เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
บันทึกประจำวันของเรา ภาคสองredapple
6/2/2562
  • ความจริงอยากกลับเข้ามาเขียนนานเเล้ว เเต่ว่าเข้าเว็บมินิมอร์ ไม่ได้สักที

    ช่วงนี้ความเศร้ากัดกร่อนชีวิตเหลือเกิน

    นับว่าเป็นไม่กี่ช่วงในชีวิตที่เป็นอะไรเเบบนี้เลยนะเนี่ย
    กับการที่ มีโคตรมวลความเศร้าที่อยู่ในชีวิตตลอดเวลา
    เอาจริงๆมันคือความคิดถึงมากกว่า

    ความคิดถึงของเราที่ ไม่มีทางถึง (ประโยคโคตรเสี่ยว)
    เเต่มันไม่ถึงจริงอะ

    เป็นอะไรที่อยู่ในหัวเราตลอด ยิ่งกว่าสตูที่ต้องส่งในทุกวันอังคารเเละศุกร์ซะอีก

    กับประโยคที่ว่า ถ้าใช่มันใช่ไปนานเเล้ว 
    เนี่ย ความจริงได้ยินประโยคนี่มาหลายรอบเเล้ว
    เเต่รู้สึกได้เลยว่า ครั้งนี้ เธอเอาจริง
    ครั้งนีี้จะโนเมอซี่ ซึ่งเป็นเรื่องที่ดีมาก ดีซะยิ่งกว่าคนที่คลุมเครือ 

    sorry to be unclear. 

    เเต่เธอชัดเจนดีมาก 
    เเต่จะบอกให้เลยว่ามันไม่ได้ทำให้ชอบน้อยลงเลยเด้อ

    ถ้าเกิดว่าบังเอิญซู้ดๆ ว่ามาเห็นข้อความนี่
    ก็อยากให้รู้ว่า..... 

    (อ่านไม่ต้องจบก็ได้ เเต่อย่าลืมไปอ่าน ปล.)

    ความจริง คือบอกไปหมดเเล้ว จนบางทีคิดว่า เราบอกเธอเยอะเกินไปรึป่าว (ฮ่าๆ)

    เเต่ก็นั้นเเหละ เธอเป็นคนที่อยากจะเล่าเรื่องทุกเรื่องที่เจอในวันนึงในฟังในตอนเย็น
    ไม่น่าจะมีใครเราทำโปรดักชั่นในชีวิตเท่าเธอมาก่อนเเล้วเเหละมั้ง (ฮ่าๆ)
    เป็นคนที่มีอยู่ในอนาคตของเราข้างหน้าตลอด

    เเต่ก็นะ ถ้ามีความสุขดีคงไม่มาเขียนอะไรเเบบนี้หรอก
    ช่วงนี้เหนื่อยมากเลย เเล้วเเถมมีเรื่องนี่ อยู่ในหัวตลอดเวลาอีก

    ยังไงก็ จะพยายาม
    เอาจริงเคยบอกเพื่อนไปเเล้วว่า ถ้ามีโอกาสอีกเเม้หนึ่งในล้านๆๆๆๆๆ
    ว่าเธอจะตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่ง เเล้วก็มองเราว่าน่ารักดี เหมือนที่เราเห็นเธอในทุกๆวัน 

    เราก็จะรอ 
    เราจะรอให้เหตุการณ์นั้นมันเกิดขึ้น 

    เเต่ถ้ามันจะไม่เกิด ซึ่งมันก็ไม่น่าจะเกิดอะไรเเบบนี้หรอกนะ
    มันก็ไม่เป็นไรเลย

    ไม่เป็นไร

    ปล.อย่าลืมใช้ถุงผ้าที่ซื้อไปฝากนะ น่ารักมาก
    (ถุงผ้าหรอค้าบ) (รู้คำตอบอยู่ละเนอะ (ฮ่า) )

    12.05   27/02/2019  

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in