เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Diary for meSpirit.Rover
สิ่งนี้ควรแชร์
  • หลายวันก่อนหน้านี้พี่ถามฉันว่า"วันๆนึงฉันหัวเราะกี่ครั้ง"
    ฉันตอบกลับไปทันทีว่า"ฉันหัวเราะง่ายจะตายแค่เปิดIGดูคลิปสุนัขตลกๆ"
    ฉันคิดเสมอว่าสมัยนี้เราสามารถเข้าถึงความบันเทิงได้ง่ายดาย
    ความบันเทิงไม่จำกัดเวลาไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหนเวลาไหนก็ตาม
    ท่ามกลางความวุ่นวายของเมืองเราสามารถเสพสมมันได้ตลอดเวลาไม่จำกัด
    ถึงแม้ฉันจะตอบคำถามนี้ได้แต่คำถามนี้ก็รบกวนจิตใจฉันอยู่หลายวัน

    ฉันหัวเราะและมีความสุขกับสิ่งนี้จริงๆหรือเปล่า?
    หรือจริงๆแล้วฉันแค่พยายามที่จะหัวเราะและหลอกว่ากำลังมีความสุข
    ฉันเปิดคลิปในยูทูปดูช่องที่ฉันเคยดูหัวเราะไปกับมันจนคลิปจบ
    แต่สิ่งที่ฉันรู้สึกตอนนี้คือ"ความว่างเปล่า"หลังความสุข
    สิ่งที่ฉันได้รับมันเกิดขึ้นเร็วและจบแบบรวดเร็วเช่นกัน
    จริงอยู่ที่คลิปนั้นทำให้ฉันหัวเราะได้แต่พอมันจบลงความสุขก็จบลงด้วย
    ถ้าฉันอยากหัวเราะอีกฉันก็แค่เปิดดูคลิปต่อไปได้ไม่มีสิ้นสุด
    แต่ทำไหมล่ะฉันยังรู้สึกว่างเปล่าไม่รู้ว่ากำลังวิ่งไขว้คว้าอะไร
    ฉันพยายามนั่งคิดว่าความว่างเปล่านั้นคือสิ่งไหนที่หายไป

    นึกย้อนไปสมัยเรียนการหัวเราะมันเป็นเรื่องเกิดขึ้นบ่อยมาก
    ฉันมีความสุขในแต่ละวันได้เพราะฉันมีเพื่อนๆอยู่ข้างๆ
    บางทีเราก็นั่งหัวเราะกันแบบไม่มีเหตุผลในทุกๆเรื่อง
    ความรู้สึกนั้นยังอยู่ในใจฉันจนถึงทุกวันนี้
    เป็นความสุขที่ถาวรและไม่มีวันหายไปไหน

    ความว่างเปล่าตรงนั้นอาจจะเป็นใครสักคนที่อยู่ข้างเรา
    มันจะมีประโยชน์อะไรที่เรานั่งหัวเราะคนเดียว
    มันจะมีประโยชน์อะไรที่ไม่มีคนร่วมมีความสุขกับเรา
    ความสุขที่ฉันมีตอนนี้มันหาง่ายและจบลงอย่างรวดเร็ว
    แต่คนที่พร้อมแชร์ความสุขกับเรามันมีค่ากว่าความสุขที่เราหาเองได้
    ฉันรู้แล้ว...การมีคนนั่งหัวเราะข้างๆคงดีกว่าการนั่งหัวเราะคนเดียว
    เพราะฉันชอบเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของพวกเธอ
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in