Title : And our love is a ghost that the others can't see | แต่ถ้าหากว่า— ถ้าหากว่าวันหนึ่ง...

Author :  Sean

Pairing : Ulrich Nielsen x Jonas Kahnwald

Rating : Rate 15+ 

Fandom #DarkNetflix

แถมเพลงประกอบซีรีส์เรื่องนี้ไว้ฟังคลอๆไปด้วยฮะ จิ้มๆ

ว่าด้วยที่มาที่ไปในการชิปคู่นี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าการเห็นรูปคุณ Oliver Masucci (อูลริค นีลเซน) กับน้อง Louis Hofmann (โยนาส คาห์นวัลด์) กอดกันที่งานพรีเมียร์ ด้วยความขี้ชิป เรือลำนี้ก็เลยบังเกิดค่ะ

แต่ความว่า มีเนื้อหาสปอยล์ เนาะ สำหรับคนที่ดูแล้วอาจจะคิดว่าสปอยล์ไม่มาก เพราะเราก็เขียนใส่สีตีไข่เพื่ออรรถรสคู่ชิปด้วย แต่ครือแบ่บ..ฟิคมันไม่มีอะไรเลยนอกจากสนองตัณหาล้วนๆ555555555555555555555 แต่คนที่ยังไม่ดู ถ้าไม่กลัวสปอยล์ก็อ่านได้ค่า คิดว่าคงสปอยล์ไม่เยอะนะ (มั้ง)

enjoy และคอมเมนท์ฟิคได้ที่ #seanfic คร้าบ

ปลายรองเท้าเหยียบย่ำลงบนแอ่งน้ำขังที่ประดับอยู่บนถนนลาดยาง- มุ่งหน้าไปอย่างไร้จุดหมาย, แต่กลับค้นพบว่าตัวเองหยุดยืนอยู่ที่หน้าสถานีตำรวจแห่งเมืองวินเดน

ท่ามกลางห่าฝนที่โหมกระหน่ำลงมาจากท้องฟ้าราวกับหยาดน้ำตาของพระเจ้า ยังมีอีกหนึ่งใบหน้าซึ่งเปื้อนด้วยคราบเถ้าธุลีแหงนมองไปยังที่มาของน้ำฝน หวังเพียงแค่ช่วยชำระสายน้ำแห่งความโศกเศร้าให้เหือดหายไป

ปลอบโยนหัวใจที่บอบช้ำของเขาด้วยโอบกอดของน้ำตาของพระผู้เป็นเจ้า

ฮู้ดสีเหลืองถูกลดลงเมื่อเท้าทั้งสองข้างของเขาเหยียบเข้าไปในพื้นที่ซึ่งคับไปด้วยเจ้าหน้าที่ตำรวจ ไม่มีใครหยุดนิ่ง หรือแม้แต่จะหยุดคุยกับเขา

เว้นเพียงแต่...

“โยนาส..เธอมาทำอะไรที่นี่”  มืออุ่นที่แตะบนบ่าเรียกให้สติได้ย้อนกลับคืนมาอีกครั้ง โยนาสหันไปหาเจ้าของเสียงและมือหนานั้น

“ผม..” นัยน์ตาสีฟ้ารื้นไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง เขามองหน้าชายวัยกลางคน คำพูดทั้งหมดทั้งมวลในสมองก็ประดังหายไปชั่วพริบตา

ปลายนิ้วโป้งแตะสัมผัสใต้ขอบตา,  ใบหน้าของเด็กหนุ่มเอียงซบฝ่ามือนั้นอย่างโหยหา ก่อนที่ทุกอย่างจะดับลง “ตรงนี้ไม่ได้..”

ฝ่ามือเดิมที่สัมผัสแปรเปลี่ยนไปกุมข้อมือแทน เขามุ่งหน้าไปยังที่แห่งหนึ่ง ที่ซึ่งจะทำให้มีเพียงแค่เขาสองคน

I

ณ ช่วงเวลาแห่งหนึ่ง..

หากผมขอได้..

ผมขอได้ไหม

ขอให้มีเพียงแค่เรา..

