ภายในห้องทำงานบนตึกระฟ้า ร่างสูงโปร่งฉบับนายแบบเอนกายพิงพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน นิ้วยาวเคาะโต๊ะทำงานของตัวเองเป็นจังหวะเพื่อรอเวลา คิ้วหนาขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นว่าเลขาคนสนิทเลยเวลานัดมาหลายนาที ตั้งใจจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรตามแต่ประตูก็ถูกเปิดพรวดพราดเข้ามาก่อน

“เอ่อ..ขอโทษครับบอสผมกลัวมาไม่ทันเลยลืมเคาะ”

“สายไปยี่สิบนาที”

“ขอโทษครับ”

    คนตัวเล็กกว่าก้มหน้านิ่งหลังจากเอ่ยปากขอโทษคนเป็นนายไปเมื่อครู่ ท่าทางของเลขาคนเก่งเรียกรอยยิ้มให้ควอนฮยอนบินเป็นอย่างดี

น่าแกล้ง

“วันนี้ฉันจะไปสนาม”

“วันนี้บอสว่างตลอดช่วงบ่าย ให้บอกคนขับรถเลยไหมครับ”

“ไม่ต้อง”

“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”

“ตอนแรกว่าจะไปยิงปืนเล่นๆแก้เครียดสักหน่อย”

คนเป็นเจ้านายเอ่ยพร้อมกับสาวเท้าเข้ามาใกล้เลขาตัวเล็กที่กำลังจัดเรียงเอกสารสำหรับวันพรุ่งนี้อยู่ มือใหญ่รั้งคนตัวขาวให้เข้ามาแนบชิดตน

“ตอนนี้เปลี่ยนใจให้นายมาเล่นปืนพี่ที่ห้องดีกว่า”

“ดีมั้ยคิมดงฮัน :)”