นี่เป็นบันทึกเรื่องราวของเรากับการเดินออกจากcomfort zone เพื่อไปเจอโลกที่เดาไม่ออกเลยว่าจะเป็นอย่างไร ไม่รู้จักใครทั้งนั้น

ใช่ค่ะ เราคิดว่าเคยมีคนเขียนเรื่องราวอย่างนี้ให้อ่านกันเยอะแยะแล้วกับการไปเรียนภาษาที่ประเทศอังกฤษ รีวิวเรื่องราวชีวิตประจำวันอะไรประมาณนั้น แต่เรื่องราวของแต่ละคนนั้นไม่มีใครเหมือนกันหรอกเนอะ แม้แต่การไปในสถานที่เดียวกัน ในเวลาเดียวกัน แต่ละคนยังรู้สึกไม่เหมือนกันเลย

ตอนนี้เรากลับมาแล้ว และยังคงคิดถึงช่วงเวลานั้นมากๆ ถือว่าเป็นโอกาสครั้งหนึ่งในชีวิตที่เราตัดสินใจไปแล้วไม่รู้สึกเสียดายอะไรทั้งนั้น บางทีการก้าวออกจากพื้นที่ที่ทำให้เราสบายใจมันยากนะ but what if it’s worth?

เราเป็นคนที่ชอบไปเที่ยวต่างประเทศ แต่ปกติแล้วจะไปกับครอบครัว ดังนั้นครั้งนี้ถือว่าเป็นการออกไปเจอโลกกว้างคนเดียวจริงๆ 

ความน่ากลัวไม่ใช่ตอนตัดสินใจว่าจะไปดีไหม แต่เป็นตอนที่สอบไฟนอลเสร็จแล้วบินกลับบ้านเพื่อนไปจัดกระเป๋า ตอนนั้นอยู่ๆก็รู้สึกว่าปิดเทอมแล้วทำไมกูไม่นอนอยู่บ้านวะ ออกตัวก่อนเลยว่าเราเป็นคนติดบ้านมาก ขนาดไปอยู่หอถ้าปิดหลายวันเรายังกลับบ้านเลย เก็บกระเป๋าไปก็คิดไปว่านี่กูหาเรื่องใส่ตัวทำไม ไปอยู่กับโฮสจะอยู่ได้ไหม จริงๆเรามั่นใจว่าเราเข้ากับคนง่ายอยู่นะ แต่มันก็กลัว เราพูดไม่เก่ง ขนาดภาษาไทยยังไม่ค่อยพูดเลย ละภาษาอังกฤษกูจะชวนเค้าคุยอะไรวะ ความรู้สึกตอนนั้นมันเคว้งไปหมด มันไม่เหมือนเวลาไปเที่ยว แต่นี่คือเราจะไปอยู่ตรงนั้นอะ ไม่รู้จักใครเลยนะ ถ้าไม่มีเพื่อนจะทำยังไง กินข้าวคนเดียวได้ไหม เอองงไปหมด ทำตัวไม่ถูก

จริงๆตอนนี้ที่นั่งพิมพ์อยู่ก็คิดนะว่าตอนนั้นกูกลัวอะไรขนาดนั้นวะ พอเราก้าวผ่านมันมาได้แล้วมองย้อนกลับไป สิ่งที่เครียดๆตอนนั้นกลายเป็นเรื่องตลกไปเลย.