(อย่าเพิ่งรีบข้าม อ่านก่อน!)

"เออ...แบมบี้ ว่าแต่เอกปรัชญานี่เรียนอะไรบ้าง"

ช่วงสัปดาห์แรก ๆ และจริง ๆ ก็ตั้งแต่วันสัมภาษณ์ที่แซลมอนเฮาส์ (ต่อจากนี้จะเรียก 'แซลเฮาส์' ละนะ เพราะขี้เกียจพิมพ์) เราก็เจอคำถามนี้จนพรุน (จริง ๆ ก็เจอมาตลอดตั้งแต่ปี 1 แล้วล่ะนะ แต่ยิ่งออกมานอกคณะมันก็ยิ่งเยอะขึ้นเป็นเท่าตัว) ในใจตอนนั้นบอกตรง ๆ ว่ารู้สึกอึ้ง ไม่ใช่เพราะไม่รู้คำตอบ แต่เพราะมันค่อนข้างอธิบายยากในเวลาสั้น ๆ

ซึ่งคราวนี้เราก็ไม่ได้จะมาตอบคำถามข้างต้นแต่อย่างใด (อ้าว) แต่ที่เปิดด้วยประโยคข้างบนเพราะอยู่ดี ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ว่า "การรู้จักความสามารถตัวเองนั้นไม่พอ ที่สำคัญคือจะสื่อสารออกมาอย่างไรให้รู้เรื่อง"

ตลอด 1 ปีที่เราใช้ชีวิตในเอกมา ถึงจะถามตัวเองหลายต่อหลายครั้งว่า "ปรัชญาคืออะไร" "แล้วเอกปรัชญานี่เรียนอะไรบ้าง" แต่ก็ไม่เคยคิดเลยสักนิดว่าสิ่งเหล่านี้มันสามารถ simplify แบบไหนได้บ้าง – ซึ่งสิ่งสำคัญที่สุดที่เราคิดว่าเราได้เรียนรู้จากที่นี่คือ บางครั้งในการทำงาน สิ่งที่คุณรู้ก็สำคัญไม่น้อยไปกว่าวิธีการพรีเซนต์มันออกมา (ให้รู้เรื่องและไม่ตกหล่น) – แน่นอนว่าโดยเฉพาะในวงการโฆษณาที่เรามีโอกาสได้ไปฝึกงานมาเช่นนี้ ใครจะปฏิเสธว่าการเล่าเรื่องไม่สำคัญ

ดังนั้น ในซีรีส์เรื่องราวสั้น ๆ ชุดนี้ จะขอใช้ความสามารถที่มีอยู่พยายามเล่าประสบการณ์จากที่ฝึกงานให้ทุกคนฟังอย่างครบถ้วนใจความสำคัญ เข้าใจง่าย และสนุกเหมือนช่วงเวลาที่เราอยู่ในแซลมอนเฮาส์นะ ;-> (เห็นพี่ ๆ ฝั่งบุ๊คส์เขาใช้กันอะ เท่ดี)

• ป.ล. มีคัลเจอร์ช็อกเล็กน้อย เพราะถูกเหวี่ยงมาจากคณะที่เรียนกันเป็นบ้าเป็นบอ มาที่ทำงานที่รันด้วยแนวคิดทุนนิยมจ๋า ๆ แต่มันก็เปิดหูเปิดตาดีฮะ

• คำเตือน: พึงตระหนักอยู่เสมอว่าข้อความต่อไปนี้ล้วนเป็นมุมมองผ่านสายตาของเด็กฝึกงานคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตในออฟฟิศนั้นเพียง 6-9 ชั่วโมง และ 5 วันต่อสัปดาห์เท่านั้นนนนนนนนนนนน (แปลว่าอะไร แปลว่ามันเป็นเรื่อง subjective และมีปัจจัยแวดล้อมหลายอย่างมากที่จะทำให้เด็กฝึกงานแต่ละคนเจออะไรไม่เหมือนกัน) ดังนั้น สมมติใครที่เข้ามาอ่านสิ่งนี้และอยากจะไปฝึกที่นี่เหมือนกันก็ได้โปรดอย่าคาดหวังว่ามันจะเหมือนกันทุกสิ่งอย่างนะฮะ