ราคาที่ Gen y ต้องจ่ายสูงมาก คือ ถ้าไม่ใช่คนบ้านรวยมากๆ การใช้ชีวิตจะไม่พบความสุขแท้จริงจากใจอีกเลย มันไม่ใช่โมเม้นต์คนมีความสุขแบบหมดห่วงไม่ต้องคิดอะไร

ชีวิตจะเต็มไปด้วยการคิดหนักกับราคาต่างๆ กับความไม่แน่นอนที่สูงมากขึ้น โอกาสสร้างเนื้อสร้างตัวต่ำ ไม่มีอะไรเป็นบันไดช่วยให้เราข้ามไป 1 ขั้น กล้าพูดเลยหลังเรียนจบฉับพลัน เรามีเงินเก็บก้อนสำรองไม่ถึง 5 เดือนอะ

สำหรับเข้าไปวิถีการทำงาน เราจะย้ายงานบริษัทบ่อยมากๆ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลที่องค์กร รึเหตุผลอันใด เราจะตั้งคำถามกับตัวเองทุกๆวันว่า นี่คือที่ๆของเราจริงๆหรอ
เพราะการทำงานกินเงินเดือน มันจะไม่เหลือเงินเก็บหลังเกษียณแน่นอน พูดง่ายๆเราควจะเกษียณอายุตัวเองช้ากว่าที่ควรจะเป็น 10 ปี เสียเงินทิ้งกับมูลค่าบริการสาธารณะค่าเช่าที่ไม่มีวันลดให้ไปไม่รู้เท่าไหร่
การออมดอกเบี้ยเงินฝากมันต่ำ สำหรับการลงทุนกองทุน หุ้น พูดเลยว่าถ้าเงินต้นไม่หนาจริง ผลตอบแทนก็ไม่ได้ฟู สรุปว่าคนที่ออมแล้วได้ผลตอบแทนดีก็คือพวกที่ไม่ได้ติดลบอย่างเราๆอยู่ดี

จนถึงอายุ 30 ปี โอกาสก้าวหน้า จำนวนหลักเงินเดือนไม่คืบหน้า การมีบ้านภายในอายุ 30 ปี ในยุคนี้เป็นอะไรที่ยากมากๆๆ ที่ดินที่บ้านนอกตอนเด็กๆไร่ไม่เกินล้าน ทุกวันนี้ไปไกลมากๆ การสร้างเนื้อสร้างตัวจะช้ามาก ยุคนี้หลังเรียนจบการว่างงานมันเป็นเรื่องปกติเลย

อย่าว่าแต่สร้างรังนกแต่พอตัวไรนั่นเลย เศษรังนกมันมีรึเปล่าไม่รู้กับชีวิตที่พรากต้นทุนก้อนนึงไป ถ้าระบบสวัสดิการการศึกษาช่วยเราให้ผ่อนแรงไป เราจะมีเงินเก็บก้อนไปตั้งตัวทำธุรกิจต่อยอดที่อยากทำ ไปเที่ยวตามที่ชอบ เออ ธุรกรรมทางการเงินที่จะไปขอกู้อะไรกับธนาคารเดี๋ยวนี้ก็ย๊าก ยากนะ หมดกันต้นทุนในการสร้างตัว

ตอนเราเรียนมหาลัยมันมีหนี้ที่จองจำเราแล้ว ติดลบแบบนี้ภายในอายุ 30 ปี มันจะมีอิสระทางการเงินได้ไง

ทางที่เอาตัวรอด ภาษาที่ 2 ที่ 3 คงต้องหาสำรองไว้ฉุกเฉินมันจำเป็นต้องใช้จริงๆ ในเมื่อระบบมันไม่ได้ช่วยให้เรามีค่าตอบแทนอะไร ก็ต้องมาหาอาชีพแปลกๆทำแก้เก้อ เผลอๆอาชีพเสริมจะทำได้นานกว่าอาชีพหลักอีกนะ
คอยดูสิ อาชีพที่เคยเป็นข้าราชการเดี๋ยวก็จะทยอยเป็นพนักงานราชการกันไปทีละส่วนๆ แนวโน้มเงินขาดก็จะมา

ชะตากรรมประเทศเหลื่อมล้ำทางรายได้มากสุดในโลก แต่เสร่ออยากเป็นทุนนิยมที่มีแต่ตัวผูกขาด