Genre: AU, Fluff, Romantic, Yaoi

Author: icypumpkin

-----------------------------------------------------------






เปาะ.... แปะ.... ซู่







ให้ตาย...







ให้ตาย....







ให้ตายจริงๆ 

มาร์ค อีอยากจะเป็นบ้าตายเสียให้ได้กับฝนที่เทลงมาขนาดนี้ เขาเพิ่งจะซื้อหนังสือนิยายเรื่องใหม่หวังจะกลับไปนั่งอ่านที่หอ หากแต่ฝนกลับเทลงมาเสียจนมืดฟ้ามัวดิน แม้จะรีบวิ่งเข้ามาหลบใต้ตึกที่ใกล้ที่สุดแล้วก็ยังเปียกอยู่ดี







"ฟู่..." คนตัวเล็กบึนปากขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเป่าลมออกเพื่อระบายความเครียดและปัดผมที่ปรกสายตา มองซ้ายแลขวาก็พบกับม้านั่งตัวหนึ่ง ขาเรียวก้าวเดินและนั่งลงก่อนจะสำรวจถุงของที่ถือมา ดีนะที่ตัดสินใจยัดถุงหนังสือไว้ภายในถุงเสื้อผ้าที่ซื้อมาก่อนหน้า ไม่งั้นมีหวังหนังสือเปียกเละไปแล้วแน่เลย









"มาร์ค..?" เสียงเรียกทำเอาคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาดูของเงยหน้าขึ้นก่อนจะพบกับใบหน้าที่คุ้นเคย







"ลูคัส!"







"เดี๋ยว ทำไมเจอฉันแล้วต้องทำเสียงตกใจขนาดนั้น" คนเดินเข้าไปทักหัวเราะเล็กน้อยให้กับอารามตกใจเป็นเด็กๆ ของอีกฝ่าย เขาเพิ่งกินข้าวใต้คอนโดเสร็จกลับออกมาก็เห็นคนคุ้นตากำลังนั่งหยิบนู่นดูนี่บนม้านั่ง







"ก็ตกใจสิ นายมาทำอะไรแถวนี้อะ" เพียงแค่นั้นคนตัวสูงกว่ากลับเลิกคิ้ว นั่งย่อตัวลงให้อยู่ระดับเดียวกันกับคนที่นั่งอยู่ ยื่นหน้าเข้าใกล้ก่อนจะยกมือขึ้นทาบลงบนหน้าผากของอีกฝ่าย







"...อะ อะไร" มาร์ค อีเบิกตาโตให้กับการกระทำและความใกล้ชิดนั้นหากแต่ไม่ได้ขัดขืน







"ก็ไม่ได้ป่วยนี่ เห็นพูดจาแปลกๆ คิดว่าป่วยซะอีก"







"ย่าห์.. พูดจาอะไรของนายเนี่ย" อยากจะคว้าหนังสือในมือฟาดลงบนแขนนั่นสักทีถ้าไม่ติดว่ากลัวหนังสือยับล่ะก็นะ ใครกันแน่พูดจาไม่รู้เรื่อง







"ก็นี่มันคอนโดฉัน มาร์คลืมไปแล้วหรอ" เพียงเท่านั้นมาร์คถึงกับต้องหรี่ตาคิดทบทวนก่อนจะร้องอ๋อเสียงดังในใจ







นั่นสิ... แถวนี้คอนโดลูคัสนี่หน่า เขาเองก็ลืมไปเสียสนิท มัวแต่สนใจว่าจะมาซื้อหนังสือแล้วจะกลับหอตัวเอง หากเพราะฝนตกทำให้รีบวิ่งมาหลบที่ไหนก็ได้ที่ใกล้เคียงจนลืมคิดไปว่ามันคือสถานที่ไหน







"อ่า..."







"ลืมจริงๆ ด้วยสินะ ฮ่ะๆๆ น่ารักจริงเชียว" คนฟังยู่ปากให้กับคำพูดนั้น







"น่ารักอะไรกัน ไม่น่ารักนะ หล่อต่างหาก" ดูเอาเถอะ ขนาดคำเถียงยังน่ารักขนาดนี้เลย







"ครับๆ หล่อก็ได้... เฮ้ ตัวเปียกด้วยนี่ ขึ้นไปห้องฉันก่อนสิ ฝนหยุดตกค่อยกลับหอก็ได้" เมื่อกี้ก็มัวแต่มองหน้าจนไม่ทันสังเกต ผมก็เปียก เสื้อยีนส์ที่ใส่อยู่ก็แฉะไปหมด







