"นี่ ถ้านายคิดว่าฉันรู้ได้ยังไงเอาเป็นว่าฉันมีวิธีของฉันละกัน เเต่ตอบฉันมาก่อนว่านายตกลงกับเจ้าเด็กนั่นใช่ไหม?" เลสลี่ย์ยังคงเค้นถามอย่างต่อเนื่อง
"ใช่....."สคอร์ตอบอย่างอ้อยอิ่ง
"โป๊ะเช๊ะ!! ฉันว่าเเล้ว!!ว่าเเต่นายมาเเปลกนะรอบนี้ ปกตินายจะไม่เคยที่จะรับคำร้องขอของพวกวิญญาณนิ นายขึ้นชื่อว่าเป็นคนใจเเข็งมากๆเเล้วทำไมคราวนี้ถึงยอมเด็กคนนี้ล่ะ?"
สคอร์ฟิลด์นิ่งเงียบไป นั่นสิ...ทำไมเขาถึงต้องยอมเด็กคนนี้กันนะ เขาพยายามนึกคิดว่าทำไมเขาถึงต้องยอมรับข้อเสนอด้วยนะ เขาเป็นถึงยมทูตนะ ทำไมถึงรับข้อเสนอง่ายเเบบนี้ล่ะ?
"ไม่รู้สิ เลสลี่ย์ อาจจะเป็นเพราะว่า มันดูน่าสนใจมั้ง?"เขาตอบเเบบส่งๆไป
"น่าสนใจเนี่ยนะ? ให้ตายเถอะ5555555" เลสลี่ย์หัวเราะออกมา
"มีอะไรน่าขำ?"
"ทีี่น่าขำนะเหรอ? ก็ฉันคิดว่ามันเป็นเหตุผลที่ดูง่อยๆเกินไปนะ นายคงมีเหตุผลอื่นอีกใช่ไหมละ?"
สคอร์ฟิลด์เลือกที่จะเมินคำพูดของเลสลี่ย์ ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกหัวเสียนิดๆเเล้วเพราะเรื่องที่เลสลี่ย์รู้ว่าเขายอมรับข้อตกลงกับโทมัส เบลค
"ไปดื่มซักหน่อยไหม?"เลสลี่ย์ชักชวน "ไหนๆก็รุ่นพี่รุ่นน้องเจอกันที น่าจะไปดื่มย้อนความหลังกันหน่อยนะ"
"ขอบใจที่ชวน เเต่ฉันยังมีงานเอกสารค้างอยู่คงไปกินไม่ได้" สคอร์ตอบกลับ
"จ้าๆ พ่อคนบ้างาน ถ้างั้นก็ขอให้โชคดีกับเจ้าเด็กนั้นนะ เเล้วเจอกันหนุ่มน้อย" เลสลี่ย์ตอบกลับสคอร์ก่อนที่จะเดินห่างจากสคอร์ไปเรื่อยๆจนหายวับไปเเละทิ้งให้สคอร์ฟิลด์ยืนอยู่กลางสุสานร้างคนเดียว
"โชคดีงั้นเหรอ?" คงไม่มีทางที่จะเกิดขึ้นกับเขาเป็นเเน่
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in