“หนี่หนิว!”

คิ้วซ้ายของคนถูกเรียกกระตุก ตามด้วยมุมปากขวาที่ทำให้เกิดรอยบุ๋มเล็ก ๆ บนแก้ม เขาวางของในมือทั้งสองลงก่อนจะหมุนตัวกลับไปพลางคำราม

“ต้องให้พูดกี่ครั้งว่าฉันชื่อหลี่โหยว--”

เสียงของหลี่โหยวขาดห้วงหายไปเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ด้านหลังสวีหลงฮั่น รุ่นน้องตัวป่วน

“หวัดดีหลี่โหยว”

“สวีฟางโจว...” กับเหยาฉือ เขานึกในใจ มือขวาเลื่อนกระดานวาดรูปให้เข้าไปหลบอยู่หลังลังไม้กองสูง

ฟางโจวในเสื้อเชิ้ตขาวแบบเดียวกับเขาส่งยิ้มทักทาย ในมือซ้ายถือช่อดอกกุหลาบหลากสีที่มัดเข้าด้วยกันด้วยริบบิ้นสีขาว ส่วนขวามือคือเหยาฉือที่กำลังโบกมือให้เขาอย่างตื่นเต้น

“พี่หลี่โหยว ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”

นานมากด้วย หลี่โหยวคิดต่อ แต่บางทีกับเหยาฉือมันคงไม่ได้นานขนาดนั้น

หน้าจอที่แสดงภาพได้ดีที่สุดในโลกตอนนี้คือดวงตาของมนุษย์ ดังนั้นวิธีการซึมซับบรรยากาศและทิวทัศน์รอบข้างที่ดีที่สุดจึงยังคงเป็นการมองมันด้วยตาเปล่า

สองปีก่อน ตั้งแต่คบกับเหยาฉือหลี่โหยวก็เลิกรับเป็นนายแบบ คนที่เขาให้สิทธิ์ในการถ่ายรูปก็มีเพียงแฟนหนุ่มเท่านั้น หลายครั้งหลี่โหยวแอบชักสีหน้าตอนที่เห็นเหยาฉือยกกล้องขึ้นบันทึกภาพเวลาไปเที่ยวด้วยกัน ทำไมไม่แค่เดินจับมือกันเฉย ๆ ล่ะ มือซ้ายแทนที่จะประคองกล้องก็เอามาประสานนิ้วกับมือขวาของเขาไม่ดีกว่ารึไง มองสันทรายรอบ ๆ กับท้องฟ้ากว้าง สูดกลิ่นลมทะเลเค็ม ๆ เข้าไปให้เต็มปอดด้วยกัน เขาเบื่อที่จะมองเลนส์ดำ ๆ ของกล้องเต็มทีแล้ว มองหน้าเขาด้วยตาสีดำคู่นั้นที่เขารักมันมากสิ ยิ้มกว้าง ๆ ไปพร้อม ๆ กันได้ไหม

คำตอบว่า “ได้” ของเหยาฉือลดน้อยลงเรื่อย ๆ ตั้งแต่สวีฟางโจวเข้ามาเป็นพาร์ทเนอร์ที่สตูดิโอ เวลาที่หลี่โหยวไม่ได้เปิดคลาสสอนศิลปะเขาก็พยายามหาเวลามาใช้ร่วมกับเหยาฉือเรื่อย ๆ แต่เป็นช่างภาพหนุ่มเองที่เอะอะก็เข้าสตูดิโอ ขลุกตัวอยู่กับฟางโจวจนดึกดื่น ไม่รู้ทำอะไรกันบ้าง หลี่โหยวเองก็พยายามไม่ก้าวก่ายการงานของคนรัก

ไม่ก้าวก่าย จนกระทั่งถูกบอกเลิกด้วยเหตุผลอันเรียบง่าย

“เราไม่ใช่ความสุขของกันและกันอีกต่อไปแล้ว”

หลี่โหยวฝืนยิ้มตอบ สายตาเหลือบมองช่อดอกไม้ในมือสวีฟางโจว

“มาเดทเหรอ”

“เฮ้ พี่เห็นฉันยืนหัวโด่อยู่นี่ป่าวเนี่ย” สวีหลงฮั่นชี้ที่ตัวเอง “ไอ้สองคนนี้มัน--”

