ส่วนตัวชอบ "เยือกเย็น" มากกว่า "ร้อนแรง" เพราะฝั่ง "เยือกเย็น" ทซึจิ ฮิโตนาริ บรรยายตัวละครจุนเซได้ชัดเจนและเข้มข้นจนเราสัมผัสที่พลังของศิลปินที่แทบจะทะลุออกมาจากหน้ากระดาษ อ่านครั้งแรกในวัยมอต้นก็รู้สึกตกหลุมรัก passion ของตัวละครตัวนี้ ในขณะที่ฝั่ง "ร้อนแรง" จะค่อนข้างเรียบเรื่อยเสมือนน้ำเดือดรุมๆ มากกว่า (แต่เราก็จะสัมผัสได้นะว่าตัวละครอาโออิมีอะไรภายใน)

สองคน สองความทรงจำ สองขั้วที่แตกต่าง แต่เมื่อมาอยู่รวมกันกลับลงตัวอย่างประหลาด!

มีคนแนะนำให้อ่านได้ทั้งจบเป็นเล่มๆ หรือจะอ่านทีละ chapter ไปทั้งสองเล่มพร้อมกัน ซึ่งก็เวิร์กทั้งคู่ เพราะเวลาอ่านแบบแรกมันจะเหมือนไปรู้จักชีวิตโดยรวมก่อนตามสไตล์การเล่าแบบผู้อ่านเป็นพระเจ้าเห็นหมด แต่ถ้าอ่านแบบหลังจะได้อารมณ์แบบ he-said-she-said ก็จะอินไปอีกแบบ

เป็นนิยายรักที่หวานแหววแบบสุดขีดไปจนเบาหวานขึ้น แต่ความที่ทั้งสองคนดูฮิปสเตอร์มากมันก็จะตัดเลี่ยนไปได้บ้าง ลองดูที่ตัดตอนมาก็ได้

“…อางาตะ จุนเซเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน ไม่ว่าจะเป็นดวงตาคู่นั้น เสียงของเขา และรอยยิ้มที่แฝงไว้ด้วยความว้าเหว่ สมมติว่าจุนเซจะดับสูญไป ณ ที่แห่งใดแห่งหนึ่ง ฉันจะต้องรับรู้ได้อย่างแน่นอน แม้ว่าจะห่างกันไกลแสนไกล แม้ว่าจะไม่ได้พบกันอีกเลย…”

สำหรับอากาเซที่อยากจะหาหนังสือที่ #จินยองอ่าน และไม่ดูเครียดหรือทำความเข้าใจยากจนเกินไป ขอแนะนำสองเล่มนี้อย่างจริงจัง อ่านง่ายสบายและเป็นเรื่องรักใคร่ที่งดงามและดูดดื่มมาก เป็นความรักที่สวยงามและลึกซึ้งมาก 

ความคลาสสิคอย่างหนึ่งก็คือในวัยเด็กอ่านแล้วได้มุมมองแบบหนึ่ง พอมาวัยจะสามสิบ เอากลับมาอ่านใหม่ก็ซาบซึ้งและได้มุมมองใหม่ๆ ที่เราคิดไม่ถึงเพราะประสบการณ์ที่มากขึ้นก็จะเข้าใจโลกตามไปด้วย 

ปัญหาคือมันหายากมากนี่สิ (ฮา)

ลงท้ายก็คงต้องซูฮกให้กับจินยองผ่านแฮชแท็ก #จินยองอ่าน ว่าจินยองเค้าอ่านหนังสือได้อย่างมีรสนิยมจริงๆ การันตี!!!!