"ช่วงนี้มาหอนายบ่อย เกรงใจ"







"นี่มาร์คแฟนลูคัสนะ มาบ่อยๆ ก็ถูกแล้ว อยากให้ย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้วเนี่ย" เพียงแค่นั้นหนังสือในมือก็ถูกยกขึ้นฟาดแขนของคนตรงหน้าทันที เรียกเสียงหัวเราะจากคนโดนฟาดได้เป็นอย่างดี







"พูดอะไรไม่อายคนอื่นเลย" บ่นงึมงำกับตัวเองจนโดนอีกฝ่ายขยี้ผมเบาๆ







"ไม่เห็นต้องอายเลยนี่ ปะ... อากาศเย็นเดี๋ยวไม่สบาย"









พักหลังมาต้องยอมรับว่ามาร์คใช้ชีวิตอยู่ที่ห้องของลูคัสบ่อยกว่าห้องของตัวเองเสียอีก คล้ายว่าเขามีห้องของตัวเองไว้เก็บของเท่านั้น







ห้องของลูคัสก็เหมือนคอนโดทั่วไป เปิดประตูมาเจอกับห้องรับแขกที่มีทีวีจอแบนติดผนังกับชุดโฮมเทียเตอร์ โต๊ะวางของหน้าทีวีและโซฟาหนังตัวนุ่ม เลยออกไปเป็นระเบียงไม่กว้างเท่าใดนักแต่ก็พอจะปลูกต้นไม้เล็กๆ ได้ ซ้ายมือเป็นห้องนอนกว้างที่มีห้องน้ำในตัว ขวามือเดินเลยผ่านห้องนั่งเล่นเป็นเคาท์เตอร์บาร์เล็กๆ แต่อุปกรณ์ทำอาหารครบถ้วน ซึ่งลูคัส หว่องไม่ค่อยได้ทำอาหารบ่อยสักเท่าไหร่นักอาศัยสั่งมากินเสียมากกว่า ข้างกันเป็นห้องน้ำสำหรับแขกที่มาหา มีห้องว่างอีกห้องซึ่งตอนนี้กลายเป็นห้องเก็บของไปเสียแล้ว







"มาร์ครีบไปอาบน้ำก่อนเลย เปียกแบบนี้เดี๋ยวไม่สบายพอดี" เข้ามาถึงห้องคนตัวสูงก็รีบคว้าถุงของในมือและผลักคนเปียกให้เดินไปทางห้องนอนทันที







"ผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าล่ะ วันนี้ไม่ได้เตรียมมานะ"







"เห็นไหม บอกแล้วให้ทิ้งชุดเผื่อไว้สักสองสามชุด เวลาฉุกเฉินจะได้มีใส่" เพราะมาร์คมักจะเตรียมเสื้อผ้าใส่กระเป๋ามาเสมอเวลามาที่ห้องเขาก่อนจะเก็บกลับไปในวันรุ่งขึ้น... ถ้านับกันจริงๆ ก็เพิ่งจะเริ่มมานอนเป็นกิจจะลักษณะเมื่อไม่กี่เดือนนี่เอง







"ครับๆๆ ทราบแล้วครับ ต่อไปถ้ามาจะทิ้งเสื้อผ้าไว้เลยครับ"







"ครับ ดีมากครับ เดี๋ยวใส่เสื้อผ้าผมก่อนก็ได้ครับ ตอนนี้คุณมาร์ครบกวนเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ ผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าเดี๋ยวกระผมจะจัดเตรียมวางไว้บนเตียงนอนให้นะครับ" คนตัวเล็กอดจะหัวเราะให้คำพูดค่อนแขวะนั้นไม่ได้ พอเขาพยายามจะเล่นใหญ่ด้วยทีไร ลูคัสมักจะเล่นใหญ่กว่าเขาได้เสมอ









"มาร์ค ชุดกับผ้าเช็ดตัววางอยู่บนเตียงนะ" หลังเข้าห้องน้ำมาได้ไม่ทันไร เขาก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำดังมาจากทางประตู







"อืม ขอบใจนะลูคัส" มาร์คตอบกลับขณะชำระล้างร่างกาย







"ครับ แล้วนี่กินอะไรมาหรือยัง"







"กินแล้ว เพิ่งกินมาเลย"







"โอเค งั้นฉันออกไปรอข้างนอกนะ"







"ค้าบบบ" ลากเสียงตอบยาวจนคนฟังที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำยิ้มตาม... จะมีตอนไหนบ้างไหมนะที่มาร์ค อีจะไม่น่ารัก











"ลูค..."







