เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
In my opinionBeaunt
ในความทรงจำ
  • เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เพื่อนที่เราสนิทตั้งแต่เตรียมประถมไลน์มาถามเราว่าอยากเข้ากลุ่มเพื่อนประถมในไลน์มั้ย เพราะว่า มันเจอเพื่อน ๆ หลายคน แล้วก็ตั้งกลุ่มคุยกัน ลงความเห็นกันว่า ควรตั้งกลุ่มประถมในไลน์ เพื่อเราจะได้คุยกัน สอบถามสารทุกข์สุขดิบ รวมถึงอัพเดตข่าวสารของแต่ละคน

    เราเป็นผู้หญิงคนแรกที่เข้าไปในกลุ่มประถม เพื่อน ๆ ที่อยู่ในกลุ่มอยู่แล้วส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย อาจเป็นเพราะว่า เราเข้ากับเพื่อนผู้ชายได้ดีกว่าผู้หญิง (แอบมีความห้าวในตัว) แล้วเพื่อน ๆ ก็ทยอยเข้ามา จากการลิงค์ต่อ ๆ กันของคนที่เข้ามาเพิ่ม

    หลังจากได้คุยกัน ถามสารทุกข์สุขดิบจนดูเหมือนกับจะแย่งกันคุยเลยด้วยซ้ำ เราก็เริ่มคุยกันในเรื่องเก่า ๆ ที่แต่ละคนจำได้ ส่วนใหญ่จะเป็นวีระกรรมเด็ด ๆ ของเพื่อน ๆ แต่ละคน ที่ถูกขุดคุ้ยขึ้นมาพูดคุย เพื่อความสนุกสนาน จนต้องปิดเสียงเตือนไป จนกลับมาดูอีกครั้ง  พันกว่าข้อความ ไล่อ่านกันทีเป็นชั่วโมง 

    การได้เจอเพื่อนเก่า ๆ ได้ระลึกถึงเรื่องราวเก่า ๆ สมองของเราก็ผลิตภาพความทรงจำที่เราเคยลืมไปแล้ว รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เพื่อนได้ให้มา มันเหมือนจิ๊กซอว์ตัวเล็ก ๆ แต่ละตัว มาประกบกันจนเป็นภาพที่เกิดขึ้นในหัวของเรา เหตุการณ์ต่าง ๆ เหมือนเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ ความทรงจำที่เกือบจะเลือนหาย ได้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับความอิ่มเอมใจ ที่ได้ระลึกถึงมัน

    นี่สินะ คงเป็นความรู้สึกของคนสูงอายุที่ชอบคุยเรื่องราวในอดีตกับเพื่อน ๆ ของตน หรือกับลูกหลาน เพื่อให้สิ่งที่เกือบจะเลือนหายไปจากความทรงจำ กลับมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้งในหัวใจ
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in