Author: icypumpkin

--------------------------------------------------------







Lucas W.: อยู่ไหนแล้ว 13.32

M-A-R-K: กำลังไปร้านกาแฟ 13.33

Lucas W.: เสร็จแล้วหรอ นี่เพิ่งพรีเซนต์เสร็จ อาจารย์กำลังจะให้ฟีดแบค 13.33

M-A-R-K: ตั้งใจฟังสิครับ อย่ามัวแต่พิมพ์ตอบ 13.33

Lucas W.: ครับ รอหน่อยนะ 13.34

M-A-R-K: อื้อ ไม่ต้องรีบนะ เดี๋ยวอ่านหนังสือรอ 13.34

M-A-R-K: หยุดพิมพ์ตอบแล้วฟังอาจารย์ไปเลย 13.34




มาร์ค อีอมยิ้มให้กับหน้าจอโทรศัพท์และบทสนทนาที่เพิ่งจบไป เราเรียนคนละเซคกันแถมการจับฉลากกลุ่มพรีเซนต์ก็ไม่เหมือนกันอีก นั่นทำให้เขาพรีเซนต์เสร็จก่อน สำหรับเขาน่ะ ไม่มีปัญหาอะไรหรอก มีก็แต่คนขี้กังวลเกินเหตุว่าจะทำให้เขารอนั่นแหละที่จะลนลานถึงได้กล่าวดักทางไปว่าไม่ต้องรีบร้อนอะไร เขาพกหนังสือนิยายติดตัวมาอยู่แล้ว เดี๋ยวอ่านรอฆ่าเวลายังได้




“ไปไหนต่อ” เสียงเพื่อนสนิทอย่างอีดงฮยอกเอ่ยขึ้นทำเอามาร์คเงยหน้าจากจอโทรศัพท์

“คาเฟ่ใกล้คณะนี่แหละ” มาร์คตอบก่อนจะชี้ไปคาเฟ่เล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลนัก



“รอลูคัส?”



“อื้อ ดงฮยอกล่ะ จะไปไหน” มาร์คตอบรับและถามกลับ



“ยังไม่รู้เลย ว่าจะไปเล่นเกมส์แต่จีซองกับเฉินเล่อบอกว่าติดทำโปรเจค พวกพี่จอห์นนี่อยู่กลุ่มเดียวกับลูคัสก็แปลว่ายังไม่เสร็จ” ดงฮยอกร่ายยาวก่อนจะตบท้ายด้วยการถอนหายใจเฮือกใหญ่



“หึ... ไปนั่งด้วยกันก่อนไหมล่ะ แล้วค่อยคิดว่าจะไปทำอะไรหรือจะกลับไปนอน” ชีวิตพวกเขาจะมีกันอยู่สักกี่อย่างกันเชียว เล่นเกมส์ ทำโปรเจค ตัดโม ปั่นงาน สอบ เที่ยวกลางคืน (ซึ่งข้อนี้ตั้งแต่คบกันมาร์คก็โดนลูคัสห้ามไปแล้ว) แล้วก็นอน



“ไปนั่งกับมาร์คก่อนก็ได้ ถ้าเบื่อก็กลับไปนอน”





“มิลค์เชคเพิ่มวานิลลาไซรัปครับ” มาร์คสั่งเมื่อมาถึงร้านกาแฟ



“คาราเมลเฟรปปูชิโน่ครับ” ดงฮยอกสั่งต่อก่อนทั้งสองจะเลือกไปนั่งโต๊ะด้านในสุดที่ผู้คนไม่พลุกพล่านมากนัก... ความจริง ในเวลาบ่ายแบบนี้ก็ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ ยิ่งช่วงใกล้สอบแบบนี้ด้วยแล้ว



“ถ้าง่วงก็นอนหรือจะกลับก่อนก็ส่งข้อความไว้เลยนะ พาวเวอร์แบงค์อยู่นี่ จะอ่านหนังสืออะ” ดงฮยอกโบกมือและพยักหน้าในเชิงรับรู้ก่อนจะเปิดเกมส์ในเครื่องตัวเองเล่น

มาร์คเป็นพวกที่เวลาสนใจอะไรสักอย่างแล้วจะด่ำดิ่งลงไปในระดับหนึ่ง โดยเฉพาะกับการอ่านหนังสือ เพราะฉะนั้นถ้าอีกฝ่ายอ่านหนังสือแล้ว ถ้าไม่จบเล่มหรือมีใครมาขัดก็จะจมอยู่ตรงนั้น ถึงได้พยายามอำนวยความสะดวกโดยการหยิบสิ่งของที่คิดว่าเขาจะใช้วางไว้ให้ก่อนเลย





