เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
internship with suffering childlit studentธนญ
อีเมลสิบฉบับกับการตอบกลับที่สูญหาย
  • ✳︎



    หากให้พูดถึงปีสามเทอมสองในช่วงโควิดระลอกสาม ก็คงไม่ต่างกับการหนีซอมบี้ในบ่อจระเข้มีแต่ตายกับตายเท่านั้น ทั้งวิชาเอกวิชาโทต่างรุมเร้าเสียจนแทบลืมเวลานอน ไหนจะวิชาสัมมนาโปรเจคใหญ่ที่ใช้เวลาทำไปมากกว่าห้าเดือน เรียกได้ว่ารอดตายมาได้ก็ถือว่าปาฏิหาริย์แล้ว

    แต่หายนะยังไม่หยุดแค่นั้น เมื่อช่วงซัมเมอร์ปีสามก่อนขึ้นปีสี่ นิสิตวรรณกรรมสำหรับเด็กจะต้องเริ่มหาที่ฝึกงานและออกไปเผชิญโลกกว้างของจริง เราเองก็ไปหนึ่งในคนที่ต้องเริ่มหาที่ฝึกงานของตนเอง 

    ตอนแรกก็เริ่มหาจากบริษัทที่เราสนใจ นั่นก็คือบริษัทเกี่ยวกับเว็บตูนนั่นเอง และถือว่าโชคเข้าข้างอย่างมาก เพราะมีแพลตฟอร์มเว็บตูนจากประเทศเกาหลีเพิ่งมาเปิดใหม่และกำลังเปิดรับเด็กฝึกงานตำแหน่งอยู่พอดิบพอดี เราเลยตัดสินใจเริ่มรีบปั่น portfolio และ resume ของตนเองจนหัวฟู ถึงผลงานด้านพิสูจน์อักษรจะแทบไม่มีเลย แต่โชคดีที่มีพวกการบ้านหรืองานที่ส่งในวิชาเอกมาช่วย ทำให้แฟ้มผลงานของเรามีอะไรขึ้น

    พอเราปั่น portfolio เสร็จก็รีบเขียนอีเมลส่งไปตามรายละเอียดที่บริษัทแจ้งไว้ จากนั้นก็นอนรอจดหมายตอบรับอย่างใจจดใจจ่อ—แต่ดูเหมือนจะไม่ง่ายขนาดนั้น เมื่ออีเมลที่ส่งไปกลับไม่มีการตอบรับนานกว่า 3 วัน 5 วัน จนกระทั่งผ่านไป 1 สัปดาห์

    ช่วงเวลาระหว่างการรอจดหมายตอบกลับจากบริษัทมันยิ่งทำให้เรารู้สึกร้อนรนขึ้นทุกวัน เมื่อเพื่อนในเอกต่างได้ที่ฝึกงานกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ขณะที่เรากลายเป็นคนกลุ่มน้อยที่ยังไม่ได้การตอบกลับและที่ฝึกงานเลยด้วยซ้ำ

    และนั่นก็ทำให้เราตัดสินใจส่ง portfolio และ resume ไปตามหน่วยงานต่างๆ ที่เปิดรับเด็กฝึกงานอยู่ ณ ตอนนั้่น เราไม่เกี่ยงว่าบริษัทนั้นจะทำคอนเทนต์ด้านอะไร หรือเปิดรับสมัครเด็กฝึกงานตำแหน่งไหนบ้าง (ถือเป็นข้อดีอย่างหนึ่งของเด็กเอกนี้ที่ถูกฝึกมาให้ทำงานได้หลายอย่างและหลายตำแหน่ง) เราส่งอีเมลไปเกือบสิบฉบับ กับตำแหน่งงานที่ไม่ซ้ำกัน ไม่ว่าจะเป็น นักพิสูจน์อักษร content creator graphic designer เราก็ยื่นไปทุกตำแหน่ง

    เมื่อส่งจดหมายทุกฉบับไปยังหน่วยงานต่างๆ แล้ว กิจวัตรประจำวันของเราหลังจากนั้นก็คือการตื่นนอนมาแล้วเปิดเข้าอีเมลเพื่อเช็คข้อความตอบกลับ แต่จนแล้วจนเหล่าอีเมลสิบฉบับกับการตอบกลับที่สูญหายก็ทำให้เรากลายเป็น 5 คนสุดท้ายในเอกที่ยังไม่ได้ที่ฝึกงาน

    แต่โชคยังเข้าข้างเมื่อครูในเอกยอมให้มีการปรับปรุงหลักสูตร โดยเปลี่ยนจากการฝึกงานช่วงซัมเมอร์เลื่อนออกไปเป็นฝึกงานช่วงปีสี่เทอมสองได้ นั่นทำให้เราตัดสินใจเลือกที่จะไปฝึกงานช่วงเทอมสองแทนในขณะที่เพื่อนๆ ยังคงฝึกงานต่อกันในช่วงปิดเทอมปีสาม 

    และจุดเริ่มต้นของการฝึกงานของเราก็ได้ถือกำเนิดขึ้น



เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in