ณ ยามเย็นที่เป็นเวลาเลิกงานของวันนึงของในเขตประเทศที่มีอุณหภูมิเพียง 15 องศามันคงไม่แปลกที่แสงอาทิตย์จะหายไปและถูกทดแทนด้วยแสงของพระจันทร์อย่างรวดเร็วจนทำให้ใครหลายคนต้องคอยเหลือบตาดูนาฬิกาที่ข้อมือเพื่อเช็คเวลาให้แน่ใจอีกครั้งว่านี่ยังไม่ใช่ยามดึกอย่างที่ตาเห็นและหนึ่งในนั้นก็คือ 'ทอม' ผู้ที่เพิ่งย้ายมาอยู่เมืองนี้ได้ไม่นาน

         ทอมย้ายมาอยู่เมืองที่มีอากาศหนาวยาวนานมากกว่าอากาศร้อนอย่างที่เขาคุ้นเคยได้เพียงแค่ 2 เดือนเท่านั้นทำให้ตอนนี้เขาจึงยืนสั่นแม้ว่าเขาจะห่อหุ้มร่างกายด้วยเสื้อผ้าที่หนามากแล้วก็ตาม ยังเหลืออีกตั้ง 10 เดือนที่เขาจะต้องอยู่ที่นี้เขาก็ได้แต่หวังว่าเขาจะสามารถปรับตัวได้และไม่แข็งตายไปเสียก่อน 

         "ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าเราจะสามารถเช็คตารางรถเมล์ได้จากไหนอีกไหมครับ? พอดีผมลองเช็คดูในแอปพริเคชั่นแล้วในนั้นขึ้นแค่ว่า real data not available นะครับ"

          หลังจากคิดทบทวนอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนเขาแน่ใจแล้วว่าเขาแทบไม่เหลืออะไรให้คิดเขาจึงตัดสินใจเดินไปหยุดตรงหน้าของหญิงสาวผู้สูงอายุคนนึงที่กำลังจะเดินผ่านหน้าเขาไปอีกคนเอาไว้แล้วเอ่ยปากถามกับสิ่งที่เขาข้องใจมานานกว่าครึ่งชั่วโมง

          "คุณไม่ได้ดูข่าวเมื่อเช้านี้เหรอคะ?"

          "ไม่ได้ดูครับ ไม่ทราบว่ามันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?"

          "วันนี้รถเมล์ไม่ให้บริการถนนเส้นนี้ค่ะ"

          "ครับ?"

          "เห็นว่าเขาต้องการประท้วงเกี่ยวกับเรื่องค่าแรงหรือสวัสดิการของผู้ให้บริการอะไรนี่ล่ะค่ะ ดิฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นัก"

          "อ่อ ขอบคุณมากนะครับ"

          "ไม่เป็นไรจ๊ะ"

          สิ้นคำบอกเล่าของหญิงสาวเขาจึงได้แต่มองไปรอบกายอีกครั้งมิน่าเล่าที่ป้ายรถเมล์ป้ายนี้ถึงได้มีเขายืนอยู่เพียงลำพังเท่านั้นทั้งที่ปกติแล้วโอกาสที่จะให้นั่งรออย่างสบายยังยากที่จะหาเจอสักครั้ง 

          เมื่อรู้ว่ารถเมล์ไม่ใช่ทางเลือกของเขาที่จะเดินทางกลับบ้านเขาก็คงต้องหาเส้นทางใหม่อีกครั้งโดยใช้เจ้ามือถือเป็นเครื่องนำทางให้กับเขา

          'บ้าเอ้ย' 

          เขาสถบออกมาทันทีที่การเดินทางในมือถือบ่งบอกว่าเขาต้องออกเดินไปตามถนนมากกว่า 5 กิโลแล้วค่อยไปต่อรถไฟเพื่อไปลงสถานีที่ใกล้ที่พักของเขามากที่สุดแล้วค่อยออกเดินจากสถานีอีก 500 เมตร

          เขาตัดสินใจปิดมือถือละทิ้งข้อมูลทั้งหมดที่เพิ่งได้มาแล้วเดินตรงไปที่จุดเพื่อให้คนเรียกแท๊กซี่ 

          สายลมเย็นๆ ทำให้เขาสงบใจลงและเริ่มออกเดิน จากเดินคนเดียวก็เริ่มมีคนเริ่มเดินผ่านหน้าเขาไป มีคนเดินตามหลังและยิ่งใกล้จุดที่ให้เรียกแท๊กซี่ผู้คนก็เริ่มหนาตามากขึ้นหนาจนเวลาเขามองไปทางด้านหน้ากลุ่มคนที่ยืนออและเดินอยู่นั้นช่างเหมือนกับกลุ่มต้นไม้ที่ขึ้นเรียงกันอย่างหนาทึบใน 'ป่าใหญ่' 

          ปึก ปึก

          "ขอโทษครับ"

          "ขอโทษครับ"