Lucas W.: มาร์คครับ 14.37



Lucas W.: มาร์ค 14.37

Lucas W.: Sent a sticker 14.37

Lucas W.: Sent a sticker 14.37

Lucas W.: Sent a sticker 14.38





“มาร์ค ลูคัสทักมา” ดงฮยอกไม่ได้แอบมอง สายตาเขายังจดจ่ออยู่กับเกมส์ตรงหน้า แต่ก็พอเดาได้ว่าใครเป็นคนส่งมา รัวขนาดนี้คนที่วางโทรศัพท์ไว้ตรงหน้ายังไม่รู้สึกตัวเลย



“มาร์ค...” เขาเตะเท้าอีกฝ่ายใต้โต๊ะด้วยว่ามือไม่ว่างจะสะกิด



“หื้อ”



“ลูคัสส่งข้อความมา” ดงฮยอกเหลือบตามอง เห็นรอยยิ้มกว้างของเพื่อนที่ส่งมาก็อดจะส่ายหัวให้กับนิสัยแบบนี้ไม่ได้

เขากับมาร์คเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้น ได้อยู่ห้องเดียวกันเกือบตลอด พอสอบเข้ามหาลัยก็ดันได้คณะเดียวกันและมหาวิทยาลัยเดียวกัน เรียกได้ว่าแค่มองตาก็รู้ใจแล้วว่าคิดอะไรอยู่





M-A-R-K: ว่าๆ โทษที มัวแต่อ่านหนังสือเพลิน 14.40

Lucas W.: เพิ่งเสร็จ รออยู่ร้านเดิมใช่ไหม 14.41

M-A-R-K: ใช่แล้ว 14.41

Lucas W.: อยู่คนเดียวหรอ 14.41

M-A-R-K: ไม่อะ ดงฮยอกอยู่ด้วย นั่งเล่นเกมส์อยู่ข้างๆ 14.42

Lucas W.: เคครับ กำลังไปนะ รอแป๊ปนึง สั่งคาปูชิโน่เฟรปเป้ให้แก้วนึงได้ไหมอะ หมดแรง 14.43


M-A-R-K: เดี๋ยวสั่งให้ มาถึงจะได้กินเลย 14.43

Lucas W.: ครับ ไว้เจอกัน 14.43






“เสร็จแล้วหรอ” ดงฮยอกถามขึ้น วางมือจากมือถือพร้อมดัดนิ้วไปมา



“อื้ม กำลังมา” มาร์คตอบรับ เก็บหนังสือเข้ากระเป๋าเป้



“งั้นไปละ”



“เอ้า ทำไมไม่อยู่รอก่อนอะ” เสียงใสทักพร้อมมองหน้าคู่สนทนาตรงหน้า



“รออะไรล่ะ นี่ก็อยู่รอเป็นเพื่อนมาร์คแล้วไง”



“ไม่ใช่รอไปเล่นเกมส์กับพวกพี่จอห์นนี่หรอ” เพียงแค่นั้นดงฮยอกก็หัวเราะและยีหัวเพื่อนแผ่วเบา ปากนี่ยื่นออกมาจนน่าดึง



“รู้ดี นัดกับพวกพี่จอห์นนี่ไว้ว่าจะไปเล่นเกมส์ เมื่อกี้ก็เพิ่งทักมา เห็นบอกโดนจวกยับ”



“ลูคัสก็บอกเหนื่อย” มาร์คกล่าวถึงบุคคลที่คุยด้วยผ่านโปรแกรมแชทเมื่อสักครู่



“น่าจะหนักทั้งกลุ่ม ไว้เจอกัน ฉันไปละ” ดงฮยอกลุกขึ้นคว้ากระเป๋า ตบลงเบาๆ ที่หัวเพื่อนสนิทเหมือนทักทาย



“อื้อ ดงฮยอกตอนออกไปฝากสั่งคาปูชิโน่เฟรปเป้ให้ลูคัสหน่อย” มาร์คยิ้มกว้างพร้อมกับยื่นธนบัตรให้ดงฮยอก



“คร้าบบบ ผมปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้วนี่ครับคุณมาร์ค” ดงฮยอกแกล้งทำเป็นอ่อนน้อมรับเงินพร้อมโค้งให้มาร์คเสียยกใหญ่



“กวนประสาท ฮี่ๆๆ ขอบคุณนะ” แม้จะพูดจาและทำท่าทางแบบนั้น สุดท้ายก็รับเงินและเดินไปให้ ยังไม่วายหันกลับมาโบกมือให้เขาอีกที





“เหนื่อยมาก...” เสียงทุ้มพร้อมกับคนตัวสูงทิ้งกายลงเต็มแรงบนเก้าอี้ ลูคัสวางกระเป๋าไว้ข้างกายและดูดกาแฟในมือเสียอึกใหญ่