“โยนาส..มีอะไรหรือเปล่า” อูลริคจับมือของเด็กหนุ่มเอาไว้ด้วยฝ่ามือทั้งสองข้างของเขา– เขาอยู่ในห้องเก็บเอกสารที่เจ้าหน้าที่ตำรวจมักจะเข้ามาหาข้อมูลอาชญากรรมในที่นี่บางครั้ง

“โยนาส..” เขาสัมผัสแก้มของเด็กหนุ่มโดยที่มืออีกข้างยังคงกุมมือของเขาอยู่ อูลริคเรียกชื่อของเขาซ้ำอีกครั้งเมื่อไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปาก “..ฉันฟังเธออยู่”

“ไม่มีอะไรครับ..” โยนาสตอบพยายามฝืนกลืนคำพูดทั้งหมดลงคอ แขนเสื้อที่เปียกชื้นน้ำฝนถูกยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาของตัวเอง

“ฉันจะเชื่อได้ยังไงว่าเธอไม่มี” ปลายนิ้วโป้งลูบแก้มสีขาวซีดเพื่อเช็ดน้ำตาซึ่งไหลรินจากดวงตาสีฟ้าที่เขาหลงใหลอยู่ทุกครั้งเมื่อได้สบตา เว้นแต่ในช่วงเวลาแบบนี้ เวลาที่โยนาสร้องไห้ .. เขาไม่อยากแม้แต่จะเห็นน้ำตาของเด็กชายเลย

“ผม..พูดไม่ได้..” เสียงสะอึกสะอื้นเริ่มพรั่งพรูออกมาพร้อมๆกับกำแพงแห่งน้ำตาที่ค่อยๆพังทลาย เด็กหนุ่มซบหน้าลงกับฝ่ามือของตัวเอง 

เขายังคงร้องไห้ถึงแม้จะอยู่ในอ้อมกอดอุ่นที่สวมกอดเขาเอาไว้

“ไม่ร้อง..” ฝ่ามือลูบผมสีน้ำตาลยุ่งอย่างอ่อนโยนเช่นเดียวกับน้ำเสียงของเขา “ถ้าเธอไม่อยากพูด ฉันก็จะไม่ถาม”

“ค..ครับ”

“หยุดร้องไห้ได้แล้ว..” อูลริคประคองใบหน้าเปื้อนน้ำตาเพื่อให้สบตากับเขา “..เธอกำลังจะทำให้ฉันร้องไห้ตามนะ”

“ฮึก--” นัยน์ตาสีฟ้ามองใบหน้าเปื้อนยิ้มของอีกฝ่าย 

น่าขันนัก..กับการที่เราต้องร้องไห้กับใครสักคนหนึ่งโดยที่เราก็ไม่สามารถจะพูดอะไรออกไปได้เลย

“ไม่ร้องแล้วนะเด็กดี”

“ครับ..”

แต่ถ้าหากว่า..

ถ้าหากว่าวันหนึ่ง..

ถ้าหากคุณได้ล่วงรู้ความลับแห่งกาลเวลา

คุณจะยังอยู่กับผมไหม

II

โยนาสยังอยู่ในอ้อมกอดของผม

หรืออาจเป็นผมเองก็ได้ที่ยังไม่อยากปล่อยเขาไปไหน

แต่ไม่ว่าอะไร

ตราบใดที่ผมยังอยู่ตรงนี้..ผมจะปกป้องเขาเอง

          “เธออยากกลับบ้านไหม..” อูลริคเอ่ยถาม แผ่นหลังของเขาพิงอยู่กับชั้นวางเอกสารโดยที่สวมกอดเด็กหนุ่มจากทางด้านหลัง คางมนวางเกยบนไหล่เล็ก เอียงคอมองเป็นคำถาม

          “อยากอยู่กับคุณ” เสียงอู้อี้ในลำคอเอ่ยตอบ

          “โยนาส..” นายตำรวจวัยกลางคนหมุนตัวของเด็กหนุ่มในชุดฮู้ดสีเหลืองให้หันกลับมามองตัวเองอีกครั้ง “ฉันก็อยากอยู่กับเธอ .. แต่ฉันต้องทำงาน”

“เธอเข้าใจฉันไหม”

“ครับ..”

“จนกว่ามิเกลจะกลับมา.. ฉันสัญญากับเธอ”

แต่ถ้าหากว่า..

ถ้าหากว่าวันหนึ่ง..

มิเกลไม่มีวันได้กลับมา

คุณจะยังอยู่กับผมไหม

III

เขาจับมือของผมตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน

ช่วงเวลาแห่งการจากลาได้ย่ำกรายเข้ามาเยือนอีกครั้ง

อีกครั้งแล้วหรือที่เราต้องจากลา..

