeral

  • Fiona: The truth is I have met the right person, only he is not in love with me. And until I stop loving him, no one else stands a chance.

     



    ไม่มีเหตุผลอะไรมากมายกับการเลือกชื่อหนังเรื่องนี้ นอกเหนือไปจากที่มันเป็นหนังรักปี1994 ซึ่งเป็นปีเกิดของเราเอง ไม่ได้ดังมากมายอย่างอีกหลายเรื่องถัดมาของ Grant แต่ก็เป็นหนังในใจของใครหลายๆคน

     

    ณ ขณะที่เขียน คงมีประโยคติดหูจากหนังไทยในช่วงนี้ที่ว่า 'ความตายจะสำคัญขึ้นมา ถ้าเรามีความรัก' สำหรับ Four Weddings and A Funeral ก็บอกเล่าในทำนองเดียวกันถึงช่วงชีวิตที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ว่ามันจะจบลงที่วันไหน กับความรักที่เอาแต่รั้งรอไปก็เสียเวลาเปล่า

     

    แต่ทุกอย่างล้วนมีจังหวะเวลาของตัวมัน เริ่มต้น เกิดขึ้น และจบลง

     

    ถึงใครก็ตามที่เผลอมาอ่านเรื่องราวของเรา ขอแนะนำให้คุณได้รู้จัก จักรวาล (The Universe)

     

    เราเกิดคำถามชั่วแวบหนึ่งขึ้นมาพาลโทษจักรวาลเอาว่า ถ้าไม่พาพี่เข้ามาให้เรารู้จักเสียเลยยังจะดีกว่า ให้เรารักและชื่นชมพี่จากที่ไกลๆ อยู่อย่างนั้นตลอดไป และคำว่า ‘Forever’ มันคงจะมีจริงสำหรับเรา

    แต่คล้อยเวลาตามหลังเราก็เริ่มไม่เห็นด้วยกับตัวเองขึ้นมา

     

    จำได้แน่ชัดถึงความสับสนและอารมณ์ที่รุนแรงตอนพึ่งรู้ความจริง ถึงสองตัวตนที่จักรวาลผลักให้มายืนอยู่ตรงหน้าเรา อยากหยุดเรื่องราวมันเสียตรงนั้น อาจเพราะรู้ถึงตอนจบโดยไม่ทันรู้ตัว และก็มีบางครั้งในช่วงนี้ที่คิดว่าถ้าจบความสัมพันธ์ของเราลงไปในวันเหล่านั้น มันคงจะเจ็บน้อยกว่านี้

    แต่ไม่หรอก ไม่เลย... กับพี่ จบวันไหนก็เจ็บเท่ากัน


    เพราะงั้นเราถึงได้เปลี่ยนใจ เอ่ยขอบคุณกับจักรวาลที่อย่างน้อยก็เคยทำให้เรื่องของเรากับพี่เป็นจริงในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต ให้เราได้มีโอกาสจับต้องและดูแลคนที่เรารู้ตั้งแต่ยังไม่รู้จักว่าเขามีอิทธิพลกับเรามากเหลือเกิน

    แล้วสักวันเมื่อหัวใจเราเข้มแข็งพอ เราคงกลับไปอยู่ใกล้พี่จากที่ไกลๆ ได้อีกครั้ง พร้อมความรักไร้เงื่อนไขที่มันเป็นเช่นไรนับจากวันแรกก็จะเป็นเช่นนั้นตลอดไป.

     



    หลายครั้งช่วงหลังๆเวลาที่โดนพี่ผลักออกมาจากชีวิต ด้วยเหตุผลว่าเราควรไปอยู่กับคนอื่น คนเก่าบ้างคนใหม่บ้าง ซึ่งเราไม่ได้ต้องการเลย แต่ไม่ว่าจะพูดเท่าไหร่อธิบายยังไงพี่ก็ไม่ได้รับฟัง จนเราท้อและต้องปล่อยมันไป แม้ในความเป็นจริงแล้วเรื่องราวในอดีตมันจบสิ้นไปหมดแล้ว ความรู้สึกที่มีอยู่ในลิ้นชักในห้องสมุดความทรงจำของเราเป็นเหมือน virtual reality เวลาที่ถูกกระตุ้นให้ออกมา โทษใครไม่ได้นอกจากตัวเองที่ประสาทส่วนความรู้สึกดันมีปุ่มขยายได้ลึกกว่าคนทั่วไป เลยกลายเป็นเรายังรู้สึกกับคนนั้นคนนี้อยู่ ...ในสายตาของพี่

     

    แต่เสมือนจริงอย่างไร ก็ไม่ใช่ความจริง

     

    กับคำพูดว่าเดี๋ยวเราก็เจอคนใหม่ เรามีตัวเลือกเยอะแยะ เป็นคนฟังนี่ถึงกับขมวดคิ้ว

    ทุกคนเจอคนใหม่ทุกวันแต่หากเราวางความรู้สึกไว้ที่คนๆหนึ่งแล้วล้วนยากที่จะเอามันไปให้ใครอื่น และก็ไม่ได้อยากจะเอาไปให้ใครอื่น เมื่อตัดสินใจรักคนๆหนึ่งแล้วและโดยเฉพาะเมื่อเรื่องราวดำเนินมาประมาณหนึ่งแล้ว คงไม่ได้มีใครอยากเริ่มต้นใหม่หรือโหยหาสิ่งใหม่ อย่างน้อยก็ไม่ใช่เรา

     

    เพราะอย่างนั้นตอนที่บังเอิญเจอคำพูดของฟิโอน่าจากหนังต้นเรื่องของบทนี้ ในใจมันถึงได้เต้นแรงและสมองก็สั่งการให้จำเก็บไว้ เพราะจนกว่าเราจะเลิกรักคนๆนี้ได้ ไม่ว่าใครก็ล้วนไม่มีสิทธิจะเข้ามาทั้งนั้น.


เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in