“หึหึ หัวฟูหมดแล้วเนี่ย” เสียงใสว่าพร้อมหัวเราะในขณะที่มือก็เอื้อมไปจับผมสีน้ำตาลทองยุ่งเหยิงให้กลับเข้าทรง



“ยับเลยอะ ยับ... ไม่มีชิ้นดี” มาร์คยิ่งหัวเราะให้กับคำพูดนั้น ไม่ใช่เพราะไม่สงสารลูคัสที่เพิ่งเสร็จจากการพรีเซนต์แต่ทั้งเสียงและสภาพใบหน้าตอนนี้ตลกไม่ไหวจริงๆ นานแล้วที่เขาไม่ได้เห็นคนพลังเยอะหมดแรงจนแทบจะไถตัวไปกับโต๊ะ ดวงตาคล้ำโหลเพราะไม่ได้นอนมาหลายวัน เสียงก็อ่อนระโหยโรยแรง



“ไม่ขนาดนั้นเปล่า”



“จริงๆ นะมาร์ค คืออาจารย์จวกจนไม่เหลืออะไรดีแล้วอะ คิดจะแก้กับขึ้นโครงใหม่นี่ยังไม่รู้เลยอะไรง่ายกว่า” พูดถึงตรงนี้คนตรงข้ามก็ก้มหน้าจนหน้าผากติดโต๊ะ



“เพิ่งออกมาเหนื่อยๆ ยังคิดอะไรไม่ออกก็แบบนี้แหละ พวกพี่จอห์นนี่ว่าไงอะอยู่กลุ่มเดียวกันนี่”



“ก็ไว้ค่อยคิด หน้าชาหัวแบลงก์กันทุกคนเลยตอนออกมา” 

คนฟังทำได้แค่เพียงเอื้อมมือไปลูบผมนิ่มของคนตรงหน้าอย่างไร้คำพูด บางทีเรื่องแบบนี้ก็ไม่รู้จะปลอบยังไง แต่เดี๋ยวเราก็หาทางออกได้เองแหละ

ไม่งั้นคงอยู่มาไม่ถึงตอนนี้... อีกแค่ปีเดียวก็จบแล้ว




“เข้าใจแล้วทำไมพวกพี่จอห์นนี่ติดตัวนี้” มือกร้านคว้ามือเล็กที่ลูบผมเขามากุมไว้แทนก่อนจะก้มหน้านอนลงบนแขนของตัวเอง



“อย่าคิดมากขนาดนั้น เดี๋ยวมันก็มีทางแก้”




“แล้วมาร์คอะ เป็นไงบ้าง” คนถามเหลือบตาขึ้นมองแต่ร่างกายยังคงไม่ขยับ



“ไม่โดนอะไรมากนะ ทำกับดงฮยอกก็แบบนี้แหละ” ความจริงก็โดนมาไม่น้อยแต่น่าจะไม่มากเท่าสิ่งที่คนตรงหน้าโดนมาแน่นอน



“ทำไมอาจารย์โหดขนาดนี้ เอาจริงๆ เลย” ลูคัสถอนหายใจ เลื่อนจมูกไปสูดดมความหอมจากมือที่กอบกุมไว้และเปลี่ยนเอาแก้มมาวางบนมือมาร์คแทน



“อ้อนจังเลย ปกติต้องเป็นเราอ้อนปะ”



“วันนี้เหนื่อย ขออ้อนมาร์คแทนแล้วกันนะ” ลูคัสกล่าวยิ้มๆ และกลับมานอนในท่าเดิมกับตอนแรกอีกครั้ง





“มาร์ค...” หลังความเงียบผ่านไปสักพัก เสียงทุ้มก็ทักขึ้น ตอนแรกมาร์คคิดว่าคนตรงหน้าหลับไปเสียแล้ว



“อื้อ” เขาตอบรับ วางหนังสือนิยายที่อ่านอยู่ลง



“ปิดโปรเจคนี้... ไปฝรั่งเศสกัน”



“เอาจริง?” คนฟังเบิกตาโตพร้อมถามย้ำ ไม่ใช่ไม่อยากไป หากแต่ไม่คิดว่าลูคัสจะชวนไปก็เท่านั้น



“จริงสิ เดี๋ยวกลับไปดูตั๋วกับโรงแรมกัน”

เพราะลูคัสรู้ดีว่าฝรั่งเศสเป็นเมืองในฝันของมาร์ค... ความจริงก็ของใครหลายคนในสายนี้ สถาปัตยกรรมและแฟชั่นมากมายต่างเกิดจากที่นี่ทั้งสิ้น



“ไปปารีสนะ” ไม่ได้เวอร์แต่อย่างใด แค่เห็นรอยยิ้มกว้างของมาร์คแบบนี้ ลูคัสก็รู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลย




“แน่นอนอยู่แล้ว”