          เขาเองก็ไม่รู้ว่าเขาต้องเอ่ยขอโทษกับคนข้างหน้ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งตั้งแต่ที่การเบียดเสียดเริ่มแปลเปลี่ยนเป็นการกระทบกระทั่งและผลักดันให้เขาก้าวเดินให้เร็วกว่าเดิมจากคนข้างหลังทั้งที่เขาเองก็ไม่ได้เว้นช่องว่างไว้มากกว่าครึ่งช่วงแขนเลยด้วยซ้ำ

           อาจจะเพราะเมื่อคืนเขาเพิ่งได้ดูสารคดีสัตว์ป่าผ่านตาในตอนที่เขากำลังกำลังเก็บล้างอาหารมื้อค่ำและภาพเหล่านั้นเลยยังติดตาเลยทำให้เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเขามองเห็นภาพของชัยชนะในการแย่งชิงรถแท๊กซี่จากคนที่เชื่องช้าโดยคนที่รวดเร็วและแซงคิวได้เป็นภาพของเสือชีต้าร์ที่วิ่งไปถึงฝูงกวางก่อนสัตว์ตัวอื่นและแย่งเอาเนื้อกวางอันโอชะมากินให้อิ่มท้องก่อนสัตว์ตัวอื่นที่เชื่องช้ากว่าเช่นกระทิงป่าไปได้เป็นภาพซ้อนขึ้นมา

          เขาเห็นภาพของคุณลุงคนแก่ที่กำลังเอาไม้เท้าสะกิดเด็กวัยรุ่นที่แซงหน้าแกไปแล้วยังยืนเฉยนั้นซ้อนทับกับภาพของกระทิงป่าที่โดนวิ่งแซงกำลังไล่ขวิดตัวที่แซงมันแล้วไปแล้วไปเอาของเหลือจากเสือชีต้าร์โดยที่ตัวที่กำลังโดนขวิดนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตาเคี้ยวชิ้นเหนือตรงหน้าโดยที่ไม่สนใจด้วยซ้ำว่ามันได้ตัดหน้าตัวไหนมารึเปล่าหรือมันกำลังเจ็บจากการโดนขวิดนั้นรึไม่

          เขาเห็นภาพของหญิงสาวสองคนกำลังแย่งยุดรถแท๊กซี่โดยที่มือทั้งสองคนไม่ปล่อยออกจากประตูรถและกำลังตะโกนต่อว่ากันด้วยเสียงอันดังนั้นเป็นภาพเดียวกับภาพที่เสือชีต้าร์สองตัวกำลังต่อสู้กันอย่างหนักหน่วงเพื่อที่จะแย่งเนื้อกวางจากตัวที่ล้มลงตรงหน้าของเสื้อสองตัวนั้นพอดี

          "เอ้า พ่อหนุ่มสรุปจะไปเรียกแท๊กซี่ไหมเนี่ย เดินช้าเหลือเกิน คนข้างหลังแถวยาวไปถึงต้นถนนนั้นแล้วเห็นไหม"

           "งั้นเชิญลุงก่อนเลยครับ"

          คุณลุงที่เดินตามเขามากำลังสั่งให้เขาเร่งเดินอีกครั้ง เขาอยากจะตอบกลับไปเหลือเกินว่า 'ต่อให้เขาออกวิ่งความเร็วก็คงได้เท่านี้เช่นกันเพราะคนข้างหน้าๆ นั้นก็ไม่ได้ขยับมากสักเท่าไหร่' แต่แล้วเขาก็ยอมแพ้ไม่อธิบายแล้วปล่อยให้คุณลุงคนนั้นเดินมาแทนที่ของเขาและเห็นด้วยตัวเอง

          "เดินเร็วๆ หน่อยสิ"

           แต่ดูเหมือนว่าเขาจะคิดผิดไปเมื่อคุณลุงยังคงส่งเสียงบอกให้คนข้างของข้างหน้าเร่งเดินอยู่อย่างนั้นไปเรื่อยๆ

           จะว่าไปพวกเขาที่รอเรียกแท๊กซี่ตรงนี้ก็คงเหมือนฝูงกวางที่พยายามหาทางเอาตัวรอดใน 'ป่าใหญ่' สักที่สินะ 

         ทอมสบัดหัวของเขาเมื่อเขาเริ่มคิดไปไกลถึงขนาดเริ่มเปรียบเทียบเมืองที่แสนศิวิไลนี้เข้ากับป่าทึบที่กว้างใหญ่นั้น

        "ไปไหนครับ?"

          "ตึกรีจิสตรงถนนพิสครับ"

           เขาทิ้งตัวลงนั่งกับเบาะหลังรถอย่างไม่ไว้ฟอร์มหลังจากที่เขายืนขาแข็งรอคิวมา 40 นาที ในที่สุดเขาก็ได้รถตามที่ต้องการและกำลังจะได้ถึงที่พักหลังจากต่อสู้มาทั้งวันสักที และแน่นอนว่าคืนนี้ช่องสารคดีสัตว์ป่าคงไม่ได้เป็นตัวเลือกในหารที่อยู่เป็นเพื่อนเขาในยามค่ำคืนนี้อย่างแน่นอน

#novelber2017 #sweetsky