"ครับ" เสียงเรียกจากทางห้องนอนทำเอาคนที่นอนดูหนังผ่านช่องเคเบิลบนโซฟาหันมอง







"มันไม่ใหญ่ไปหน่อยหรอ" เพราะปิดผ้าม่านและไม่เปิดไฟ ไหนเลยจะพนักโซฟา ทำเอาคนที่นอนอยู่ลุกขึ้นนั่งก่อนจะอมยิ้ม ภาพของมาร์ค อีในเสื้อนอนของเขา







"ตอนฉันใส่มันก็ไม่ได้ใหญ่ไปนะ"







แต่พออยู่บนตัวมาร์ค เสื้อนอนผ้าสีดำกลับดูใหญ่ไปเสียสนิท ไหล่ตกลงมาเกือบคืบ คอเสื้อกว้างเผยให้เห็นแผงอกขาวจนเหมือนเวลาเขาปลดกระดุมเม็ดบนแม้มาร์คติดมันทั้งหมด แขนเสื้อกินมือแม้เจ้าตัวจะพยายามพับแล้ว ชายเสื้อควรจะอยู่ที่เอวกลับยาวลงมาถึงครึ่งแข้ง กางเกงขาสั้นที่เลือกให้ก็ยาวพอๆกับชายเสื้อที่ใส่อยู่ ไหนจะผมสีน้ำตาลอ่อนที่แห้งหมาดๆ แก้มขาวขึ้นริ้วแดงจากน้ำร้อน ดวงตากลมกระพริบปริบๆ มองเสื้อผ้าที่ใส่อยู่







ให้ตายเถอะ.... มาร์ค อีตอนนี้ดูยั่วเขาชัดๆ







"หรอ แต่มันดูโคร่งมากเลยอะ" มาร์คเดินเข้าใกล้ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ลูคัสขยับให้อีกฝ่ายนั่งอย่างสบายมากขึ้น







"มาร์คตัวเล็กไง" เขาพูดและเอื้อมมือไปขยี้ผมอีกฝ่ายแบบที่ชอบทำ







"นายตัวใหญ่เองต่างหาก ละนี่ดูอะไรอยู่"







"ไม่รู้อะ เปิดเจอก็ดู" เขายื่นรีโมทให้ก่อนมาร์คจะส่ายหัวและหยิบหมอนประจำตัวขึ้นกอดไว้แทน







"อยากอ่านหนังสือที่ซื้อมามากกว่า แต่พอนั่งแบบนี้เริ่มง่วงแล้ว" พร้อมหาวเสียวอดใหญ่สำทับคำพูด







"ง่วงก็ไปนอนในห้องดีๆ ครับ เดี๋ยวปวดคอ" มาร์คเสหลบสายตาที่มองมา บางทีเขาก็ไม่ชอบเวลาลูคัสพูดเพราะแบบนี้... ไม่ชินน่ะไม่เท่าไหร่ แต่เขินกับน้ำเสียงและคำพูดมากกว่า







"ไม่เอาอะ ขี้เกียจลุกแล้ว อาบน้ำร้อนสบายตัว พอออกมาเจออากาศเย็นๆ ยิ่งขี้เกียจเลย" มาร์คเวลานอนโซฟาชอบหันหน้าเข้าหาทีวี เอาหัวเกยขอบพนักด้านข้าง เอาหมอนที่กอดวางระหว่างขา ขดตัวและกอดเอาไว้ แม้มันจะดูน่ารักในสายตาของเขาแต่พอตื่นขึ้นมาก็มักจะบ่นปวดคอ ปวดตัวทุกที... จะไม่ปวดยังไงไหว นอนคอลอยไม่มีอะไรรองรับแบบนั้น







"หึหึ" ลูคัสหัวเราะก่อนจะเป็นฝ่ายลุกขึ้นและปิดทีวีเสียเอง







"อ้าว ไม่ดูแล้วหรอ" คนที่กำลังนอนเข้าที่ฝืนลืมตาขึ้นเมื่อไม่ได้ยินเสียงทีวีแล้ว กำลังเคลิ้มเลย







