เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Diary for meSpirit.Rover
Ticket to HOME
  • บันทึกเมื่อวันที่ 27 กันยา 2562

    วันนี้แม่ส่งรูปไอ่สิงโต(น้องรัก)หมาชิสุเพศผู้อายุ10ปี มาให้ฉันดู
    พร้อมข้อความที่ว่ารอพี่...กลับบ้านอยู่นะครับ ฉันอ่านมันและอดขำไม่ได้
    สิงโตยืนอยู่บนลานจอดรถในบ้าน ลานจอดรถที่ดูทรุดโทรมมาก
    พื้นคอนกรีดเต็มไปด้วยคราบตะไคร่สีดำและเขียว
    ประตูรั้วเหล็กของบ้านที่เริ่มมีสนิมเกาะ
    ทุกอย่างบ่งบอกให้รู้ว่าไม่มีใครดูแลรักษามันเลย
    ทุกอย่างดูเก่าลงไปมากจากที่ฉันเคยเห็นและคุ้นเคย

    จนฉันอดคิดไม่ได้ว่าเราไม่ได้กลับบ้านนานขนาดไหนแล้ว?
    ฉันเป็นเด็กตจว.ที่ดื้อและพยายามพาตัวเองมาทำงานในกทม. 
    เหตุผลส่วนหนึ่งเพราะโอกาสที่เข้าถึงง่ายกว่าส่วนอีกเหตุผลคือปัญหาส่วนตัว
    ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าฉันกลับบ้านล่าสุดเมื่อไหร่ 
    ฉันไม่รู้ว่าจะเรียกสถานที่แห่งนั้นว่าบ้านของพวกเราได้อยู่ไหม
    บ้านที่ไม่มีใครอยู่...ไม่สิ! ต้องบอกว่าบ้านที่ไม่มีใครอยากอยู่
    บ้านที่ไม่มีพ่ออยู่จะมีความหมายไหม บ้านที่แม่ไม่เหมือนเดิมแล้วจะน่าอยู่ไหม
    มันจะเป็นบ้านอยู่หรือเปล่าถ้าพวกเราไม่ได้อยู่พร้อมหน้ากัน

    อีกไม่กี่ว่าฉันก็ต้องออกจากงานแล้ว
    แพลนไว้ว่าจะกลับไปนอนเล่นที่บ้านสัก1เดือน
    ยังคิดภาพตัวเองไม่ออกเลยว่าพอถึงบ้านมันจะเป็นยังไง
    เพราะฉันรู้สึกไม่สนิทใจกับอะไรเลยที่นั่น มันคงจะเคว้งน่าดูสินะ
    ฮึบๆ...ยังไงก็ต้องกลับบ้าน กลับไปยอมรับความจริงว่าพ่อไม่อยู่บ้าน
    กลับไปหาแม่ กลับไปปรับตัวจากสิ่งที่ฉันเคยคุ้นเคย
    กลับไปสู่วิถีอันปกติของฉัน กลับไปหาไอ่สิงโตที่รอฉันอยู่
    กลับบ้านของเราที่มีความทรงจำฉันอยู่.......
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in