ดวงจันทร์หายไปแล้ว เมฆฝนมืดครึ้มบดบังมันและคำรามครึ้มตอบเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง ความตายในสายฝนเที่ยงคืน รีปเปอร์คิด อย่างกับฉากน้ำเน่าในนิยายโหล ๆ ซักเรื่อง แต่น่าเศร้า คืนนี้เขาไม่ได้มาเพื่อฆ่าใคร– ถ้าหากทุกอย่างเป็นไปตามแผน

รีปเปอร์สาวเท้าต่อ ฝนเย็น ๆ กระหน่ำลงมาบนเสื้อคลุม น่าแปลกใจ เขาพอรู้มาบ้างว่าลอนดอนฝนตกบ่อยแค่ไหน แต่ก่อนหน้านี้เขากลับไม่เคยเจอฝนเลยซักครั้ง ความแปรปรวนของสภาพอากาศกระมัง? แต่นั่นก็เป็นใจให้เขาอยู่บ้าง พายุฝนจะไล่ให้คนส่วนใหญ่หดหัวกลับเข้าไปในบ้าน และทำให้พวกส่วนน้อยรีบก้มหน้าก้มตาเดิน ไม่มีใครสังเกตเขา ไม่เหลือพยานให้ต้องตามจัดการ

แต่เมื่อมาถึงคิงโรวส์ เท้าของรีปเปอร์ชะงัก มันช่างเหมือนกับในความทรงจำของเขาเหลือเกิน เค้าโครงกับทางเดินเดิม ๆ ที่เขาเคยเห็นครั้งแล้วครั้งเล่าในจอปฏิบัติภารกิจที่ฐานทัพมาเป็นอาทิตย์ ที่แตกต่างก็คงป็นสภาพที่ดูดีขึ้นมากของมัน

(แน่ล่ะ เขาเห็นมันครั้งแรกในช่วงเหตุจราจล ไม่ใช่ความผิดเขาที่เลือกจำแต่ภาพของซากปรักหักพังและเศษซากหุ่นยนต์)

ความทรงจำของเขาดีเกินไป ภาพต่าง ๆ ย้อนกลับมาเหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่ออาทิตย์ก่อน ตอนที่แมคครีมา”พักร้อน”อยู่แถว ๆ นี้พอดีกับช่วงที่เรื่องเกิด ตอนที่สไตรค์ทีมถูกส่งมาทีนี่ทั้งที่ไม่ได้รับอนุญาต เพื่อกำจัดนัลเซคเตอร์ และช่วยเหลือเอาบุคคลสำคัญทั้งหลายออกจากโรงงานไฟฟ้า หลังจากนั้น? โอเวอร์วอชได้กลับมาเป็นฮีโร่! แม้จะเป็นแค่ช่วงสั้น ๆ ก็ตาม

รีปเปอร์สูดหายใจเข้า ลึก แม้เขาจะไม่ต้องการมันแล้วก็ตาม

แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้มีแผนมาเพื่อช่วยใครทั้งนั้น ทาลอนต้องการรู้เส้นทางและซอกซอยในคิงโรวส์ทั้งหมด ตำแหน่งที่ดีและเร้นลับพอให้แมงมุมตัวโปรดของพวกมันสร้างรัง มอนดัตต้า– ไอ้ออมนิคหนังเหนียวนั่นคงไปทำอะไรเข้าให้ รีปเปอรร์คงไม่ได้สนใจงานนี้นัก หากมอนดัตต้าไม่ใช่หนึ่งในตัวประกันที่สไตรค์ทีมฝ่าฟันเข้าไปเพื่อช่วยเหลือออกมา มอนดัตต้าผู้เป็นที่รัก

ถ้าพวกมันที่เหลือรู้ข่าวจะรู้สึกอย่างไรกันบ้าง?

ทั้งไรน์ฮาร์ดท์ ท็อบยอร์น ลีน่า อะนา แองเจล่า แจ็ก

รีปเปอร์ผ่อนลมหายใจออก ช้าและแผ่วเบา

ก่อนจะดำดิ่งลงไปในห้วงความแค้นของเขาอีกครั้ง

ออกเดิน และไม่กลับขึ้นมาอีก