"อือ ไม่ดูแล้ว พาเด็กดื้อเข้านอนก่อน" คนที่ยืนอยู่ก่อนแล้วดึงหมอนที่อีกฝ่ายกอดไว้ออก จับตัวคนที่นอนตะแคงให้หันนอนตรง ลูคัสก้มหน้าลงจนสามารถใช้ปลายจมูกตนเองเขี่ยไปมาปลายจมูกของคนที่นอนอยู่ เขายิ้มกว้างขึ้นเมื่อเห็นคนที่นอนอยู่ทำตาโตลุกลิกไปมาแต่ก็ไม่กล้าขยับเพราะตอนนี้เหมือนแม้จะไม่ได้คร่อมทับแต่ลูคัสก็คร่อมมาร์คไว้ทั้งตัว







"นี่... เดี๋ยวไปนอนในห้องเองก็ได้ ไม่ขี้เกียจแล้ว" พูดเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยินเพราะเสียงฝนยังดังเสียกว่า หากแต่เพราะระยะห่างไม่มากทำให้ลูคัสได้ยินมันอย่างชัดเจน







"ไม่เป็นไร เดี๋ยวอุ้มไปนอน" ลูคัสกดจูบลงบนจมูกรั้นนั่น จับแขนทั้งสองข้างให้เกี่ยวคอตนเองไว้ก่อนจะช้อนตัวมาร์คขึ้นจนเจ้าตัวต้องรีบเกี่ยวเอวเขาเอาไว้เพราะกลัวหล่น







"ย่าห์ ลูคัส หว่อง ถ้าฉันร่วงลงไปจะทำยังไง" ละมือที่เกี่ยวคอออกข้างหนึ่งมาฟาดแขนของคนขี้แกล้งไม่เบานัก.. เล่นอะไรเป็นเด็กๆ







"มาร์คก็รู้ ฉันไม่มีวันปล่อยให้นายร่วงตกลงไปหรอกหน่า.... ไม่มีวัน" แม้จะหัวเราะเสียงใสเมื่อเห็นมาร์คโวยวาย แต่เพียงแค่หลังพูดประโยคนั้นจบ สายตาของลูคัส หว่องกลับเปลี่ยนไป มันไม่ใช่แค่ความหมายทางตรงว่าจะไม่ยอมให้ตกลงไปสู่พื้นดิน แต่ยังส่งไปถึงความหมายที่จะไม่มีทางยอมให้มาร์ค อีร่วงหล่นไม่ว่าจะทางร่างกายหรือจิตใจ







"ขอบคุณนะลูค" มาร์คไม่รู้จะตอบอีกฝ่ายว่าอย่างไร เขารับรู้มาเสมอว่าลูคัสรักเขาไม่ว่าจะทางคำพูดหรือการกระทำ ทุกสิ่งทุกอย่างสะท้อนแสดงออกอย่างชัดเจนเสมอถึงความรักที่มีให้







มาร์ครู้ดีว่าลูคัสรักเขา รักมากกว่าที่เขารักลูคัสเสียด้วยซ้ำ







"ยินดีเสมอแหละ" ลูคัสยิ้มรับ มาร์คเปลี่ยนจากกอดคอเป็นกอดไหล่แบบหลวมๆ และซบลงกับลาดไหล่ของเขาแทน ลูคัสสามารถอุ้มมาร์คแบบนี้ทั้งวันยังได้ คนอะไรตัวเล็กแถมยังตัวเบามากอีกต่างหาก เขาควรจะขุนให้มาร์คกินเยอะกว่านี้ได้แล้ว











"มาร์ค.."







"หืม" เสียงเรียกนั้นทำเอามาร์คเงยหน้าขึ้นและยืดตัวมองหน้าลูคัสอย่างชัดเจนเพราะจู่ๆ อีกฝ่ายก็หยุดเดิน











"ขอจูบได้ไหม"











คราวนี้แก้มสองข้างนั้นแดงยิ่งกว่าเดิม ลูคัสไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะคำพูดเขาหรือน้ำร้อนที่อีกฝ่ายเพิ่งอาบไป แต่ก็ช่างมันเถอะ เพราะตอนนี้เขาสนใจกับคำตอบที่จะได้รับมากกว่า









"อืม"









คำตอบรับสั้นๆ ก่อนมาร์คจะขยับหน้าเข้าใกล้จนริมฝีปากของเราทาบทับกัน เพราะมือทั้งสองข้างยังอุ้มอีกคนไว้ในอ้อมแขนทำให้เขาจับอะไรไม่ถนัดเท่าใดนัก จนเป็นคนในอ้อมกอดเสียเองที่รั้งคอเขาเอาไว้และปรับรับองศาในการรับจูบของเขาแทน









ชิท...







เพราะมาร์ค อีทำตัวแบบนี้ ลูคัส หว่องจะไปไหนรอดกัน





END