ไม่เลย..ไม่เคยอยากให้มันได้เกิดขึ้นเลย

“ฉันส่งเธอได้เท่านี้นะ” ริมฝีปากบางของชายวัยกลางคนประคมจูบลงบนเรือนผมสีน้ำตาลนั้น ไล่ลงมาบนเปลือกตาที่แดงช้ำจากการร้องไห้ จรดหน้าผากแนบชิดกัน- แผ่นเปลือกตาหนาปิดลงอีกครั้ง

หวังเพียงซึมซับช่วงเวลาเหล่านี้ไว้ให้นาน ไม่ต่างกันกับเด็กชายที่นั่งอยู่ข้างๆ

“อูลริคครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยเรียกชื่อของอีกฝ่าย

ถึงตอนนี้อูลริคก็ขยับออกจากโยนาสแล้ว แต่มือของเขายังคงกุมมือเล็กนั้นไว้อยู่ เขาเอ่ยตอบ “อืม..ว่ายังไง”

“ถ้า..” คำพูดเหล่านั้นหลุดหายไปในลำคออีกครั้ง แต่เขาพยายามฝืนขุดมันขึ้นมา “ถ้าหากว่าวันหนึ่งผมต้องหายไป..”

“ไม่..”เขาตอบ “มันจะไม่มีวันนั้น”

“แต่ถ้ามันแลกกับการที่มิเกลจะกลับมาล่ะ..”

อูลริคเงียบ ..ก่อนที่เสียงถอนลมหายใจจะถูกปล่อยออกมา

“เธอคงรู้ว่าฉันจะเลือกอะไร”

“ครับ..”

“แต่..” เขาเว้นจังหวะ, ขยับตัวปลดสายเข็มขัดนิรภัยแล้วมองเด็กหนุ่มอีกครั้ง “วันนี้..ตอนนี้ฉันยังมีเธออยู่..”

“ตรงนี้..”

อูลริคจับมือซ้ายของโยนาสไปทาบกับหน้าอก ประคมจูบซ้ำอีกครั้งที่เรือนนิ้ว ก่อนที่จะแนบมือนั้นไว้กับใบหน้าของตัวเอง

“เธอจะอยู่ตรงนี้กับฉันไหม”

“ผมจะอยู่กับคุณเสมอและตลอดไป”

ปลายนิ้วไล้ไปบนใบหน้าของชายวัยกลางคน ผ่านริ้วรอยที่บ่งบอกถึงกาลเวลา ริมฝีปากที่บัดนี้มีเพียงแต่รอยยิ้มเล็กๆปรากฏอยู่ นัยน์ตาของอูลริคยังมีอะไรซ่อนอยู่อีกมาก

ไม่เว้นแต่..

ริมฝีปากที่ถูกพูดถึงประกบเข้ากับริมฝีปากรูปกระจับของเด็กหนุ่ม ถึงแม้จะมีกลิ่นบุหรี่จางๆที่ติดอยู่ภายใต้ริมฝีปากนั้นอยู่บ้าง แต่โยนาสก็ยังยินยอมที่จะรับจูบจากอูลริค

ริมฝีปากที่คุ้นเคยปลอบประโลมหัวใจที่บอบช้ำได้เป็นอย่างดี

มีคุณอยู่ตรงนี้..ผมก็ไม่กลัวอะไรแล้ว

บนริมฝีปากอุ่นที่มีกลิ่นของมิ้นท์ติดอยู่ อูลริคชอบที่จะได้ลิ้มรสนั้น ลิ้มรสโยนาสที่เขารัก แต่ในเมื่อทุกการพบเจอก็ต้องมีการจากลา, รสจูบที่เขาได้ลิ้มลอง จะเก็บไว้ในห้วงความทรงจำเสมอไป เก็บไว้ทุกวินาทีที่ได้อยู่ด้วยกัน - กลิ่นหอมของเด็กน้อยจะยังคงอบอวล  เสียงหัวเราะที่สดใสจะยังคงก้องกังวาน ใบหน้าหวานจะยังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจ

เสมอและตลอดไป ..

“ฉันต้องไปแล้วนะ” เขาถอนจูบ, แต่โยนาสยังคงโหยหา – เขาจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากเล็ก “ฉันต้องไปแล้วจริงๆ”

“คืนนี้คุณจะมาหาผมไหมอูลริค” นัยน์ตาสีครามใสย้อนมองนัยน์ตาสีมรกตของอีกฝ่าย

“ฉันจะไป ..ฉันสัญญากับเธอ”

TBC?