“อื้อ” เหยาฉือพูดแทรก ริมฝีปากสีสดคลี่ยิ้มที่หลี่โหยวคุ้นเคย “ที่นี่สวยน่ะ บรรยากาศดี”

หน้าจอที่แสดงภาพได้ดีที่สุดในโลกตอนนี้ก็ยังคงเป็นดวงตาของมนุษย์ ถึงแม้จะเป็นดวงตาที่มีน้ำตาบดบังก็ตาม ภาพรอยยิ้มตรงหน้าก็ยังชัดเจนเหลือเกิน หลี่โหยวกะพริบไล่น้ำใส ๆ ออกจากสองตาและฉีกยิ้มกลับ

“งั้นเหรอ”

“เดี๋ยวพวกเราจะไปกินข้าวในเมืองกัน สนใจไปด้วยกันมั้ย”

ทำไมถึงได้พูดเรื่องใจร้ายออกมาได้ทั้งที่ยิ้มสดใสขนาดนั้นอยู่นะ หลี่โหยวกำหมัดหลวม ๆ

“ไม่เป็นไรอะ ยังวาดรูปไม่เสร็จเลย”

“ว้า เสียดายจัง ไว้ว่าง ๆ เรานัดกินข้าวกันนะ”

“อืม”

ทักทายกันตามมารยาทเสร็จเหยาฉือก็ลากแขนฟางโจวกลับไปทางลานจอดรถ หลงฮั่นบอกลาเขาสองสามคำก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเพื่อนไป

ไว้ว่าง ๆ นัดกินข้าวน่ะเป็นประโยคที่หลอกลวงที่สุดในโลกแล้ว หลี่โหยวทรุดตัวลงนั่งบนลังไม้ลังเดิม เบือนหน้าหนีจากแผ่นหลังคนสามคนที่เดินห่างออกไปเรื่อย ๆ ไปยังทะเล แดดส่องกระทบคลื่นน้ำเห็นเป็นประกายสีเงินวิบวับ จู่ ๆ ภาพตรงหน้าก็ดูเจิดจ้าจนแทบทำตาเขาบอด ร่างเล็กยกแขนเสื้อขึ้นซับน้ำตาลวก ๆ

แสงจ้าที่เขากลัว ตอนนี้ถึงจะกลัวมากจนเป็นลมตกน้ำไปก็ไม่มีแขนยาว ๆ ของใครมาดึงตัวไว้แล้ว

อดีตคนรักของเขาดูมีความสุขดีแล้ว เขาเองก็ต้องอยู่คนเดียวต่อไปให้ได้


“จะไม่อธิบายจริง ๆ เหรอ”

สวีฟางโจวยกมือเสยปอยผมที่ร่วงลงมาปรกหน้าผากพลางถามเหยาฉือด้วยสีหน้าเป็นห่วง และได้รับคำตอบเป็นการส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มปกปิดความเศร้า

“เขาเข้าใจอย่างนี้แหละดีแล้ว” เหยาฉือว่า “คนที่ทำให้เขามีความสุขได้ไม่ใช่ผมหรอก”

“แต่ตอนนี้พวกนายก็ไม่เห็นจะดูมีความสุขกันซักหน่อย นายดูดี ๆ สิ”

“ผมรู้ พี่ฟางโจว ผมดูก็รู้ว่าพี่หลี่โหยววาดรูปอะไรอยู่...”

หยาดน้ำเล็ก ๆ ก่อตัวในดวงตาของเหยาฉือ ภาพวาดที่อยู่บนกระดานไม้ที่หลี่โหยวถืออยู่ เขาเห็นมันเต็มตาก่อนที่อีกฝ่ายจะวางมันลง

ภาพสันทรายที่เคยมองเห็นได้จากท่าเรือนั้น สันทรายที่บัดนี้ถูกน้ำทะเลกลืนหายไปแล้ว ในภาพวาดนั้นหลี่โหยววาดมันขึ้นมาจากความทรงจำ และที่ปลายพู่กันกำลังแต้มลงไปเป็นอย่างสุดท้ายก่อนที่สวีหลงฮั่นจะส่งเสียงเรียกก็คือเงาของคนสองคนที่นั่งเคียงข้างกันมองทะเล นั่นคือภาพที่อยู่ในความทรงจำของหลี่โหยว

ไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่ในความเป็นจริงซักอย่าง

กระดาษทิชชู่สองแผ่นถูกยัดใส่มือเหยาฉือ ฝ่ามือที่กร้านน้อย ๆ ของฟางโจวลูบหลังมือเขาอย่างปลอบโยน

“ร้องไปเถอะ เดี๋ยวกลับไปถึงสตูแล้วค่อยเติมหน้าเอาก็ได้”

“อื้อ”

“ว่าแต่ดอกไม้ช่อนี้นายจะมีที่เก็บเหรอ” ฟางโจวถามพลางชูช่อกุหลาบในมือขึ้น “ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ดอกไม้แสดงความยินดีของนายเต็มสตูไปหมด”

“พี่ก็เอาไปใส่แจกันที่ออฟฟิศใหม่สิ แช่น้ำ ใส่น้ำตาลซักหน่อย” เหยาฉือตอบพลางเอื้อมมือข้างที่ว่างออกไปลูบกลีบกุหลาบเบา ๆ “ตอนที่มันยังสวยงามอยู่ก็ชื่นชมมันให้เต็มที่เถอะพี่”

ทิชชู่สองแผ่นถูกใช้ซับน้ำหูน้ำตาจนคุ้ม เหยาฉือหันไปหย่อนมันใส่ถุงขยะบนพื้นรถ เมื่อหันกลับมาทิวทัศน์สุดท้ายของทะเลก็ลับหายไปทางหลังรถ ตาคมหลุบลงมองพนักพิงสีเทาของเบาะนั่งข้างคนขับ มุมปากยกยิ้มขม ๆ

“แล้วสรุปที่จะบินศุกร์นี้จะไม่ให้ฉันไปส่งจริง ๆ เหรอ”

เสียงฟางโจวที่เอ่ยถามสะท้อนกับหน้าต่างรถ ดูเหมือนเจ้าตัวจะเหลียวมองตามวิวทะเลที่ถูกรถวิ่งฉิวทิ้งไว้เบื้องหลังอยู่ เหยาฉือสั่นหัวแม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้มองอยู่

“ไม่เป็นไรอะครับ พี่อยู่ดูออฟฟิศดีกว่า ผมไปไม่นาน แค่นี้เอง”

“ไม่นานอะไรกันพี่ หลักสูตรสองปีเนี่ยนะไม่นาน” สวีหลงฮั่นพูดกลั้วหัวเราะมาจากหน้ารถ “แล้วทำมาพูดอย่างกับฝรั่งเศสอยู่หลังบ้าน ผมยังกลัวตัวเองจะนอนร้องไห้คิดถึงพี่อยู่เลยเนี่ย”

เหยาฉือหัวเราะผสมโรงเป็นกำลังใจให้หนุ่มรุ่นน้องที่พยายามทำให้บรรยากาศคึกคักขึ้น สวีฟางโจวมองใบหน้ายิ้มแย้มที่มีคราบน้ำตาเปรอะเปื้อนแล้วก็ถอนหายใจเบา ๆ

“จะไม่บอกเขาจริง ๆ น่ะเหรอ”

“หืม บอกอะไรใครนะครับ” เหยาฉือถาม บนหน้ายังยิ้มค้าง

“บอกหลี่โหยวเรื่องนายจะไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศสเนี่ย”

รอยยิ้มเลื่อนหลุดจากใบหน้าคนถูกถาม

“รอก่อนเถอะครับ...”

ทิวทัศน์ของทะเลหายไปจนหมดแล้ว ไม่ต่างกับสันทรายในภาพวาดภาพนั้น

ภาพถ่ายของหลี่โหยวที่เขาถ่ายมาจากสันทรายแห่งนั้นยังไม่เคยออกมาจากห้องล้างรูป ใบหน้าที่ยิ้มแย้มบ้าง มองค้อนบ้าง ยังคงเรียงรายอยู่บนราวตากในห้องมืด

ให้หลี่โหยวเข้าใจว่าเขาเป็นคนใจร้ายไปก่อน รอให้คนตัวเล็กดูแข็งแกร่งขึ้นกว่าที่เขาเห็นตอนนี้เสียก่อน