บันทึกความทรงจำ - ครั้งหนึ่งในชีวิต

ในวันที่หมอบอกว่าฉันเป็นโรคซึมเศร้า

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่รู้สึกเหนื่อย

เหนื่อยทางความรู้สึกที่ไม่สามารถจัดการมันได้

ตลกร้ายนะสำหรับคนๆ หนึ่งที่เคยเขียนฟิคเกี่ยวกับโรคซึมเศร้า โดยการให้ตัวละครเอกตัวหนึ่งเป็นโรคนั้น สุดท้าย เราดันเป็นมันซะเอง... /นั่งหัวเราะให้ดังไปถึงดาวอังคาร

เหมือนในช่วงแรกเริ่มของฟิค(ที่เคย)เขียนบรรยายไว้ว่า 

ตามนั้นเลยค่ะ... เขียนฟิคไว้แบบนั้น ตัวเองดันมาเป็นตามฟิคที่เขียนไว้แบบเป๊ะๆ

โห นั่งหัวเราะดังลั่นมาก

ขนาดไปเที่ยวเกาหลี ไปดูคอนเสิร์ตแทยอน ศิลปินคนที่เราชื่นชอบในช่วงวันคริสต์มาส พอตกกลางคืนช่วงที่ได้อยู่คนเดียว เรานั่งกอดเข่าตัวเองและก็เริ่มคิดถึงมัน พอนึกถึงในเรื่องราวพวกนั้น อีกครั้งที่เราร้องไห้คนเดียวเงียบๆ แบบทรมาน 

ไม่สิ เราควรจะมีความสุขนะ เรามาเที่ยว มาเปิดหูเปิดตา มาเจอคนที่เราชื่นชอบ แต่มันไม่ใช่... 

ความรู้สึกเราในตอนนั้นมันไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด

เหน่ยจรัยข่าาา

ความรู้สึกตอนตื่นนอนที่บอกว่าเหมือนจมน้ำ ใช่เลย มันเหมือนจมอยู่ในน้ำ ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เฝ้ารอให้ตัวเองดิ่งไปเรื่อยๆ

จนสุดท้าย เราว่าเราทนไม่ไหวแล้ว จะปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน จะปล่อยให้ตัวเองมีความคิดอยากฆ่าตัวตายขึ้นมาเลยไหม หรือจะปล่อยให้ตัวเองฆ่าตัวตายไปเลย... คงไม่หรอกค่ะ เราพยายามนึกถึงคนที่รักเรา เราพยายามนึกถึงคนที่จะอยู่กับเราตอนเราไม่เหลือใคร สุดท้าย เรานึกถึงตัวเอง ใช่แล้ว เรายังรักตัวเองอยู่ เราเลยตัดสินใจอยากไปหาหมอ อยากไปรู้ให้ชัดๆ ว่าเราเป็นอะไรกันแน่

"จะไปรามา มีบัตร ทำไว้แล้วอ่ะ"

"ไปรามาเหรอ ไกลนะ ไม่ไป รพ.ที่ใกล้ๆ อ่ะ" 

"โรงบาลอะไร?"

"ศรีธัญญา"

"............."

บทสนทนาข้างต้นนั้นเกิดขึ้นจริงระหว่างเรากับพี่เรา

ซึ่งตอนนี้เรามาอยู่ที่บางใหญ่ และโรงพยาบาลศรีธัญญาเป็นโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด และดูจะเฉพาะทางที่สุด 

โอเค ศรีธัญญา ก็ศรีธัญญา